บทที่ 5 ยินดีรับงานที่เสนอ
1476 คำ
บทที่ 5
ยินดีรับงานที่เสนอ
บ้านมิชรินทร์ เวลา 22.00 น.
ขณะนี้เป็นเวลากลางคืนที่เงียบสงัดอากาศข้างนอกค่อนข้างเย็น ผู้เป็นพ่อและแม่ได้เข้านอนกันไปหมดแล้ว มีเพียงหญิงสาวใบหน้างามคนหนึ่งชื่อว่ามิชรินทร์ เธอนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดเครียด เนื่องจากไม่รู้ว่าความสามารถพิเศษของตนหายไปได้อย่างไร แม้ว่าแม่ของเธอจะบอกว่าไม่ให้คิดมากแต่คนตัวเล็กก็อดคิดไม่ได้จริง ๆ มันเกิดอะไรขึ้น กับชีวิตของเธอกัน
แค่ดูดวงให้ผู้ชายคนนั้น…แล้วบอกว่าเธอคือเนื้อคู่ของเขา…แค่นั้นเอง ว่ากันว่าทุกอย่างต้องมีเหตุและผล ดังนั้นความสามารถพิเศษของเธอต้องมีที่มา
ว่าแล้วมือบางใช้เมาส์คลิกเลื่อนหาร้อยแปดวิธีในอินเทอร์เน็ต เพื่อนำความสามารถของตนกลับมา ทว่ากลับไม่พบข้อมูลอะไรเลย
ด้วยซ้ำ ร่างบางได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างแรง
วันพรุ่งนี้คงได้แต่นำใบปริญญาที่จบมาไปหางานทำเป็นพนักงานออฟฟิศ ทำงานใช้หนี้ต่อไป เพราะกระเป๋าที่นำไปขายยังไม่พอชดใช้ให้ลูกค้าเลย แม้สัญญาในกระดาษแผ่นนั้น เดิมทีทางฝั่งของ
มิชรินทร์ มีแต่ได้กับได้ คิดไม่ถึงว่า วันนี้สัญญาจะย้อนกลับมาทำลายตนเสียเอง
เพียงชั่วพริบตา นัยน์ตาสีนิลก็ค้นพบเว็บไซต์ปริศนาหัวข้อเรื่องความสามารถพิเศษ มือเรียวเล็กเลื่อนดูต่อไปเรื่อย ๆ จนพบความสามารถพิเศษดูเหมือนจะเป็นความสามารถที่เธอมี
“นี่ไงเจอแล้ว…” เรียวปากสีหวานโพล่งออกมาอย่างดีใจ
‘ความสามารถพิเศษของการดูเนื้อคู่ เป็นเพียงแค่เรื่องเล่า ไม่มีใครมีความสามารถนั้นจริง ดูเหมือนว่า สมัยโบราณ จะมีคนที่มีความสามารถนี้อยู่ แต่มีข้อแม้ ดูให้คนอื่นได้ แต่ห้ามดูคู่ของตัวเอง ไม่เช่นนั้นความสามารถจะหายไป…..’
อย่างนี้นี่เอง นี่คือเหตุผล…ทุกอย่างมันต้องมีข้อแม้และกฎเกณฑ์ ร่างเล็กได้แต่คิดในใจ แล้วคลิ๊กเข้าไปอ่านต่อ ว่าพอจะมีวิธีที่สามารถนำความสามารถนี้กลับบมาได้ไหม
‘วิธีแก้ไข…เนื้อคู่ของเธอต้องบอกรักเธออย่างจริงใจ ความสามารถถึงจะกลับมา’
“กฎบ้าอะไรเนี่ย!” มิชรินทร์พูดออกมาอย่างลืมตัว จากนั้นคลิ๊กเข้าไปดูโปรไฟล์ของคนที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา ทว่าบุคคลนั้นเป็นบุคคลนิรนาม ไม่มีตัวตน
“เชื่อได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ เฮ้อ”
ทำให้ทายาทตระกูลอัลบอกรัก…มันจะยากเกินไปหน่อยไหม…
เช้าต่อมา
ตึก ตึก!
