“อือ ..?!”
"ฮึกๆ ฮือ.."
ฉัตรชฎายืนร้องไห้ตัวสั่นมีระเบิดพันรอบตัว
“ชะ..ช่วย ช่วยด้วย!!”
ตู้มมมมมมม!!!!!
ระเบิดที่เขาติดตั้งให้ ทำลายร่างเธอแหลกเป็นจุนต่อหน้าต่อตา
“..ไม่!!!!”
เขาดีดกายลุกขึ้นนั่ง ตื่นจากฝันร้ายที่เล่นเอาตกใจจนเหงื่อผุดท่วมตัว
ดวงตาคมปรายหางตาไปมองร่างบางกำลังหลับปุ๋ยอยู่
“ฟู่ววว”
จึงพ่นลมอย่างโล่งอก
..ฝันบ้าอะไรจะเหมือนจริงขนาดนั้น..
เขาถอดเสื้อยืดดำชุ่มเหงื่อออก เอนกายลงนอนตะแคงวาดวงแขนโอบรัดเธอไว้เพื่อหลับต่อในยามใกล้รุ่ง
“อื้อ”
ฉัตรชฎาดิ้นขลุกขลักด้วยความอึดอัด เมื่อท่อนแขนหนักอึ้งของเขานำพาเธอฝันถึงเรื่องระเบิดที่พันรอบกายเมื่อคืน
“อย่า อื้อ แม่ แม่ช่วยด้วย”
เสียงเล็กครางละเมอ
“แม่!!”
เมื่อลืมตาตื่น ระเบิดนั้น แท้ที่จริงคือท่อนแขนของเขามันกำลังพาดกายเธออยู่
“ฝันร้ายหรือ?”
“ถ้าเทียบกับตอนตื่นมาเจอแก ในฝันน่าจะดีกว่า”
“เฮอะ เหรอ ปากเก่งไม่เหมือนเมื่
