บทที่ 10 ไม่พอ NC
1491 คำ
ตอนที่ 10 ไม่พอ
หลังจากที่ทายาทตระกูลดังได้ร่วมรักกับคนตัวเล็กไปหลายต่อหลายครั้ง ก็ยังไม่พอใจ ใช้มือข้างหนึ่งหยิบถุงยางอนามัยยี่ห้อดัง ฉีกถุงออกมาสวมใส่…ทว่า….
หมับ!
อัลเฟรดตวัดสายตาคมกริบมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาที่เรียบนิ่ง นัยน์ตาสีนิลจ้องมองเข้าไปในดวงตาของมิชรินทร์อย่างต้องการคำตอบ
ใบหน้างามส่ายหัวน้อย ๆ แววตาเต็มไปดวยความอ้อนวอนจากนั้นใช้มือเล็กจับมือของคนตัวสูงเอาไว้ พร้อมกับเอ่ยบอกกับคนตรงหน้าว่า
“พี่เฟรด…พอเถอะนะคะ…รินไม่ไหว” คนตัวเล็กพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ดวงตาหุบต่ำลง เพราะยังคงมีความเขินอาย สองขาเรียวหนีบเข้าหากันเอาไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้แก่นกายหนาสอดแทรกเข้ามาอีก
อัลเฟรดปรายตามองกลีบสีหวาน ตอนนี้มันกลายเป็นสีแดงเพราะว่าเกิดจากการที่เขากระทำ บนผ้าปูที่นอนมีเลือดบริสุทธิ์ของหญิงสาวเปื้อนอยู่ ใบหน้าของเขายังคงเรียบนิ่งไม่แยแสคนตัวเล็กสักนิด
ในเมื่อเขาอยาก…เธอก็ไม่มีทางที่จะปฎิเสธ
มือหนาจับขาของมิชรินทร์ให้แยกออก ทำหน้ามึนราวกับว่าไม่ได้ยินคำร้องขอของร่างเล็กเมื่อครู่ เขาฉีกถุงยางอนามัยไซส์ 56 ขึ้นมาสวมใส่ ก่อนจะจับแก่นกายหนากดเข้าไปในช่องทางกลีบสีหวาน แล้วแช่เอาไว้ยังไม่ขยับ….พร้อมกับพ่นลมหายใจหนักออกมา…เพราะเขายังไม่พอ….
อืม… แน่น….
อัลเฟรดรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ว่าทำไมร่างกายของเขาถึงได้ต้องการมีอะไรกับเธอหลายครั้ง ซึ่งมันผิดจากนิสัยปกติของเขา โดยปกติแล้วเขาจะมีอะไรกับผู้หญิงแค่เพียงครั้งเดียว ไม่กลับไปกินซ้ำเดิมอีก…แต่กับเธออยากจะกินมันซ้ำ ๆ …. มันไม่ใช่ความรู้สึกรัก…แต่เป็นความรู้สึกอยากมากกว่า….หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเธอคือผู้หญิงบริสุทธิ์คนแรกของเขา….ภายในยังคงสดใหม่และคับแน่น
อาจจะใช่….เดี๋ยวเขาคงอาจจะเบื่อเธอ….ต่อจากนี้ก็เอาเปรียบร่างกายของเธอหน่อยแล้วกัน…..ในเมื่อเธออ่อยเขาเอง…
“อ๊ะ…พี่เฟรด รินบอกไม่เอา…” คนตัวเล็กร้องเรียกอัลเฟรด เพราะตอนนี้เธอรู้สึกว่าช่วงล่างของเธอจะรับมือหนักเกินไปแล้ว เขาลืมไปหรือเปล่าว่านี่คือครั้งแรกของมิชรินทร์
“……” คนตัวสูงไม่พูดอะไรสักคำ ถอนลำหนาออกมาเกือบสุด จากนั้นขยับเอวสอบเข้าไปกระแทกกลีบสีหวาน ทำให้ร่องสีหวานกลืนกินแก่นกายหนาจนมิด…. อืมมมม ยังคงคับแน่นเหมือนเดิม…
“อื้อ…อ๊ะ… อึก” ร่างเล็กทั้งจุก ทั้งรู้สึกเสียวซ่าน จนเผลอร้องออกมา
ในขณะเดียวกันเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาไม่รอช้า ขยับแก่นกายหนาเข้าออกยังกลีบสีหวานเข้าออกอย่างไม่บันยะบันยัง
“หึ” ร่างสูงยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย คนตัวเล็กห้ามเขาแต่ร่างกายของเธอกลับตอบสนองเขา แถมยังส่งเสียงครางระงม….