เสียงฝีเท้าย่ำกระทบพื้นกระเบื้องของคุณหญิงวาสนาดังเป็นจังหวะตามจังหวะก้าวเดิน ทุกท่วงท่าการก้าวเดินดูสง่า ถึงแม้คุณจะหญิงอายุ
50 ปีแล้ว แต่ทว่าใบหน้าของคุณหญิงวาสนายังคงอ่อนเยาว์ ราวกับหญิงสาว 30 ต้น ๆ
ทันทีที่แม้ของทายาทตระกูลอัลเดินมาถึงบริษัทตำหนักบุพเพ กลับพบว่า
‘ประกาศปิดกิจการ อย่างไม่มีกำหนด หากลูกค้าท่านใด ต้องการเงินค่ามัดจำ และค่าชดเชย เชิญติดต่อด้านใน’
คุณหญิงแห่งตระกูลอัลเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ
“ทำไมถึงปิดกิจการแล้วล่ะ กำลังไปได้ดีเลยไม่ใช่เหรอ” คุณหญิงพึมพำเบา ๆ พร้อมกับเอื้อมมือผลักประตูเข้าไปด้านใน ที่มาวันนี้ไม่ได้จะมาหาเงินคืน แต่คุณหญิงมาเพื่อจ้างงาน
ณ ด้านในตำหนักบุพเพ
“คุณหญิงวาสนา มาทำอะไรเหรอคะ หรือมาขอเงินคืน…” แม่ของมิชรินทร์เอ่ยทักทายผู้มาเยือนด้วยน้ำเสียงหวาน
“ไม่ใช่จ้ะ” คุณหญิงยิ้มรับ
“หรือว่ามาจองคิวดูเนื้อคู่คะ หากมาจองคิวตอนนี้ไม่ได้รับดูเนื้อคู่แล้วค่ะ” แม่ลดากล่าวด้วยถ้อยคำที่สุภาพ
“ไม่ใช่ทั้งคู่จ้ะ”
“คุณหญิงมีเรื่องอะไรให้ช่วยงั้นเหรอคะ” แม่ลดาทำหน้าประหลาดใจ หากไม่มาขอเงินคืน ไม่มาจองคิว เช่นนั้นมาทำอะไร ปกติแล้วคนทั่วไป หลัก ๆ จะมาทำแค่สองอย่างนี้
“ฉันจะมายื่นข้อเสนอจ้างงานจ้ะ”
“งาน?” แม่ลดาทวนคำ
“จะถามหนูรินหน่อยจ้ะ ว่าจะรับงานนี้ไหม”
ริมฝีปากฉ่ำวาวของคุณหญิงเอ่ย พร้อมกับกวาดสายตามองหา
ว่าที่ลูกสะใภ้ เพราะคุณหญิงเชื่ออย่างสนิทใจว่ามิชรินทร์คือคู่บุพเพของลูกชาย เมื่อไม่พบคนตัวเล็ก คุณหญิงจึงคลี่ยิ้มออกมาบาง ๆ เพื่อสอบถาม หรือวันนี้จะมาเสียเปล่าเสียแล้ว
“เอ่อ หนูรินไม่อยู่เหรอจ้ะ”
“อยู่ค่ะ เดี๋ยวไปตามให้สักครู่นะคะ..”
ผ่านไปครู่หนึ่ง ที่ห้องก็ได้ปรากฏร่างของหญิงสาวหน้าตาสะสวย แพขนตางอนกระพือเปลือกตาไหวพริบ ร่างเล็กเดินเข้ามาหาคุณหญิงวาสนา คนตัวเล็กคลี่ยิ้มอย่างจริงใจ ยกมือขึ้นมาไหว้คุณหญิงอย่างนอบน้อม
“สวัสดีค่ะ คุณหญิง”
“สวัสดีจ้ะ นั่งลงก่อนเถอะจ้ะ” คุณหญิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นิ่มนวล
มองมิชรินทร์ด้วยแววตาที่อ่อนโยนด้วยความเอ็นดู
“เอ่อ คุณแม่มาตามริน…เห็นบอกว่าคุณหญิง มีเรื่องจะคุยกับริน..เรื่องอะไรเหรอคะ” เรียวปากสีหวานเอ่ยถามคุณหญิงอย่างสงสัย
“คือ ฉันอยากจะถามหนูว่า เนื้อคู่ที่ดูวันก่อนน่ะ กี่วันจ้ะลูกชายฉันถึงจะตกหลุมรัก”
“ประมาณสามวันค่ะ หากไม่มีอะไรผิดพลาด…”
“ฉันเชื่อหนูนะ ว่าแต่ว่าหนูรับงานไหม”
“งานอะไรเหรอคะ” มิชรินทร์เอียงคอถามด้วยแววตาใคร่รู้
“ฉันจะจ้างให้หนูไปอยู่ที่บ้านของฉันกับตาเฟรด 3 วัน ตาเฟรดจะได้เชื่อเสียที ว่าหนูน่ะดูเนื้อคู่แม่นจริง ๆ ค่าจ้าง 1 ล้านบาท”
