พ่อม่าย

บทนำ

คลินิกเสริมความงาม

"นิ้งๆ พี่เขยแกเลิกกับพี่สาวแกขาดแล้วเหรอ"

"อืม"

"แล้ว... เขามีโอกาสจะกลับมาคบกันอีกปะ"

"ไม่รู้ แกถามทำไมเนี่ย ชอบพี่เขยฉันรึไง"

"ชอบดิ หล่อขนาดนั้น แกคิดดูนะแขนพี่เตอ่ะล่ำมากเลยนะ ขนาดแขนยังใหญ่ขนาดนั้น แล้วตรงนั้นจะใหญ่ขนาดไหนวะ แค่คิดก็เสียวท้องน้อยแล้วอ่ะ"

"ยัยหวาน! ให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะ ก่อนจะเอาพี่เขยฉันทำสามีขึ้นหิ้งเนี่ย พรุ่งนี้ซ้อมรับปริญญาทำให้มันถูกขั้นตอนก่อนเถอะ ซ้อมกี่รอบผิดทุกรอบฉันล่ะสงสารเด็กๆ ที่จะเรียนกับแกจริงๆ นี่เหรออนาคตแม่พิมพ์ของชาติ"

"ปากร้ายนะยะ ตั้งแต่มีผัวรวยใหญ่นี่ร้ายขึ้นเยอะ"

สองสาวแวะมาเสริมความงามด้วยการนวดหน้า เติมคอลลาเจนเข้าผิวสักหน่อยเพราะใกล้จะถึงวันรับปริญญาแล้วพวกเธอคงต้องสวยดูดีที่สุด ไม่อยากถ่ายรูปออกมาแล้วออร่าไม่จับ

ตาหวาน เลือกที่จะไปเป็นครูโรงเรียนนานาชาติที่เป็นกิจการบ้านของตัวเอง ที่จริงเธอไปงอแงกับคุณพ่อของเธอมาว่าให้เธอบริหารเลยไม่ได้หรือไงแต่คุณพ่อของเธอน่ะสิไม่ยอม บุญเธอแค่ไหนแล้วที่ได้เป็นคุณครู ไม่ได้ไปกวาดพื้นลานกว้าง

ที่บ้านของเธอทำธุรกิจโรงเรียนนานาชาติที่มีสาขากระจายอยู่แค่สี่จังหวัดนั่นคือ กรุงเทพฯ ชลบุรี เชียงใหม่ และภูเก็ต แต่ก็เป็นโรงเรียนนานาชาติที่ครบวงจรเลยนะ แถมค่าเทอมก็แพงอย่าบอกใคร เพราะถ้าบอกใครเดี๋ยวเขาไม่มาเรียน มันแพงมากจริงๆ เธอเองยังช็อก แต่ค่าเทอมที่แพงขนาดนี้ก็แลกมากับสังคมดีๆ และความรู้ระดับพรีเมียมที่มีคุณภาพ

"นอนยิ้มอะไรขนาดนั้น"

"ก็ พี่เตเขาจะชอบผู้หญิงแรดๆ แบบฉันปะ"

"ฉันว่าไม่อะ แกหาผัวใหม่เถอะ"

"ยัยนิ้ง! ไม่เข้าข้างเพื่อนเลย ฉันชอบพี่เขยแกจริงๆ นะ"

"ฉันรู้"

"รู้ได้ไง"

"ก็นอแกโผล่ออกมาขนาดนี้ ไม่รู้ก็แปลกแล้ว ไม่แปลกใจเลยทำไมแกชอบเดินก้มหน้า"

"ทำไมอะ?"