ตับ! ตับ! ตับ!
เสียงเนื้อนิ่มของคนสองคนกระทบกันดังสนั่นลั่นห้อง พร้อมกับเสียงครางไม่เป็นภาษา ร่างเล็กใต้ร่างยังคงสั่นคลอนไปตามแรงกายหนาที่ขยับเข้าออก หน้าอกที่ใหญ่เกินตัวของคนตัวเล็กกระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะ ทำให้คนตัวสูงเอื้อมมือไปบีบขย้ำเนินเนื้ออันนุ่มนิ่มเอาไว้ แล้วขยับเอวสอบหนักหน่วงขึ้น
“อ๊ะ ๆ ๆ พี่เฟรด…อื้ออย่าบีบแรงค่ะ”
มิชรินทร์ใบหน้าเหยเกใช้มือดันหน้าท้องของคนตัวสูงเอาไว้ไม่ให้กระทำรุนแรง ต่างจากทายาทตระกูลดัง มองไปยังช่องกลีบสีหวานที่มีแก่นกายหนาของเขาขยับเข้าออก อีกทั้งกลีบสีหวานยังปลิ้นออกมาตามจังหวะเข้าออก ด้วยแววตาที่เรียบนิ่งไม่สนใจคนตัวเล็กที่อยู่ใต้ร่างเลยด้วยซ้ำ ว่าเธอจะเจ็บหรือไม่ การกระทำของเธอมันทำให้เขาอยากมากขึ้น ยิ่งเธอห้ามเขาเท่าไหร่ เขายิ่งดุดันเพิ่มขึ้นเท่านั้น
“อ๊ะ…พี่เฟรด อย่าทำแรงนักสิคะ มันจุก…”
คนตัวเล็กยังคงร้องเตือนอัลเฟรด เพราะรู้สึกได้ถึงแรงของแก่นกายหนาชนเข้าผนังมดลูกอย่างจัง มันใหญ่… จนเธอเผลอเกร็งร่างกายเอาไว้จนรู้สึกจุก
“อืม…” แม้เขาจะรับปากเธอ แต่การกระทำนั้นยิ่งเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ราวกับว่าเจ้าของใบหน้าหล่อเหลานี้ รับปากเพียงส่ง ๆ ตัดรำคาญเท่านั้น
ปึก ! ปึก ! ปึก !
เขายังคงขยับเอวสอบเข้าออกตามแรงปรารถนา จนในที่สุด…
“อา….” ทายาทตระกูลเสียงครางต่ำออกมาเพราะความเสียวซ่าน เพราะใกล้จะถึง จุดสุดยอด…. ในขณะเดียวกันเขาก็ไม่ทิ้งคนตัวเล็ก ใช้นิ้วหนาบดขยี้จุดอ่อนไหวของหญิงสาว จนเธอส่งเสียงร้องออกมาไม่เป็นภาษา
“อื้อ…อ๊ะ…พี่เฟรด…ตรงนั้นมัน…อื้อ…” คนตัวเล็กยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ต้องหลับตาพริ้ม ใบหน้าเหยเก เพราะความรู้สึกเสียวซ่านแผ่ไปจนทั่วต้องใช้มือเล็กกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น เพื่อระบายความรู้สึก จนในที่สุดร่างบางก็กระตุกหลายครั้งเผลอตอดรัดแก่นกายหนาของคนตัวสูงและ….เธอก็เสร็จแล้ว….
ในขณะเดียวกัน….
