พ่อม่าย

เป็นบ้าอะไรวะ

ภายในห้องคอนโดสุดหรูที่ตกแต่งได้อย่างน่ารักน่าอบอุ่น กำแพงห้องทั้งห้องเป็นสีขาวแต่พื้นกลับเป็นลายไม้ตามสไตล์นิยมของคนยุคนี้ เฟอร์นิเจอร์ที่ห้องของเธอล้วนแต่เป็นสีขาวบ้างก็ลายไม้ที่ใครก็ตามที่มีโอกาสได้เข้ามาแล้ว ก็แทบจะไม่อยากออกไปเลยทีเดียว

ตาหวาน ในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวเดินไปเดินมาอยู่ในห้องอย่างคิดไม่ตก ในเมื่อเราได้ใกล้ชิดกันแล้ว เธอหวังว่าเรื่องระหว่างเธอกับเขามันคงจะไม่จบแค่นี้หรอกนะ

"เฮ้อออ… ลงทุนอับอายทอดสะพานไปตั้งขนาดนั้น หวังว่าจะไม่บื้อจนไม่รู้เรื่องหรอกนะ"

ตาหวานทิ้งตัวลงบนโซฟา เธอแกะแผ่นมาสก์หน้าแล้ววางลงไป พลางปิดเปลืองตาลงแล้วผล็อยหลับไปทั้งอย่างนั้น

วันต่อมา [04.15 AM]

ติ๊งน่อง~ ติ๊งน่อง~ ติ๊งน่อง~

"ห้าวววว~ ใครเนี่ย มาปลุกฉันแต่เช้าเลย"

หญิงสาวดึงแผ่นมาสก์หน้าออกแล้วหยิบเอาโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมากดดูเวลา เธอน่ะตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้ที่ตีห้า คิดเอาไว้ว่าเตมินทร์น่าจะมารับเธอในช่วงตีห้าครึ่งกว่าๆ แต่ทว่านี่ใครมาปลุกเธอเอาตอนนี้เนี่ย เพราะคุณพ่อ กับคุณแม่ของเธอก็ไม่อยู่เพื่อนสนิทของเธอเหรอไม่น่าใช่เพราะบางคนก็ยังเรียน บางคนก็มีลูกมีสามีไปกันแล้ว!

ติ๊งน่อง~ ติ๊งน่อง~ ติ๊งน่อง~

"โอ๊ย! กดอยู่ได้ ใครเนี่ย ถ้าไม่ใช่ธุระสำคัญนะฉันด่าจริงดั้ว!"

ตาหวานเบิกตากว้าง เมื่อเปิดประตูออกมาก็เจอเข้ากับเตมินทร์ที่ยืนอยู่หน้าห้องของเธอ เขาอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว เข้ากับกางเกงผ้าเนื้อดี ก่อนจะยิ้มอบอุ่นมาให้เธอ แต่เธอสิ อยู่ในสภาพไหนกัน

ทุกคนเข้าใจสภาพของคนที่เพิ่งตื่นนอนไหม เสื้อผ้าหลุดลุ่ย และใช่เธอไม่ได้ใส่ชุดนอนค่ะ เธอเผลอหลับไปทั้งชุดคลุมอาบน้ำ หน้าก็ยังมันเยิ้ม ผมก็ยุ่งเหยิงแล้วที่สำคัญ สายรัดของชุดคลุมอาบน้ำมันกำลังคลายออกเพราะเธอไม่ได้ผูกมันเอาไว้แน่นมากนัก

"พี่เต"

"ครับ"

"ขะ ขึ้นมาจริงเหรอคะ แล้วทำไมมาเช้าจัง"

"ก็หวานไม่ได้นัดเวลากับพี่" บ้าจริง แล้วเขาไม่ไปส่งลูกเข้าเรียนหรือไง เห็นปกติตอนเช้าก็ไปส่งลูกเข้าเรียนทุกวันนี้ อย่าบอกนะว่าทิ้งเด็กๆ เอาไว้ที่รถ ตาหวานเบิกตากว้างขึ้นกว่าเดิมเมื่อคิดได้เธอจับร่างกำยำของเขาให้เอียงตัวเพื่อดูว่าข้างหลังมีเด็กๆ หรือเปล่า

