ในอ้อมแขนของเขาตอนนี้มีหญิงสาวรูปร่างเล็กหน้าตาน่ารักอยู่ในนั้นส่วนเพื่อนๆ ของเธอเขารับผิดชอบด้วยการเปิดห้องให้พวกนั้นอยู่ชั่วคราว เพราะพวกนั้นเมาหลับคอพับกันไปแล้ว เตมินทร์อุ้มคุณครูของลูกชายขึ้นแนบอกเพราะหลังจากที่เธอจำเขาไม่ได้แล้วนั้น เธอยังสะบัดมือเขาออกแล้วตะโกนเสียงดังจนคนหันมามองกันเป็นตาเดียวอีกด้วยว่า
"ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! ผู้ชายคนนี้จะลวนลามฉัน"
"หวาน!" เตมินทร์มองซ้ายมองขวา แม่คนเมานี่เกือบทำให้เขากลายเป็นโรคจิตในที่สาธารณะแล้ว เธอตะโกนดังมากๆ นะ จนเขาแทบอยากจะนั่งลงแล้วมุดดินหนี หรือไม่ก็หาปี๊บสักใบมาคลุมหัวแล้ววิ่งหนีไป แต่เขาไม่ได้ทำอย่างนั้นเมื่อสัญชาตญาณของเขามันทำให้ต้องดึงข้อมือของเธอเข้ามาหาตัวเองแล้วกดศีรษะของเธอเอาไว้ส่งผลให้ใบหน้าของเธอแนบกับอกแกร่งของเขา
"พี่เตเอง นี่ดูดีๆ พี่เตครับ"
"พี่เต~" ฟู่~ อายแทบตาย เขานี่อยากจะบ้า
"พี่เตของหวาน~"
"ครับ กลับบ้านมั้ย พี่