“ซี้ด….” คนตัวสูงหอบหายใจหนักเพราะความรู้สึกเสียวซ่านที่ร่างเล็กตอดรัดลำหนาถี่ ๆ จนในที่สุดก็ปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาจนเต็มถุงอนามัยยี่ห้อดัง…จากนั้นอัลเฟรดจึงถอนแกนกายออกมาจากร่องอันคับแน่น ใช้มือหนาถอดถุงยางอนามัยออก เดินไปทิ้งถังขยะที่อยู่ไม่ไกล
ด้วยเนื้อตัวที่เปลือยเปล่า
มิชรินทร์หลับตาปี๋เมื่อคนตัวสูงเดินล่อนจ้อนอย่างไม่อาย ถึงแม้เมื่อครู่จะผ่านการร่วมรักกับเขามา แต่เธอยังคงอาย เพราะยังไม่ชิน จากนั้นมือบางจึงหยิบผ้าห่มมาคลุมตัวเอาไว้
ร่างสูงเหลือบมองนาฬิกาที่อยู่บนโต๊ะ เป็นเวลาเกือบบ่ายโมงแล้ว ถึงแม้ว่าแม่เขาจะบอกว่าไม่ต้องเข้าบริษัท แต่เขาเป็นเจ้าของบริษัท ถึงจะเป็นวันหยุดก็ต้องไป เขาปรายตามองมิชรินทร์ด้วยแววตาที่เรียบนิ่ง แล้วเอ่ยปากกับเธอว่า
“ริน…พี่ต้องไปบริษัท”
“ค่ะ พี่จะกลับกี่โมงคะ”
“ดึก”
“พี่จะทานอะไรไหมคะ เดี๋ยวริน…”
“ไม่กิน” มิชรินทร์ยังพูดไม่ทันจบ คนตัวสูงหันมาพูดเสียงเข้ม ตัดบทของเธอเสียก่อน คนตัวเล็กได้แต่ชะงักนิ่ง ทำไมเขายังคงเฉยชากับเธอล่ะ ไหนเขาบอกว่าชอบเธอ…หรือเป็นเพราะเขาไม่ค่อยพูด…เขาจึงดูเฉยชา
มิชรินทร์ก้มหน้าต่ำลงเพียงชั่วครู่ เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นก่อนจะค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาคลี่ยิ้มกว้างให้กับอัลเฟรด
“ทำงานก็สู้ ๆ นะคะ” เธอไม่ได้คิดอะไรมาก ในเมื่อเขาชอบเธอก็ไม่อยากจะคิดเล็กคิดน้อย มันจะบั่นทอนเปล่า ๆ คนชอบกันต้องให้กำลังใจกันสิถึงจะถูก
“อืม” อัลเฟรดยังคงพูดเรียบเฉย จากนั้นก็เดินเข้าห้องน้ำไป
คนตัวเล็กได้แต่มองตามแผ่นหลังของเขา คลี่ยิ้มออกมา
บาง ๆ…….ดีจังที่เขาเป็นเนื้อคู่ของเธอ….แถมยังเป็นรักแรกพบอีกต่างหาก จากนั้นมิชรินทร์ก็ค่อย ๆ ลุกลงจากเตียงจะไปอาบน้ำบ้าง เพราะตอนนี้มีคราบเลือดติดอยู่ระหว่างขาของเธอจากการร่วมรักกับอัลเฟรดหลายรอบ
ทันทีที่ลุกขึ้นยืนเท้าแตะพื้น
“โอ้ย…” เธอส่งเสียงร้องออกมาเพราะรู้สึกถึงความเจ็บแสบบริเวณช่วงล่าง ค่อย ๆ พยุงร่างกายที่แทบจะไม่มีแรงกลับห้องของตัวเองไป…
มิชรินทร์คิดเอาไว้ว่าจะกลับไปหาพ่อกับแม่เสียหน่อย เพราะในชีวิตนี้ไม่เคยห่างจากพ่อและแม่ ตอนนี้ห่างเพียงไม่ถึงวัน…กลับรู้สึกคิดถึงขึ้นมา
“ไว้ค่อยกลับมาก่อนที่พี่เฟรดจะกลับมาจากบริษัทก็แล้วกัน…” มิชรินทร์พูดด้วยรอยยิ้ม รู้สึกมีความสุข ถึงแม้ความสามารถจะหายไป แต่ความสามารถที่หายไปนั้น ทำให้เธอได้เนื้อคู่ที่แท้จริงมา นั่นก็ถือว่าคุ้มค่า….
มิชรินทร์ไม่ได้ชอบอัลเฟรดที่ฐานะเงินทอง แต่เธอกลับชอบเพราะมองแวบแรกเธอก็ตกหลุมรักเขา…ชอบโดยที่ยังไม่รู้นิสัยใจคอของเขาเลยด้วยซ้ำ….และคิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้ เขาก็ชอบเธอด้วยเช่นกัน….โชคดีจริง ๆ
- ผู้เขียน