"ละ แล้วเด็กๆ ล่ะค่ะ อย่าบอกนะว่าให้คอยอยู่ที่รถ"

"พี่ให้คนขับรถไปส่งแทนแล้วครับ ตอนนี้เด็กๆ ยังไม่ตื่นเลย" ก็แหงสิ นี่เพิ่งจะตีสี่นิดหน่อย เองนี่ เขาตื่นกี่โมงกันเนี่ยให้ตายสิ แล้วสภาพเธอแบบนี้เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน อีพี่เต อีคนนิสัยเสีย

"แล้ว"

เขาชี้ที่ตัวเอง และชี้เข้ามาในห้องของเธอประมาณว่าจะให้เขายืนหัวโด่อยู่ตรงนี้เหรอ ตาหวานถึงเพิ่งได้สติ เธอเบี่ยงตัวหลบให้เตมินทร์เดินเข้ามา

"ชะ เชิญก่อนค่ะ"

"ขอบคุณครับ ดีนะที่บอกเลขห้องพี่ ไม่งั้นพี่รอเหงาแย่เลย" อ่า… ประสาท มาตอนนี้เธอจะไปสวยทันได้ยังไง ตาหวานรีบเอาผมยุ่งเหยิงของเธอปิดใบหน้าที่ทั้งมัน และสดแบบสุดๆ ไปเลย อีกทั้งเธอยังไม่ได้แปรงฟันด้วย ปากเธอจะเหม็นไหมเนี่ย ขี้ฟัน ขี้ตา น้ำมูก เธอยิ่งเป็นภูมิแพ้อยู่ด้วย ไม่เอาแล้วนะยายหวานครั้งหน้าถ้าจะอ่อยก็ต้องเตรียมพร้อมกว่านี้นะ

โชคดีนะที่ห้องของเธอมันมืดไปหมด เธอเดินมาเปิดประตูโดยที่ยังไม่ทันได้เปิดไฟ จะมีเพียงแค่แสงไฟจากทางเดินที่ส่องเข้ามาแทน

"เอ่อ คือหวานเพิ่งตื่นน่ะค่ะพี่เต"

"ครับ"

ทำตัวไม่ถูกเลยวุ้ย! เธอควรทำไงล่ะทีนี้ เหยื่อมาหาถึงบ้านแต่แม่เสือสาวยังไม่พร้อม

"นั่งก่อนนะคะ คือ เมื่อวานหวานคงเหนื่อยไปหน่อยค่ะ เลยเผลอหลับที่โซฟา" เธอจำเป็นต้องกดเปิดไฟไม่อย่างนั้นมันก็คงจะดูไม่ดี อีกอย่างนะ ที่เธอคิดเอาไว้พอเธอกดเปิดไฟปุ๊บเธอก็จะรีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำทันที

"พี่ก็หลับที่โซฟาบ่อยเหมือนกันครับ"

อยากลองหลับที่เตียงดูไหมล่ะคะ ยิ่งเตียงห้องเธอน่ะ มันนุ่มแสนนุ่มเลยนะ แต่กว่าจะคิดได้เธอก็เพิ่งนึกออกว่าสภาพของเธอตอนนี้ยายเพิ้งยังดูดีกว่า

"หวานไปอาบน้ำก่อนนะคะ พี่เตตามสบายค่ะ"

"ครับ" ตอบรับพร้อมกับยิ้มไปด้วย เตมินทร์นั่งลงที่โซฟาตรงที่เธอนอนเพิ่งตื่นพอดี ส่วนตาหวานก็วิ่งหายเข้าไปในห้องนอนแล้ว โซฟานี้ยังมีไออุ่นของเธออยู่เลย ชายหนุ่มกวาดสายตามองไปทั่วห้องของเธอ เป็นระเบียบ เรียบร้อย ห้องไม่มีแม้แต่ฝุ่นสักเม็ด ดีจริง เพิ่งจะเจอผู้หญิงที่เรียบร้อยได้ขนาดนี้ ถ้าทำข้าวของของเธอรกเธอคงจะบ่นน่าดูสินะ

