ฉัตรชฏานั่งรถมากับดาวิเด้แค่สองต่อสองบนเส้นทางมืดเปลี่ยวน่ากลัว แต่เขากลับทำตัวเหมือนกำลังขับรถชมวิวดอกไม้รายทางในตอนเช้าเสียอย่างนั้น บางโค้งเธอต้องบีบมือแน่นท่องบทสวดมนต์เพื่อขอต่อรองชีวิตไม่ให้วิญญานถูกทิ้งค้างเติ่งบนถนนสายนี้
“อุ๊ย!”
เธอตกใจกับป้ายข้างทางเงาดำๆแว้บผ่านสาายตาเกือบจะอุทานออกมาทำลายความเงียบ
“ฟู่ววว”
นึกว่าเป็นผีเสียอีก
ดาวิด้แอบมองเธอทุกขณะ แต่ไม่สนใจจะลดความเร็วหรือชวนคุยเพื่อให้เธอหายหวาดกลัว เพราะเขาไม่ใช่ชายผู้อบอุ่นอะไรเทือกนั้น
“ฉันชอบขับรถคนเดียว กลางคืนด้วยสิ”
แต่แล้วต้องเปรยออกมาเมื่อเธอหันข้างออกทางหน้าต่างและนิ่งผิดปกติ
“ไม่ได้ถาม”
เธอตอบเสียงห้วน
...ถูกลากมาแบบไม่เต็มใจ ไม่มีอะไรติดตัวมาสักอย่างนอกจากเสื้อผ้ายับๆที่ใส่กับถ้อยคำบาดใจจากเขา คงจะดีใจอยู่หรอก
“เหอะ”
เขาแค่นหัวเราะออกมา และเร่งความเร็วรถส่ายซ้ายขวา
ฉัตรชฎาเม้มริมฝีปากแน่นเก็บคำด่าทอเ