"หนักนอไง ฮ่าๆๆ"

"ยัยเพื่อนทรพี!" ตาหวานยกมือเรียวขึ้นแตะๆ ที่จมูกตัวเองที่ถูกคะนิ้งกล่าวหาว่าเป็นนอ ก่อนจะหลับตาพริ้มให้พนักงานนวดหน้าให้พลางนึกไปถึงตอนที่ได้เจอกับเตมินทร์ครั้งแรก

ใครๆ อาจจะคิดว่าเธอได้เจอกับเขาครั้งแรกวันที่คะนิ้งคลอดลูกแต่อันที่จริงแล้ว เธอเจอเขาก่อนหน้านั้น เพราะเวลาที่เธอไปหาคุณพ่อที่ทำงานก็มักจะเห็นเด็กน้อยสองคนที่เข้ามาเรียนที่นี่ตั้งแต่เตรียมอนุบาล เด็กสองคนนี้โดดเด่นมากเพราะเหมือนกับว่าไอคิวของทั้งสองคนจะสูงกว่าเพื่อนๆ อยู่มาก และมักจะได้เป็นตัวแทนของห้อง และระดับชั้น รวมไปถึงตัวแทนของโรงเรียนอยู่เสมอ

เธอมักจะแอบดูเด็กๆ เวลาที่เล่นกันอย่างชาญฉลาด อีกทั้งเมื่อเจอเข้ากับผู้ปกครองของเด็กๆ เธอถึงกับลุกขึ้นยืนเลยทีเดียว เธอจำได้เป็นอย่างดี เธอนั่งอยู่ที่สนามเด็กเล่นเพราะชอบมาแอบดูเด็กๆ เขาเล่นกัน แล้ววันนั้นเธอเผลอหลับจนกระทั่งเย็นก็ได้ยินเสียงเล็กๆ ของเด็กน้อยวัยเตรียมอนุบาล ระดับ 1 และ 2

"ปะป๊าค้าบบ~ พี่ใต้อยากจินติม"

"พี่เหนือด้วยค้าบบ~"

เสียงเล็กๆ กำลังอ้อนใครบางคน เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นขยี้ตามองไปที่ต้นทางของเสียง และพระเจ้า สิ่งที่เธอได้เห็น นั่นมันพ่อคน หรือพ่อเทพบุตรกันแน่ แม่เจ้าโว้ย หล่อ ล่ำ ลายสักเต็มแขน แถมยังรูปร่างดีอีกต่างหาก แต่ว่า เป็นพ่อคนแล้วเหรอ แปลว่ามีเมียแล้วใช่ไหมนะ อยากได้จัง แต่ถ้าเขามีเจ้าของอยู่แล้วเธอแค่แอบปลื้มอย่างเดียวก็ได้

ใบหน้าหล่อดูใจดีและอ่อนโยน ระบายยิ้มให้กับลูกชายตัวเอง ไม่อยากจะเชื่อ เห็นแค่นี้ต่อมแรดก็ทำงานแล้วเธอต้องจิกหัวตัวเองเอาไว้ แล้วตะโกนใส่สมองตัวเองดังๆ

เขามีเจ้าของแล้ว!

กระทั่งเวลาผ่านไปหลายวัน เธอก็มักจะมาอยู่ที่เดิมเวลาที่เธอไม่ได้ไปเกเรที่ไหนน่ะนะ มาดูพ่อของเด็กน้อย เอ๊ย! บ้าๆ ไม่ใช่ๆ เธอมาดูเด็กๆ ในฐานะทายาทผู้บริหารที่จะมาบริหารงานในรุ่นต่อไปเธอต้องดูแลเด็กๆ ให้ดี ไม่ให้คลาดสายตา หลังจากนั้นมาเธอไม่เคยเห็นเขามากับใครเลย เขามักจะมาคนเดียวเสมอ จนกระทั่งวันนี้ วันที่เขาพาผู้หญิงคนหนึ่งมาด้วย

"พระเจ้า! หยะ... ยัยนิ้ง!"

เดี๋ยวนะ นั่นมันคะนิ้งเพื่อนของเธอไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงมากับผู้ชายที่มีลูกแล้วล่ะทั้งๆ ที่ตัวเองก็มีพี่ไทเลอร์มาเฟียหนุ่มสุดหล่อแถมคลั่งรักเพื่อนเธอมากๆ อยู่แล้ว ไม่รู้ล่ะ เธอต้องรู้ความจริงให้ได้

ตาหวานรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องผู้บริหารระดับสูง คุณพ่อของเธอกำลังประชุมอยู่เธอรีบไปค้นประวัติของเด็กๆ ทั้งสองคนเพราะอยากรู้ชื่อผู้ปกครอง เธอไม่อยากถามเพื่อนเธอหรอกนะเพราะว่าเธอรู้ว่าเพื่อนเธอต้องไม่บอกแน่ๆ แต่เดี๋ยวนะ นี่เธอโง่รึไง ห้องผู้บริหารจะมีประวัตินักเรียนได้ไง ต้องไปที่ห้องธุรการสิ!