เตมินทร์ถือโอกาสมองไปที่ชั้นวางของเห็นมีรูปของเธอกับเพื่อนๆ ในนั้นมีคะนิ้งด้วย และมีเพื่อนของเธอที่เขาค่อนข้างคุ้นตา แต่ไม่รู้จักชื่อ มองเลยไปอีก มีรูปเธอกับชายหญิงคู่หนึ่งคิดเอาไว้ว่าน่าจะเป็นคุณพ่อ กับคุณแม่ของเธอนะ แล้วมองเลยไปอีก เป็นรูปเธอกับเด็กเล็กๆ ที่ยืนอยู่เยอะมาก คงเป็นเด็กนักเรียนที่โรงเรียนสินะ

เตมินทร์ถือวิสาสะเดินไปเปิดตู้เย็นของคนตัวเล็ก เห็นพอมีของที่จะทำอาหารเช้าๆ ได้อยู่บ้าง เขาก้มลงดูนาฬิกาข้อมือแล้วยกยิ้ม ยังทัน งั้นก็ทำอาหารเช้าง่ายๆ กินก่อนไปละกัน น่าเสียดายที่เขามีนัดตอนเช้ากับลูกค้า ส่วนเธอก็ต้องวุ่นวายกับการประชุมผู้ปกครองที่เธอเคยพูดถึง

แกร๊ก!

ประตูห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอนถูกเปิดออก ตาหวานเดินออกมาแล้วมองซ้ายมองขวา ดีจังเขาไม่ได้เข้ามายุ่มย่ามในพื้นที่ส่วนตัวของเธอ เธอเดินไปแต่งตัวด้วยการหยิบชุดชั้นในลายลูกไม้สีแดงสดมาสวมใส่ก่อนจะหมุนซ้าย หมุนขวามองหุ่นตัวเองว่าน่าหลงใหลหรือยัง หุ่นเธอสวยใช้ได้ ก้นของเธอก็เด้งพร้อมรับแรงกระแทกได้เป็นอย่างดี

ตาหวานหยิบเอาถุงน่องสีดำออกมาเธอสวมมันจากปลายเท้าขึ้นมาจนสุด หยิบเอากระโปรงสั้นเสมอหมีสวมใส่แล้วตามด้วยสายเดี่ยวสีดำเอวเกือบลอยแต่ไม่ลอยมาใส่ มีเสื้อสูทสวมทับ แต่เดี๋ยวก่อน สูทเอาไว้ก่อนยังไม่สวม ขอเธอใช้เวลาอันน้อยนิดอ่อยคนที่คอยเธออยู่ข้างนอกก่อน

หญิงสาวทาวาสลีนบางๆ ตามจุด แล้วฉีดพรมน้ำหอมกลิ่นประจำตัวเบาๆ เธอใช้เวลาแต่งหน้านิดหน่อย เพราะปกติแล้วเธอไม่ใช่คนที่แต่งหน้าจัดอะไรมากมาย เน้นงานผิวมากกว่า หลังจากนั้นก็เป่าผมเล็กน้อย ส่องกระจกอีกที ว้าว สวยสะเด็ด เรียบร้อยค่ะ พร้อมอ่อย!

