บทที่10[100%]
1949 คำ
“ก็ใช่นะสิ..ไปนั่งนู้นไป เดี๋ยวฉันไปตามเพื่อนก่อน” โชมองเพที่เดินไปนั่งที่โซฟาก่อนที่เขาจะเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องของอิฐทันที ห้องส่วนตัวของเขาเวลามาที่นี่จะอยู่ด้านล่างเพราะไอ้อิฐไม่ชอบได้ยินเสียงของเขาเวลามีอะไรกับผู้หญิงที่พามาด้วย..โชหยุดที่หน้าห้องอิฐก่อนจะเปิดประตูเข้าไปก็เห็นร่างหนากำลังนอนอยู่
“เฮ้ยตื่นไอ้หมา!!”
“อือ..ไปไกลๆ เลยไอ้เหี้ย!!”
“ไอ้เวร..ลุก ฉันพานกต่อคนใหม่มาให้รู้จัก งานต่อไปสำคัญแกต้องลุกมาดูเอง เร็วๆ” อิฐที่ได้ฟังก็พลิกตัวไปมาก่อนจะลุกขึ้นนั่งมองโชที่เท้าเอวมองเพื่อนตัวเองที่บริเวณแผงอกสักรูปนกอินทรีตัวใหญ่แถมด้านหลังยังสักรูปดอกไม้อีกต่างหาก..
“วุ่นวายแต่เช้าเลยนะไอ้เวร..แม่งจะหลับจะนอน”
“เที่ยงแล้วก็ได้ป่ะ แล้วหายหัวไปไหนมาถึงไม่ยอมหลับนอน” โชมองอิฐที่ลุกขึ้นทั้งๆ ที่สวมแค่กางเกงในสีดำตัวเดียวหยิบผ้าขนหนูสีน้ำตาลมาพันเอวไว้
“ก็..ไปหาคนมา”
“หือ? อย่าบอกนะว่าแกไปตามหาเด็กคนนั้นอ่ะ?”
“เออ เจอด้วย..แม่งกอดฉันด้วยนะไอ้โช บอกตรงๆ นะ..แม่งโคตรชอบอ่ะ”
“ไอ้เวรกินเด็กนะมึง!!”
“เรื่องของกู ลงไปก่อนไป..เดี๋ยวลงไป” อิฐโบกมือไล่โชที่พยักหน้ารับก่อนจะเดินออกจากห้องไปมองร่างเล็กที่ยืนมองวิวอยู่ที่กระจกระเบียงก่อนจะยิ้มออกมาทันที
“ออกไปดูข้างนอกดิ..”
“ได้เหรอโช?” โชพยักหน้าแล้วเปิดเลื่อนบานกระจกออกไปจนเพยิ้มออกมาเดินไปเกาะขอบราวเหล็กมองแม่น้ำและตึกต่างๆ ที่เธอไม่เคยเห็นอย่างตะลึง
“เพื่อนนายล่ะ?”
“กำลังลงมา..แต่เธอต้องทำตามที่มันสั่งทุกอย่างเลยนะ งานต่อไปมันสำคัญมาก อิฐมันไม่อยากให้เสียรวมถึงฉันด้วย เธอทำได้ใช่ไหม? ถ้าไม่ได้จะได้..”
“ได้ดิ นายอย่ามาดูถูกฉันนะ..คราวเจก็ใครล่ะที่ทำได้อะห๊ะ!!” เพเท้าเอวว่าโชทันที หมอนี่มันดูถูกกันดีจริงๆ นะ โชที่เห็นเพทำหน้าบูดๆ ก็ส่ายหน้าไปมาก่อนจะขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ ทันทีจนเพตกใจอีกครั้ง
“ก่อนจะทำงานนี้..เธอต้องทำงานอีกอย่างให้ฉันก่อนนะ”
“งาน? งานอะไรของนาย..”
“ก็งานของฉันไง..ไม่เกี่ยวกับธุรกิจ เธอบอกฉันว่ายังไงฉันจำได้นะ..”
“รู้แล้วๆ ไม่ต้องมาย้ำได้ป่ะ..ฉันจะทำตามที่นายบอกทุกอย่าง อะไรที่ทำให้นายมีความสุข พอใจยัง!!”