ตาหวานรีบวิ่งไปที่ห้องธุรการที่ชั้นหนึ่งอีกครั้ง เธอทำเป็นเนียนๆ แล้วถามพนักงานว่า...

"เด็กที่เป็นตัวแทนนักเรียน ระดับเตรียมอนุบาลน่ะ ฉันขอดูประวัติเขาหน่อยสิ อยากรู้ว่าทำไมถึงเก่งจัง"

"ได้ค่ะคุณตาหวาน รอสักครู่นะคะ"

หัวใจดวงน้อยเต้น ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ ระหว่างที่รอก็สอดส่องสายตาไปทั่วเพื่อมองหาพ่อของเด็ก เอ๊ย! ไม่ใช่ๆ มองหาเด็กๆ จนได้เห็นชายหนุ่มคนนั้นอีกแล้ว โถ่ หล่อจริงพ่อคุ๊ณ ทำไมถึงได้แน่นอะไรขนาดนี้ แถมยังใจดีและรักลูกมากๆ อีกด้วย ขนาดลูกชายยังใส่ใจขนาดนี้ ถ้ากับเมียจะใส่ใจขนาดไหน แค่คิดก็อิจฉาแล้ว

"ได้แล้วค่ะ"

เธอรีบรับเอกสารมาจากพนักงานหน้าหวานคนนั้น ก่อนที่จะหันไปมองหน้าเธอคนนั้นอีกทีแล้วพูดด้วยน้ำเสียงดุๆ ว่า

"แต่งหน้าเข้มไปนะคะ เบาลงหน่อยน่าจะดีกว่านี้"

เธอรู้เลย ยายนี่จ้องจะอ่อยผู้ชายของเธอแน่! ใช่เขาเป็นผู้ชายของเธอไปแล้วคนอื่นห้ามยุ่ง! และถ้าเธอไม่ได้ คนอื่นก็ต้องไม่ได้เหมือนกัน ที่เธอขีดขวางก็เพราะรู้ไงว่าตัวเองยังไงก็ไม่ได้อ่ะ ก็เขามีลูกมีเมียแล้วนี่!

คิดแล้วเศร้า อยากวิ่งไปทำเนียนแล้วกอดบ่ากว้างๆ ของเขา ร้องไห้เสียงดังๆ แล้วบอกเขาว่า เลิกกับเมียเถอะมาคบกับเธอแทน!

ตาหวานเปิดเอกสารอ่านดู ทุกบรรทัดในเอกสารส่วนมากจะมีแต่คำชมเชย เด็กน้อยแสนฉลาดและคาดว่าเมื่อโตขึ้นต้องหน้าตาดีเหมือนพ่อแน่ๆ อีกทั้งยังมีการวัดระดับพัฒนาการทุกๆ 6 เดือนที่บ่งบอกว่าเด็กสองคนนี้พัฒนาการก้าวกระโดดมากๆ เธอเปิดหาไปเรื่อยๆ ไหนชื่อพ่อชื่อแม่เด็กว่ะ ทำไมไม่รู้จักบันทึกไว้เนี่ย เธอเปิดไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงหน้าสุดท้ายก็ได้เห็นชื่อผู้ปกครองที่มีเพียงแค่คนเดียว

คุณเตมินทร์ อรรถเจริญวัฒนา

สถานะภาพ : หย่าร้าง

เมื่อได้เห็นข้อความตาหวานยิ้มแป้นเธอตะโกนกรีดร้องในใจรีบคืนแฟ้มเอกสารพนักงานแล้ววิ่งไปที่สวนริมน้ำด้านหลังของโรงเรียนนานาชาติของตัวเอง

"กรี๊ดดดดดดดดดด!"