แกร๊ก~

ฉ่า~ ฉ่า~ ฉ่า~

เสียงอะไรเนี่ย แล้วพี่เตมินทร์ของเธอหายไปไหน อย่าบอกนะว่ากลัวเธอจนหนีไปแล้ว เธอน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอพ่อเหยื่อหนุ่ม แต่แม่เสือสาวพร้อมแล้วนะ พร้อมที่จะหลอกล่อ และอ่อยเต็มกำลัง อีกอย่างตอนนี้ก็ยังมีเวลาอยู่ด้วย เขาจะทำได้เร็วไหมนะ ถ้าเร็วก็ไม่เป็นไร แต่ว่าจะถึงใจหรือเปล่าคงเป็นเรื่องที่ต้องลุ้นกันอีกที

ตาหวานพาดเสื้อสูทพอดีตัวเอาไว้ที่โซฟา หันไปที่หน้าห้องก็ยังเห็นรองเท้าของเขาวางเอาไว้อย่างเรียบร้อย เนี่ย ถ้าเราได้ร่วมหอลงโรงด้วยกัน คงจะเข้ากันได้ดีน่าดู เธอมองไปที่ประตูห้องน้ำก็เปิดอยู่จนเดินไปที่ระเบียงหลังห้อง เห็นผู้ชายค่ะ ผู้ชายหล่อ ล่ำ น่ากินมาก แถมยังอวดหางงูที่โผล่มาที่แขนอีกต่างหาก แต่เอ๊ะ เดี๋ยวนะ เขาเจาะหูด้วยเหรอ ตอนไม่มีลูกจะแซ่บเบอร์ไหนเนี่ย

"เสร็จแล้วเหรอครับหวาน"

พ่อบ้านชัดๆ อยากได้มาทำพ่อของลูก ลูกชายมีแล้ว ขอเป็นลูกสาวก็ได้ไม่เป็นไร อยากเดินไปกอด อยากลองจับกล้ามเนื้อตรงนั้น โอ๊ยยยยย! อีหวานเอ๊ย ทำไมแกแรดอย่างนี้เนี่ย

"พี่เห็นว่ายังพอมีเวลาเลยถือวิสา…"

"หวานครับ"

"คะ" เตมินทร์หันมามองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แล้วมองตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นมาศีรษะอีกสองสามครั้ง เขาเงียบไป และดูนิ่ง ก่อนจะพูดออกมาเหมือนกับว่ากำลังดุทิศเหนือกับทิศใต้อยู่อย่างไรอย่างนั้น

"ใส่ชุดนี้ไปประชุมผู้ปกครองเหรอครับ"

"อ่อ ค่ะ หวานมีสูทแต่ยังไม่ได้ใส่ค่ะ มันร้อน" พูดแล้วใช้มือพัดๆ ไปที่ลำคอขาวระหงของเธอ สายตาของพ่อม่ายหนุ่มมองเธออยู่พักหนึ่ง เขาเผลอกลืนน้ำลายลงคอ และพยายามเก็บอาการอะไรบางอย่างเอาไว้ แต่หารู้ไม่ว่าคนที่ทอดสะพานไปน่ะพอใจกับกิริยาตอบโต้ของเขาขนาดไหน

"หวานไปนั่งรอพี่ก่อนก็ได้ครับ"

"ให้หวานช่วยพี่เตมั้ยคะ"

"มะ ไม่เป็นไรครับ" เธอขยับเข้าใกล้เขาขณะที่เตมินทร์กำลังย่างไส้กรอกไข่ดาวอยู่ กลิ่นหอมของเธอโชยเข้ามาแตะจมูก ทำเอาเขาต้องยิ่งเก็บอาการ

ไม่ได้ๆ เพื่อนน้องแถมยังเป็นคุณครูของลูกชายอีก ไม่ได้นะเว้ยไอ้เต

"ให้หวานช่วยนะคะ" คำนี้แม่ง!

