พวกคนงาน พอเมาได้ที่แล้วปากก็พูดไปเรื่อย ยังดีอยู่บ้างที่ไม่เคยมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกันในหมู่พวกเขา
เรื่องทะลึ่งตึงตังอย่าคิดว่าไม่มี มีตั้งแต่ยังไม่เริ่มจะเมาด้วยซ้ำ
มันเป็นอารมณ์ดิบเถื่อนของพวกเขา แต่ก็ยังไม่เคยไปสร้างวีรกรรมใด ๆ มากกว่านั้น อย่างดีก็แค่พากันยกโขยงไปเที่ยวซ่องแล้วกลับมานอนแผ่หลาในห้อง
“ชักว่าวแข่งกันดีไหม ใครกล้ามั่งโว้ย”
ไม่รู้ใครโพล่งขึ้นมา
“เอาดิ กล้าป่าวล่ะ”
“ไอ้เรื่องกล้าน่ะกล้าอยู่แล้ว”
เสียงหัวเราะเฮฮา ทำราวกับว่าการช่วยตัวเองแข่งกันนี้เป็นเรื่องปกติของพวกเขา
ผู้ชายพวกนี้ห่าม ๆ จนน่าตื่นตระหนก เสียงพูดคุยท้าทายกำลังจะกลายเป็นจริงอีกรอบ
“เสียดายไอ้ตุ๊ดไม่อยู่”
“อ้าว...มันไปไหน”
“ไม่รู้สิ ไม่อยู่ในห้องด้วย”
“บ๊ะ ไอ้นี่ ท่าทางมีพิรุธจริง ๆ”
“ปล่อยมันเหอะน่า ไอ้นี่มันหล่อ พวกมึงไม่ได้เสี้ยวมันหรอก เอ้า ๆ ๆ ใครจะแข่งก็แก้ผ้าออกเลย กูจะเริ่มปั่นละนะ”
“อี