“ดีมาก..จำไว้ให้ดีนะ..แล้วฉันจะทวงมันจากเธอแน่หึ” รอยยิ้มและสีหน้าของโชทำให้เพรู้สึกหวั่นกลัวมากกว่าจะมาเจอเพื่อนเขาตอนนี้อีกต่างหาก โชยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเองอย่างหื่นกระหาย..จำไว้ให้ขึ้นใจเลยนะเด็กน้อย ระหว่างที่นั่งรออิฐเพก็นั่งสัปหงกอยู่เพราะเมื่อคืนนอนดึกไปหน่อยทำให้โชที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เงยหน้ามองใบหน้าจิ้มลิ้มทันทีก่อนจะลุกขึ้นมานั่งตรงหน้าเธอแล้วเอื้อมมือไปถอดแว่นตาของเพออกทันที แล้วเดินไปนั่งที่เดิม..
“ไหนว่ะนกต่อคนใหม่ โช..”
“เสร็จแล้วเหรอนี่ไง..เฮ้ ตื่นยัยตัวแสบ!!”
ตุ้บ!!
“งือ!! เขวี้ยงมาทำซากอะไรเนี้ย” เพสะดุ้งสุดตัวที่โชเอาหมอนมาเขวี้ยงใส่หน้าเธอก่อนที่เธอจะเขวี้ยงมันกลับไป แต่เอ๊ะทำไมถึงมองไม่ค่อยชัดเท่าไหร่เลยนะ..
“นั่นเพื่อนฉัน หันไปดิ!!”
“ก็..แว่นอ่ะ แว่น” มือเล็กคลำไปตามตัวจนโชหงุดหงิดเดินไปหยิบแว่นสวมให้ร่างบางทันที เพที่สวมแว่นแล้วก็หันไปมองเพื่อนของโชทันที..
“ละ ละ ลุง!!!”
“พะ พะ เพ!!!!” น้ำเสียงของทั้งสองคนบวกกับร่างสองร่างที่ชี้หน้ากันอย่างตกตะลึงแต่กลับทำให้อีกคนงุนงงทันทีกับสิ่งที่ได้เห็นและได้ยิน
“อะไรกัน? พวกนายสองคน..” โชมองหน้าเพกับอิฐสลับกันไปมาก่อนที่อิฐจะเดินมานั่งข้างๆ เด็กสาวทันที มองโชที่สับสนจริงๆ กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด
“นกต่อ? หมายถึงเพงั้นเหรอ?”
“ใช่ แกตอบคำถามฉันก่อน..”
“ฉันไม่ให้เธอเป็นนกต่อนะเพ..มันอันตรายนะ” อิฐไม่ฟังเพื่อนตัวเองแต่กลับมองเพที่นั่งเอ๋ออยู่แบบนั้น มือหนาของอิฐกุมมือเล็กไว้พร้อมกับใบหน้าที่เป็นห่วงร่างเล็กอย่างสุดๆ
“อะ เออคือว่า..ลุงเป็นเพื่อนร่วมธุรกิจกับโชเหรอ?”
“ใช่ แต่ที่เธอบอกกับฉัน..ฉันไม่อยากเชื่อว่าเธอจะมาทำงานกับโช ทำไมเธอถึงยอมทำงานที่เสี่ยงแบบนี้ล่ะเพ”
“ก็ฉัน..อยากมีชีวิตที่ดีกว่าเดิม”
“มันมีอีกหลายวิธีนะเพ..เชื่อฉันนะ เอางี้เธอมาอยู่กับฉัน”
“ไม่ได้!!” โชที่ทนฟังอยู่นานก็โพลงขึ้นมาทันทีจนเพและอิฐต่างมองกันอย่างสงสัย มือหนากระชากแขนเล็กให้ลุกขึ้นก่อนจะดึงมาอยู่ข้างๆ ตัวเอง
“เพมาอยู่กับฉัน..มาทำงานให้ฉัน อีกอย่างยัยเด็กนี้ยอมที่จะเสี่ยงอันตราย ฉันเคยเตือนแล้ว..อีกอย่างงานที่สำเร็จได้ก็เพราะการที่เพไปสืบเรื่องของไอ้เจให้ เพราะงั้นแกไม่มีสิทธิ์”
“ไอ้โช..”
“เพอยู่กับฉัน..เพราะงั้น งานคืองาน..ส่วนเรื่องที่แกจะสานต่ออะไรกับยัยเด็กนี้ก็อีกเรื่อง แต่ฉันจะไม่ยอมให้งานของเราต้องมาล่มลงเพราะแกห่วงใยเด็กนี้!!” เพถึงกับอึ้งไปทันทีที่ทั้งสองคนต้องมาทะเลาะกันเพราะเธอ มือเล็กจับมือหนาของอิฐทันทีเพราะดูจากตอนนี้ใบหน้าของเขามันน่ากลัวในแบบที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
“ลุง..ลุงไม่ต้องห่วงฉันนะ ฉันตัดสินใจที่จะมาช่วยโชกับลุงแล้ว..ฉันยินดีนะ”
“แต่ฉันไม่!!”
“ละ ลุง..” อิฐตะคอกเพทันทีจนเธอหน้าเสียก่อนจะรู้สึกตัวว่าได้ทำเกินไป อิฐเลยหลับตาลงเสยผมตัวเองขึ้นแล้วดึงร่างเล็กไปกอดทันทีต่อหน้าต่อตาของโชที่อึ้งไม่แพ้กัน
“ขอร้องล่ะ..อย่าทำแบบนี้ได้ไหมเพ”
“....”
“ฉัน...ห่วงเธอมากนะ งานทุกชิ้นที่เธอจะทำต่อไปนี้มันอันตรายมาก และฉันทนไม่ได้แน่ที่จะต้องเห็นเธอไปเสี่ยงอันตราย” โชมองอิฐที่ลูบผมร่างเล็กเบาๆ แล้วทำไมยัยเด็กเวรนี้ไม่ขัดขืนเลยว่ะ!! โชเก็บความร้อนรุ่มไว้ในใจก่อนจะดึงร่างของเพออกจากอ้อมกอดของอิฐ
“ถ้าแกยังเอางานและเรื่องส่วนตัวมารวมกันแบบนี้..ฉันว่าเรายังไม่ต้องคุยเรื่องงานต่อไปเหอะไอ้อิฐ กลับ!!”
“ไอ้โช..ไอ้โช!!” ร่างหนาของโชไม่ฟังเสียงของอิฐเลยแม้แต่นิดแต่กลับจูงมือร่างเล็กให้ออกจากห้องทันทีอย่างรวดเร็วจนเพกึ่งวิ่งกึ่งเดิน
“นะ นี่..ฉันเดินเองได้นะ..เหนื่อยแล้ว!!” โชผลักร่างเล็กเข้าไปในรถทันทีก่อนจะออกแรงเหยียบคันเร่งจนมิด เพที่นั่งอยู่ได้แต่ตกใจกับอารมณ์ของเขาที่จู่ๆ ก็โมโหร้ายขึ้นมาจนเธอตั้งตัวไม่ทัน โชบึ้งรถมาถึงบ้านแค่ห้านาทีก่อนจะลากเพให้เข้าไปในห้องของเธอก่อนจะผลักร่างเล็กล้มลงกับเตียงจนเพจุกทันที
“เธอรู้จัก..กับไอ้อิฐได้ไงว่ะ!!”
“ก็..รู้จักกันนานแล้ว”
“แล้วไง? ไม่ได้ถามว่ารู้จักนานหรือยัง แต่ถามว่ารู้จักกับไอ้อิฐได้ไง!!”
“ก็แล้วทำไมไม่ถามดีๆ ล่ะ จะต้องตะคอกทำไม? เป็นบ้าอะไรอีกล่ะ” เพลุกขึ้นนั่งกุมท้องตัวเองก่อนจะมองโชที่ผลักร่างเล็กให้นอนลงพร้อมกับตัวเขาที่คร่อมร่างเล็กไว้ ตรึงข้อมือทั้งสองข้างไว้ทันทีอย่างหงุดหงิด โมโห โกรธ..
“พูดมาเดี๋ยวนี้เพ!!”
“ปล่อยก่อนสิ ฉันเจ็บนะโช..อย่ามาทำแบบนี้กับฉันนะ!!” ต่างคนต่างแรงใส่กันทำให้โชล้มลงทับร่างเล็กทันทีจนเพจุกไปหมดเพราะเขาตัวใหญ่จนทับเธอบุ๋มลงไปกับที่นอน
“เพ..พูด!!”
“นายอย่าใช้อารมณ์ได้ไหมล่ะ? ฟังก่อนได้ไหม..”
“....” น้ำเสียงของเพเบาลงจนโชที่กำลังร้อนรุ่มหัวใจถึงกับอึ้ง มองแววตากลมโตผ่านเลนท์แว่นแล้วถอนหายใจออกมาทันทีเพื่อระงับอารมณ์ของตัวเอง
“ฉันกับลุงเราเจอกันตอนที่ฉันเจอนายที่ผับ จำได้ไหม?”
“อือ..แล้ว?”
“ก็..แล้วทำไมฉันจะต้องมาเล่าให้นายฟังด้วยล่ะ ในเมื่อฉันกับลุงก็รู้จักกันแล้ว..นายก็น่าจะดีใจนะ”
“ไม่ เล่ามา!!” โชก้มใบหน้าลงใกล้ใบหน้าจิ้มลิ้มเรื่อยๆ จนเพเบือนหน้าหนีก่อนจะรู้สึกถึงลมหายใจร้อนของเขาที่รดอยู่ที่ซอกคอ..ขนลุกไปหมดแล้วอ่ะ!!
“ฉันกับลุงก็คุยกันได้สักพัก..ลุงเขาก็มาช่วยฉันไว้ตอนที่ฉันโดนวัยรุ่นตามรังควานก็..แค่นั้น”
“แน่ใจนะ..ว่าไม่ได้คิดอะไรกับมันอ่ะ?”
“จะบ้าหรือไง!! ลุงกับฉันอายุห่างกันตั้งสิบปี อีกอย่างลุงก็หล่อไม่มาสนเด็กกะโปโลอย่างฉันหรอกน่า”
“หึดี..รู้ตัวก็ดีแล้ว ไอ้อิฐมันชอบผู้หญิงอึ๋ม เอ็กซ์ เซ็กส์แตก อย่างเธอไม่ใช่สเปกมันหรอก จำใส่หัวไว้ด้วย!!” เพหันไปมองโชทันทีอย่างโมโหแต่กลับทำให้ใบหน้าของคนสองคนชนกันทันทีอย่างไม่ได้ตั้งใจ ลมหายใจรดกันไปมา ดวงตาต่างประสานกันไปมาจนโชอดไม่ได้ที่จะกดริมฝีปากลงไปที่ริมฝีปากนุ่มอีกครั้ง ปล่อยมือเล็กให้เป็นอิสระก่อนที่เพจะโอบกอดคอหนาแน่นทันทีเพราะรู้สึกหัวใจเต้นแรงอีกครั้งที่ได้รับจูบของเขา โชดุนดันลิ้นร้อนเข้าไปก่อนจะกวาดเอาความหวานในโพรงปากของเพที่หวานจนเขาอดไม่ได้ที่จะจูบวนไปมาซ้ำๆ จนเพเริ่มหายใจไม่ออก จูบตอบลิ้นของเขาอย่างไม่เป็นภาษา ริมฝีปากของโชผละออกแล้วจูบเบาๆ อีกครั้งจนเพถึงกับหลบตาเขาทันที
“เธอแม่ง..”
“อะ อะ อะไรเล่า...”
“น่า...ทั้งวันทั้งคืนเลยนะ”
“อะ ไอ้บ้า!!!”
เพียะ!!
“เจ็บนะเว้ย..หมายถึงจูบต่างหากยัยบ๋อง!!” โชกุมแก้มตัวเองที่มือเล็กตบที่หน้าเขาเบาๆ จนเขาล้มลงข้างร่างเล็กที่พลิกตัวหันหลังหนีเขาทันทีอย่างเขินอาย โชที่เห็นแบบนั้นเลยชะโงกไปมองเด็กสาวทันที
“รู้ไหมเพ..เธอจะสนุกถ้าได้..กับฉันนะ”
“โช..นายพูดบ้าอะไรของนายเนี้ย!!”
“หึเดี๋ยวก็รู้..ไม่นานหรอก..ไปล่ะ” ร่างหนาลุกขึ้นออกจากห้องเพแล้วยิ้มมุมปากทันทีอย่างเจ้าเล่ห์ แต่เพเด็กสาวที่อ่อนประสบการณ์เรื่องนี้กำลังหน้าร้อนไปหมดกับจูบของเขาและคำพูด ใบหน้าจิ้มลิ้มหันไปมองประตูแล้วลุกขึ้นนั่งทันทีก่อนจะหยิบหมอนเขวี้ยงไปที่ประตู
“ไอ้บ้า..พูดบ้าอะไร ไม่เห็นจะเข้าใจเลย!!”
- ผู้เขียน
