"ก็ได้ไททัน แต่ฉันจะทำแค่ตรงนี้!" ชี้นิ้วเรียวยาวลงตรงพื้นกระเบื้องที่มีเศษแจกันแตกกระจายอยู่ ก่อนที่เจ้าของบ้านจะส่ายหน้าแล้วพูดขัดขึ้น
"เธอต้องทำมันทั้งหมด"
"ได้ไง ก็นายบอก..."
"ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฤทธิ์เยอะดีนักก็ทำมันให้หมดนั่นแหละ ทั้งตรงนี้และบนห้องนอน"
กรี้ดดดดด
อยากจะกรีดร้องออกมาให้หมอนี่ประสาทหูพิการจริงๆ แต่ติดตรงที่ทำไม่ได้ ตอนนี้ฉันต้องวางตัวนิ่งๆ ยอมๆ เขาไปก่อนเพราะยังเป็นรองไอ้บ้านี่อยู่
"อ้อ ลืมบอกไป"
".?." ฉันที่กำลังทำท่าทึ้งผมเขาลับหลังเป็นอันต้องรีบเก็บมือกอดอกแทบไม่ทันเมื่อไอ้บ้าที่ควรเดินออกไปหันกลับมาอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง
"ถ้าข้าวของชิ้นไหนในบ้านฉันพังอีกแม้แต่ชิ้นเดียว เรื่องคาวๆ ของเธอถึงหูคุณน้าแน่นอน รับประกันความสัจจริง"
ได้แต่กัดปากกลั้นเสียงกรีดร้องอย่างเงียบๆ เมื่อไม่สามารถต่อกรกับไอ้บ้าไททันได้แม้แต่เสี้ยวความคิด
"ฝากไว้ก่อนเถอะไททัน แค้นนี้ฉันจะเอา
