"เธอล่ะ คิดถึงฉันมั้ย?"
ฉัตรชฎาหายใจไม่ทั่วท้อง หันหน้าออกทางอื่นพร้อมกัดริมฝีปากแน่น หัวใจเต้นแรงแบบไม่เคยเป็นมาก่อน
หญิงสาวขวยเขินแม้จะพยายามปิดบังแต่เขาดูออก
“อะฮึ่ม”
เขาเอียงคอให้ศีรษะชนกัน
“อุ๊ย”
“ตอบได้ยัง?”
“มะ ไม่ค่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ ทำไมฉันต้องคิดถึงคุณ” เธอตอบตะกุกตะกักขยับออกห่างเขา
“งั้นต้องเป็นแฟนกันใช่มั้ย? ถึงจะยอมคิดถึงฉัน”
“.....?!..”
....ตายแล้ว นังชฎา จะปั้นหน้ายังไงให้ปกติเนี่ย!..
ตอนนี้เธอเผลอยิ้มออกมาไม่รู้หน้าแดงขนาดไหนแล้ว มือไม้อยู่ไม่สุขก้มหน้าลงถอนหญ้าเล่น
“ซานายะ”
“คะ?”
“เอ หรือจะเรียกว่าชฎาดี ชอบชื่อไทยเธอมากกว่าด้วยสิ”
“แล้วแต่ค่ะ”
“ถ้าจะอยากเป็นแฟนจะบอกว่าแล้วแต่มั้ย?”
“หา?”
เธอฟังไม่ผิดใช่ไหม?..
“แล้วอยากแต่งงานกับเธอด้วย”
"....!!"
..แต่งงานเลยหรือ?! บ้าแล้วว..
ร่างบางรีบลุกขึ้นยืนเตรียมจะวิ่งหนีไปตั้งหลัก
“เดี๋ยว ได้โปรดอย่าเดิน
