มิอาจแก้ไขได้

2193 คำ

"นี่มาจ้องทำไมคนจะนอน..." "ก็ลุงนอนกรนเสียงดังนี่นา" "ไม่มีหรอกชั้นไม่เคยนอนกรน" "รู้ได้ไงว่าไม่กรน ไม่เคยมีใครยอมรับหรอกว่าตัวเองจะกรนหรือไม่กรน" "ไม่คุยด้วยแล้วชั้นจะไปนอนที่ห้องของชั้นแล้ว" อนันต์นอนคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาสิ่งที่เขาพยายามที่จะเจอภัทรามันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อภัทราเสียชีวิตแล้ว "จริงสิเราก็ข้ามเวลาไปตอนก่อนเกิดเหตุก็ได้นี่ ภัทรจะได้ไม่ตายเราต้องหยุดให้ได้ พรุ่งนี้แล้วกัน" เช้าวันรุ่งขึ้น อนันต์ตื่นขึ้นมาเขาได้กลิ่นอาหาร ใบบุญเตรียมอาหารไว้ให้เขา อนันต์ยืนนิ่งมองดูใบบุญกำลังจัดโต๊ะอาหารมันเป็นภาพที่เขาไม่เคยคิดฝันมาก่อนเหมือนคู่รักสามีภรรยาที่เพิ่งแต่งงานใหม่ไม่มีผิด อนันต์สะบัดหน้าแรงๆเพื่อไล่ความคิดนี้ออกไปสิ่งที่เขาต้องทำในวันนี้คือ "นี่เธอรู้หรือเปล่าว่าป้าเธอโดนรถชนตรงไหน?" "รู้สิจำได้แม่นเลย ก็เรา...ก็แม่หนูเล่าให้ฟังตั้งหลายรอบมันเป็นภาพที่ติดตาแม่จนทุก

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม