พ่อม่าย

ไปหาหลาน

หลายเดือนต่อมา

หลายเดือนมานี้ไม่มีอะไรคืบหน้าทุกอย่างยังเหมือนเดิม เธอยังเป็นครูผู้ช่วยเหมือนเดิม แต่ดีขึ้นมาหน่อยที่ตอนนี้เธอมีเพื่อนแล้วนะ ขอแนะนำเลยแล้วกันครูประจำชั้นที่เธอเป็นผู้ช่วยอยู่เธอชื่อว่ากันยนา หรือจะเรียกว่าพี่นาเฉยๆ ก็ได้ พี่นาอายุมากกว่าเธอแค่สองปีเองนะ เธอเองก็เริ่มมาจากการเป็นครูผู้ช่วยเหมือนกัน ส่วนอีกคนเป็นคุณครูห้องข้างๆ ชื่อญาณิน เธอเรียกว่าณิน เฉยๆ เพราะว่าญาณินอายุเท่ากันกับเธอ เพียงแค่ญาณินมาเริ่มงานที่นี่ก่อนเธอ ตอนนี้ก็ได้เป็นครูประจำชั้นไปแล้ว ส่วนอีกคนคนนี้เป็นผู้ชาย รูปร่างดี หน้าตาดี สุภาพมากๆ เป็นครูพละชื่อทินภัทร

ที่โรงเรียนของเธอจะตั้งชื่อห้องแต่ละห้องของนักเรียนแต่ละระดับชั้น ของเธอจะเป็นห้องเตรียมอนุบาลห้องที่เธออยู่ชื่อห้องหมีเล็ก ห้องข้างๆ ที่ญาณินดูแลชื่อห้องหมีขาว ส่วนห้องข้างๆ อีกห้อง ห้องนี้ชื่อห้องหมีโคล่า ซึ่งคนที่เป็นครูประจำชั้นชื่อเมย์คนนี้ไม่ค่อยถูกกันกับเธอเท่าไหร่เธอเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร แล้วห้องยายเมย์เนี่ยเป็นห้องที่น้องทิศใต้ลูกชายคนเล็กของอนาคตสามีเธอเรียนอยู่

ส่วนลูกชายคนโตของอนาคตสามีเธอจะอยู่ชั้นอนุบาลหนึ่งชื่อห้องหมีใหญ่ มีครูส้มเป็นครูประจำชั้นซึ่งครูส้มเนี่ย สวยน่ารักใจดี แถมสามีก็เริศไม่เบา

ส่วนเธอนอกจากจะช่วยพี่นาดูแลเด็กๆ แล้ว วันๆ ก็เฝ้าคอยแอบมองผู้ปกครองห้องหมีโคล่ามารับลูกชายคนเล็ก เพราะลูกชายคนเล็กจะเลิกเรียนเร็วกว่าลูกชายคนโตหนึ่งชั่วโมงเนื่องจากเป็นชั้นเตรียมอนุบาล ตลอดหลายเดือนมานี้เธอก็ทำได้เพียงแค่แอบมองเท่านั้นเพราะเธอเองก็อยู่ในช่วงฝึกงานใกล้จะได้เป็นครูประจำชั้นแล้วนะ

ส่วนวันนี้เป็นวันหยุดของเธอ และข่าวดีของวันนี้คือเพื่อนเธอที่ชื่อคะนิ้งกำลังคลอดหลานแล้วล่ะ ตาหวานรีบเตรียมเสื้อผ้าอาบน้ำแต่งตัว วันนี้เธอใส่ชุดหวานๆ น่ารักเลย เธอเลือกใส่เสื้อเกาะอกสีชมพู แล้วใส่กางเกงยีนขาม้าเอวลอยนิดหน่อย ใส่ผ้าผูกผมไว้บนศีรษะ แต่งหน้าบางๆ ไม่จัดจ้านกับกระเป๋าใบน้อยที่เตรียมเอาไว้

เพื่อนคนอื่นเห็นว่ามากันไม่ได้เพราะติดเรียน มาได้แค่เจสสิกาเท่านั้นเพราะสามีของเจสสิกาก็เป็นเพื่อนในแก๊งเดียวกันกับสามีของคะนิ้ง วันนี้เธอค่อนข้างตื่นเต้นมากเพราะไม่รู้ว่าจะมีโอกาสได้เจอคนนั้นหรือเปล่า

โรงพยาบาลเอกชน

ตาหวานขับรถยนต์คันหรูของตัวเองมาจอดในที่จอดรถของโรงพยาบาลแต่เชื่อไหมว่าบุญกรรมอ่ะเนาะ แข่งเรือแข่งพายก็แข่งกันได้ แต่บุญวาสนามันแข่งกันไม่ได้ ที่เธอต้องขิงอย่างนี้เพราะว่าเธอบังเอิญได้ที่จอดรถข้างๆ รถของเขาคนนั้นคุณเตมินทร์เธอจำได้เป็นอย่างดีเลยล่ะ รถซูเปอร์คาร์หรูสีดำด้านเวลาสตาร์ตเครื่องยนต์เสียงจะเพราะและกระหึ่ม อีกทั้งประตูยังเป็นแบบปีกนกอีกต่างหาก ไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะได้มีโอกาสนั่งข้างๆ เขาหรือเปล่า

เธอลงจากรถยนต์คันหรูของตัวเอง ปิดประตูล็อกจนเรียบร้อย แล้วยืนมองรถของชายในดวงใจอย่างภูมิใจ ถึงไม่ได้ตัว ไม่ได้คุย แต่แค่ได้ยืนมองรถของเขาอย่างนี้ก็เหมือนได้เป็นเมียแล้วครึ่งนึง คิก… คิก…

เธอเลือกเดินมาเรื่อยๆ ใจหนึ่งก็อยากจะระริกระรี้รีบวิ่งขึ้นไปเสนอหน้า แต่เธอก็หน้าแตกมาหลายรอบแล้วนะ เลยเลือกที่จะเดินไปเรื่อยๆ แทน กะว่าจะไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตสักหน่อยหาซื้อของไปนั่งกินระหว่างนั่งเป็นเพื่อนคะนิ้ง แล้วก็จะหาดูของที่มีประโยชน์ไปเผื่อเพื่อนเธอด้วยเพราะหลานของเธอต้องกินนมแม่ ทว่า… ขณะที่กำลังเดินอยู่นั้น สายตาของเธอก็ดันเห็นกับออร่าพ่อม่ายหนุ่มที่กำลังถือตะกร้าแถมนี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเขาใส่เสื้อคอปกแขนสั้น และแขนของเขาก็มีหางงูโผล่ออกมา ใช่ หางงู อร๊ายยย! ยิ่งหลงไปอีกพ่อเอ๊ยยย สักอะไรได้กร้าวใจขนาดนี้ อยากเห็นจังเลยว่าหัวงูจะอยู่ตรงไหน

เธอกำลังยืนมองเขาจากฝั่งตรงข้ามผ่านกระจกใสที่เป็นกำแพงของซูเปอร์มาร์เก็ตนี้ก่อนที่จะรู้สึกตัวเมื่อตอนที่เห็นว่าเขากำลังจะเดินไปจ่ายเงิน ตาหวานรีบเดินเร็วๆ หาที่หลบก่อนตอนนี้ยังไม่พร้อมเจอ ยังหามุกมาพูดคุยไม่ได้ เธอเลือกเดินกลับไปทางที่จะต้องเข้าตัวอาคารแล้วหลบอยู่หลังเสา

"ฟู่~ เกือบไปแล้วยัยหวานเอ๊ย ครั้งนี้เขาจะจำแกได้มั้ยเนี่ย หลังจากวันนั้นก็แทบจะไม่ได้คุยกันเลยด้วย เมย์ก็กันท่าเธอตลอด ชิ"

เธอหลบอยู่พักหนึ่งประมาณห้าถึงสิบนาทีได้ตาหวานมั่นใจแล้วว่าเตมินทร์น่าจะเดินไปแล้ว คือเธอก็ลืมดูด้วยว่ามีใครเดินผ่านไปบ้างมั้ยเพราะเธอดันหันหลังให้ทางที่จะต้องหันหน้าไปดูน่ะสิ ตาหวานค่อยๆ โผล่หน้าออกมานิดๆ เห็นว่าไม่มีใครแล้ว เธอก็เดินออกมาแล้ว…

ตุบ!

"อะ!"

หญิงสาวร่างเล็กผมยาวประบ่าเกือบล้มลงไปกองกับพื้นดีนะที่เขาคว้าเอวบางของเธอเอาไว้ได้ทัน เธอเองก็รีบใช้สองแขนรัดรอบลำคอหนาของเขาแม้ตอนที่กำลังรัดรอบลำคอกระเป๋าที่เธอถือมาด้วยมันจะโขกกับหัวของเขาก็ตาม

"เป็นอะไรรึเปล่าครับ"

สองสายตาต่างประสานกันนิ่งหญิงสาวระบายยิ้มจนตาหยี เมื่อเห็นว่าเธอไม่เป็นอะไรแล้วเตมินทร์ก็ค่อยๆ คลายมือออกจากเอวบางของเธอ เอวเธอบางแค่สองคืบครึ่งเห็นจะได้ ผิวเธอขาวเหมือนหิมะที่แถบยุโรป ปากเธอเล็กกระจุ๋มกระจิ๋ม หน้าตาสวยใสเหมือนนางเอกเกาหลีก็ไม่ปาน กลิ่นตัวของเธอมันลอยเข้าจมูกเขาก่อนที่สติจะกลับมาเพราะหญิงสาวเอ่ยคำพูดขอบคุณ

"ขอบคุณนะคะ"

"คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ"

"หวานโอเคค่ะ"

ผู้ชายคนนี้ทำให้เธออยากจะเขินม้วนจนบิดเขาหล่อสไตล์พระเอกเกาหลีเลยแหละ สมกับที่เธอติดซีรีส์ข้ามวันข้ามคืน

"ผมว่าคุณหน้าคุ้นๆ นะครับ เราเคยเจอกันที่ไหนรึเปล่า"

เขาจำเธอได้! ใช่ไหมนะ

"เออ คือเราเคย..."

ครืด~ ครืด~ ครืด~

"ผมขอตัวนะครับ"

มารจริงๆ ใครแม่งโทรมาวะ ตาหวานมองตามเตมินทร์ไปตาละห้อย เขาเดินไปแล้ว แถมไม่กล่าวโทษเธอด้วยที่ทำกระเป๋าโดนหัวของเขา พ่อแสนดี แสนดีที่หนึ่ง แถมยังเป็นสุภาพบุรุษแอบลูบคลำเอวเธอ ถึงแม้ว่าความจริงเขาจะทำไปโดยสัญชาตญาณก็เถอะ แต่เธอก็ขอมโนนิดถึงว่าเขาลวนลามเอวบางๆ ของเธอ ดีนะที่เธอดูแลตัวเองออกกำลังกายตามเบเบ้ในช่องยูทูป

'อย่าปล่อยให้เบเบ้สนุกคนเดียวค่ะ' แม้ใจอยากจะตอบว่าตามสบายเลยค่ะเบเบ้ ก็ตามแต่พอนึกถึงหน้าผู้ชายเธอก็ฮึดสู้ขึ้นมา เพราะดันไม่ได้นึกถึงแค่เวลาที่ใส่เสื้อผ้าสวยๆ แล้วจะได้เดินเฉิดฉายไปไหนมาไหนกับเขา แต่เธอคิดไปถึงตอนที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าด้วย! นึกถึงตอนที่เขาจับเธอเปลี่ยนท่าทางได้ตามใจเพราะเธอตัวเล็ก หรือนึกถึงตามบทนิยายที่เคยอ่านที่ว่าตบจูบๆ หรือแม้แต่นึกถึงตอนที่เขาอาจจะอยากบังคับเธอให้เป็นเมียเขาก็ตาม

อันที่จริงเธอมีวิจารณญาณในการอ่านนิยายอยู่นะ เพราะเธอรู้ว่าเรื่องราวที่เธออ่านเป็นเรื่องที่ถูกปรุงแต่งขึ้นมาโดยนักเขียนคนนึงที่ก็เป็นคนเหมือนกับเธอเนี่ยแหละ เพียงแค่จริตเราตรงกันเธอก็เต็มใจที่จะอ่านอย่างไม่มีข้อแม้ อีกอย่าง เรื่องที่ถูกปรุงแต่งขึ้นมามันไม่สามารถเอามาใช้ในชีวิตจริงได้ เธอรู้ดี

ตาหวานเดินกลับไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตแล้วซื้อขนมนิดหน่อย ก่อนจะเดินเข้าไปในอาคารเพื่อไปหาเพื่อนรักของเธอ เธอกดรอลิฟต์อยู่พักหนึ่ง ไม่นานนักลิฟต์หรูราวกับโรงแรมทั้งๆ ที่นี่เป็นโรงพยาบาลก็หยุดแล้วเปิดออก เธอเดินเข้าไปในนั้น กดชั้นที่เพื่อนรักของเธออยู่ รอคอยไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออกอีกครั้ง

ฟู่~

ไม่เจอใครอย่างที่เธอคิดอยากจะเจอ ตาหวานเดินเข้าไปในห้องที่ติดป้ายชื่อเพื่อนของเธอ เคาะประตูหน้าห้องสองสามทีแล้วเปิดเข้าไป ภาพที่เธอเห็นก็เพื่อนรักของเธอที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงคนไข้ และข้างๆ เธอก็มีสามีหนุ่มที่นั่งมองหน้าลูกน้อยที่อยู่เตียงเด็กเล็กโดยในห้องมีสองแสบประจำโรงเรียนของเธออยู่

"ฮายยยเพื่อน"

"ยัยหวานนนน"

"คุณครูหวาน"

"ไงจ๊ะทิศใต้เป็นเด็กดีรึเปล่า"

ไม่ต้องแปลกใจไปเพราะว่าเธออยู่ห้องข้างๆ เด็กๆ ก็จะเรียกเธอว่าครูแบบนี้แหละ อีกอย่างเธอก็หว่านพืชโดยหวังผลเอาไว้ด้วยการแอบเอาขนมไปให้ทั้งสองแสบกินบ่อยๆ แล้วก็เป่าหูเด็กๆ ทุกวันว่าให้พูดถึงเธอต่อหน้าปะป๊าของพวกเขาบ่อยๆ

"ผมเป็นเด็กดีมากครับ"

"ว่าแต่เห็นพี่เตมั้ยแก ลงไปข้างล่างตั้งนาน" คะนิ้งถามขึ้นเมื่อตอนที่ทุกอย่างเงียบลงและเพื่อนสาวของเธอก็ทักทายสามีของเธอเรียบร้อยแล้ว

"เห็นคุยโทรศัพท์อยู่ข้างล่างอะ"

เธอพูดคุยกับเพื่อนแล้วดูหลานเห็นไทเลอร์เล่นกับเด็กๆ แล้วยังดูแลลูกตัวเองเป็นอย่างดีก็หายห่วงเพื่อนไปหนึ่งเปาะแอบดีใจกับเพื่อนของเธอที่มีสามีที่ดีขนาดนี้

"งั้นฉันกลับก่อนนะแก ต้องรีบกลับไปวางแผนการสอนน่ะ เดี๋ยวคนอื่นตามมานะ"

"เคแก ขอบใจนะ"

ตาหวานลาคะนิ้งแล้วเดินออกมารอลิฟต์ไม่นานเสียงลิฟต์ดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของเตมินทร์ มือหนายังจับโทรศัพท์แนบหู ส่วนอีกมือก็ถือถุงของกินเขาไม่ได้หันมามองเธอเลยสักนิดมีแต่เธออีกแล้วที่มองตามเขาจนตาละห้อย

กระทั่งประตูลิฟต์ถูกปิดลงแต่ว่ายังไม่ทันที่ลิฟต์จะเคลื่อนตัวประตูลิฟต์ก็เปิดออกอีกครั้ง

"พี่เต"

ชายหนุ่มหล่อ ชายในฝัน ชายที่เธออยากได้เป็นพ่อของลูก อย่าบอกนะว่าจะมาขอเบอร์เธออ่ะ เธอควรตอบไปทันทีหรือควรจะรักษากิริยาเอาไว้

แต่เดี๋ยวนะสมัยนี้มันไม่มีแล้วนะการขอเบอร์โทรน่ะ ส่วนใหญ่จะขอไลน์ ขอเฟซ ขอไอจี ขอทวิตเตอร์ แต่เธอรู้มานะว่าเขามีแอคเคาน์พวกนี้แต่ไม่ค่อยเล่นเท่าไหร่ เลยเอาไงดี เอางี๊แล้วกัน ขออะไรก็ให้อันนั้นไปแหละ

"พอดี ผมขอ…"

"เอาเป็นคิวอาร์โค้ด หรือเป็นไอดีไลน์ดีคะ"

"ครับ? " ก่อนที่เขาจะตอบทุกอย่างก็เงียบอยู่แล้ว แต่พอเขาตอบทุกอย่างก็เงียบไปอีก เธอปล่อยไก่ไปเป็นเล้าแล้วนะ!

"ขออะไรคะ" น้ำเสียงเธอห้วนๆ ทำเอาคนที่ยืนอยู่นอกลิฟต์งงเลยทีเดียว

"ขอทางหน่อยครับ ผมลืมถุงขนมของลูกชายเอาไว้ด้านใน" จ้าาาา ในหัวมีแต่ลูก คิดอยากมีเมียบ้างไหม ไม่ได้ปลดปล่อยนานมันไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ!

"นี่ค่ะ" เธอหันไปหยิบถุงกระดาษที่เขาวางเอาไว้ที่พื้น

"ขอบคุณครับ" จบแค่นั้นแล้วก็เดินจากไปโดยที่จำเธอไม่ได้อีกแล้วใช่มั้ย! โว้ย… อีตาเตมินทร์! เธอมันไม่น่าจดจำขนาดนั้นเลยหรือไง!