ฉัตรชฎารีบสลัดความคิดบ้าๆทั้งหมดในตอนนี้ออก แล้วสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อเตรียมวิ่งหนีไประหว่างที่เขากำลังคุยกับพิมรภาอยู่
ทันใดนั้นเองมีมือปริศนาลากแขนได้เร็วกว่าเท้าเธอที่เตรียมจะก้าวหนีเสียอีก
หมั่บ!!
“อุ๊ย!”
“มานี่”
ซาร่าดึงแขนพาเธอวิ่งปรู๋ฝ่าฝูงชนออกไปจากโคลอสเซียม แล้วรีบขึ้นรถบึ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
...........................
“แล้ว ไอ้ราฟดีขึ้นแล้วหรือยัง?” เขาเลิกคิ้วขึ้นถามหล่อน
“อ่ะ..อื้อ”
พิมรภายกมือขึ้นกุมขมับ อีกข้างคว้าหาที่พิงเพื่อประคองตัวเอง
เธอแสร้งทำท่าจะเป็นลมเมื่อเขาถามถึงสามีซึ่งมันดูไม่สมเหตุสมผลสักเท่าไหร่ที่ตนเองจะออกมาเที่ยวอย่างสบายใจทั้งที่สามีโดนยิง
ร่างบางเกือบจะหงายหลังลงกับพื้นหากไม่มีวงแขนล่ำช้อนแผ่นหลังเธอไว้ทัน ถือเป็นการวัดใจและเชื่อมั่นในตัวของดาวิเด้ไปในตัว และเขาก็ยังไม่ทำให้เธอผิดหวังดังเคย
“พิม คุณโอเคมั้ย”
“คือพิมรู้สึกหน้ามืดค่ะเด”
ร