"หวานครับ" กดเสียงต่ำนิดหน่อย

"ไปก็ได้ค่ะ ดุเป็นลูกเลยเลี้ยงนะคะ"

ต้องรู้สึกอะไรบ้างแหละยืนตัวแข็งทื่อขนาดนั้น เธอมั่นใจ จากประสบการณ์ของการโปรยเสน่ห์มานับไม่ถ้วนของเธอ และทุกครั้งมันก็ได้ผลดีด้วย

ตาหวานนั่งไขว่ห้างรอเตมินทร์อยู่ที่โต๊ะกินข้าวไม่นานชายหนุ่มก็เดินเข้ามาพร้อมกับจานอาหารเช้าที่หน้าตาน่ารับประทานมากสองจานเลยทีเดียว มีทั้งของเขาและของเธอ แต่ยังไม่ทันที่จะเดินเข้ามาใกล้เธอได้มากกว่านี้ สายตาเจ้ากรรมมันดันเห็นบางอย่างที่วับๆ แวมๆ ในกระโปรงของเธอ

เธอจงใจหรือเปล่า หรือว่าเขาคิดมากไปเอง

"ว้าววว น่ากินจังค่ะ มาค่ะ มากินกัน"

เธออ่อยเขาปะวะ หรือเขาคิดไปเอง เดี๋ยวจะมาหน้าแตกทีหลังหมอไม่รับเย็บนะเว้ย เตมินทร์พยายามมองไปทางอื่น เขาวางจานอาหารเช้าเอาไว้ตรงหน้าเธอ และเขาแต่ตาหวานกลับดึงจานของเขาที่ควรจะอยู่ฝั่งตรงข้ามให้มาอยู่ข้างๆ เธอแทน

"นั่งตรงนี้สิคะ"

"อ่อ ครับ"

เธออ่อยขนาดนี้แล้วนะ ทอดจนสะพานจะไหม้อยู่แล้วไม่มีความรู้สึกอะไรบ้างเหรอ ผิวเธอก็ทั้งขาว ทั้งเนียนเลยนะ ถ้าจะจัดเธอเลยในเช้านี้เธอไม่ติดนะ แต่เขาน่ะสิจะติดอะไรหรือเปล่า

"มื้อนี้ขอฝากท้องด้วยนะครับ"

"หวานก็อยากฝากท้อง…"

"หมายถึง อยากฝากท้องกับพี่เตทุกวันเลยค่ะ อร่อยมากเลยนะคะเนี่ย"

เธอยิ้มตาหยี มีซอสมะเขือเทศติดอยู่ที่มุมปาก เขาพยายามชี้นิ้วบอกเธอแต่เธอก็ยังไม่สนใจกระทั่งเตมินทร์เองต้องดึงทิชชูออกมาแล้วยื่นให้เธอ

"ซอสเปื้อนปากครับ"

เธอรับมาอย่างเคอะเขิน แล้วเช็ดแต่เช็ดเท่าไหร่ก็ไม่ถูกสักที สุดท้ายต้องเป็นเขาที่เช็ดให้เธอเอง

"มาครับพี่เช็ดให้"

"ขอบคุณนะคะ"

เป็นไงล่ะ แผนของเธอมันพอใช้ได้อยู่ไหม เตมินทร์เช็ดที่มุมปากของเธออย่างแผ่วเบาหัวใจของเขาเริ่มเต้นแรง และถี่ขึ้น เขารับรู้ได้ว่าตอนนี้เขากำลังร้อน ร้อนไปทั่วร่าง ร้อนไปจนถึงกลางกาย

"ออกหมดแล้วครับ"

"เดี๋ยวหวานล้างเองค่ะ"

"ขอบคุณครับ" หลังจากที่กินอะไรกันเรียบร้อยแล้ว ตาหวานเป็นคนอาสาเอาจานไปล้าง ส่วนเตมินทร์รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ด้านนอก เขาปิดประตูแล้วตะครุบอกข้างซ้ายไว้

"เป็นบ้าอะไรวะ ใจเต้นแรงทำไมเนี่ย"

หรือว่าเขาแก่แล้ว จนจะเป็นโรคหัวใจหรือเปล่าเขาก็ไม่มั่นใจ เขาไม่ได้หัวใจเต้นแรงอย่างนี้กับใครมานานมากแล้ว อาการที่เขาเป็นวันนี้ไม่รู้ว่าเพราะเผลอ หรือเป็นมาจากความรู้สึกลึกๆ จริงๆ