“เอ่อ….” มิชรินทร์ไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร คนตระกูลอัลรวยจนต้องเอาเงินมาจ้างเธอทิ้งเล่นแบบนี้ได้น่ะหรือ แม้ว่าอัลเฟรดจะเป็นเนื้อคู่ของเธอ
ก็จริง แต่เธอยังไม่มั่นใจว่า ที่ดูไปวันนั้น เชื่อถือได้หรือไม่ แล้วการที่ดูเนื้อคู่ให้ตัวเอง มันมีกฎอะไรซ่อนไว้อีกหรือเปล่า หากดูแล้วมันคลาดเคลื่อนเล่า จะทำอย่างไร
“งั้นหนูรินคิดก่อนก็จ้ะ แต่ฉันขอถามหนูได้ไหม ทำไมถึงปิดบริษัท
ล่ะจ้ะ”
“รินมองไม่เห็นเนื้อคู่ของคนอื่นแล้วค่ะ รินจึงปิดกิจการถาวร” ร่างเล็กพูดออกไปตามความจริง เธอเองไม่อยากจะโกหก และการที่ปิดกิจการนี้ไป เพราะเธอซื่อสัตย์ต่อลูกค้า ไม่อยากหลอกลวงหรือคาดเดาลักษณะเนื้อคู่ของใครไปส่ง ๆ การปิดบริษัทนั่นคือทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้
“อ้าว เช่นนั้นหรือ แล้วหนูจะทำยังไงต่อไปจ้ะ…”
“รินจะออกไปหางานบริษัททำค่ะ”
คุณหญิงเงียบไปชั่วครู่ เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง จากนั้นจึงยิ้มออกมา
“หนูรับงานนี้ไหม จบงานแล้วฉันจะรับหนูเข้าทำงานที่บริษัท
เอแอลกรุ๊ปถาวรเลย”
ดวงตากลมโตเบิกโพลง ทำไมคุณหญิงถึงได้ดีกับเธอถึงเพียงนี้ ถึงเธอจะไม่ค่อยได้ออกไปไหน แต่มิชรินทร์พอจะรู้มาว่า บริษัท
เอแอลกรุ๊ป เป็นบริษัทชื่อดัง ที่ใคร ๆ ต่างอยากเข้ามาทำงาน เนื่องจากสวัสดิการจะดีมากแล้ว เงินเดือนยังสูงลิ่ว ยิ่งความสามารถสูง ค่าตอบแทนยิ่งสูงไปด้วย
การที่คุณหญิงยื่นข้อเสนอมาแบบนี้ ฝั่งเธอมีแต่ได้กับได้ แล้วคุณหญิงล่ะ จะได้อะไรกับการจ้างเธอในครั้งนี้…
“ตกลงค่ะ” ปากเล็กเอ่ยออกมาด้วยความดีใจ
“โอเคจ้ะ งั้นพรุ่งนี้หนูเก็บของมาตามที่อยู่นี้ได้เลยนะ” คุณหญิงวาสนาพูด พร้อมกับยื่นกระดาษหนึ่งแผ่นให้มิชรินทร์
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ คุณหญิง” เสียงหวานของมิชรินทร์กล่าวขอบคุณอย่างนอบน้อม คุณหญิงช่างเป็นผู้มีพระคุณ ในวันที่เธอล้ม ช่างโชคดีจริง ๆ ที่มีคนฉุดลุกขึ้น
“งั้นฉันกลับก่อนนะจ้ะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้จ้ะ” คุณหญิงวาสนาส่งยิ้มอ่อนโยนให้มิชรินทร์ ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน คุณหญิงรู้สึกเอ็นดูคนตัวเล็กตรงหน้าเป็นอย่างยิ่ง
“กลับบ้านปลอดภัยนะคะ”
เรียวปากสีหวานพูดอย่างนอบน้อม โค้งศีรษะให้คุณหญิงวาสนาเล็กน้อย จากนั้นมานั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ภายในห้อง เธอรู้สึกดีอกดีใจ แม้ความสามารถจะหายไป สวรรค์ยังเข้าข้าง แบบนี้เรียกลูกรักพระเจ้า
หรือเปล่านะ... 3 วัน และงานทำที่ถาวร ว่าด้วยความโชคดี คงไม่มีใครเทียบกับเธอได้แล้ว
จากนี้ไปหมอดูน้อยแห่งตำหนักบุพเพจะไม่มีอีกแล้ว จะมีเพียง
มิชรินทร์ หญิงสาวหน้าตาดี ที่ทำงานประจำอยู่บริษัทชื่อดังในเครือของตระกูลอัล
- ผู้เขียน
