แอ้ดดดด
นั่งก่นด่าได้ไม่นาน คนที่ฉันเกลียดเข้าไส้ดันโผล่หัวมาซะได้
"ยังจะอ่อย?" ประโยคแรกก็หยาบคายเลยนะ
"..." ฉันนั่งเงียบอยู่ที่เดิม พยายามไม่มองหน้าเขาเพื่อกั้นอารมณ์เดือดที่ซุกซ่อนมันไว้ข้างในไม่ให้ปะทุออกมาตอนนี้
"ใบ้กินเลย"
คำเหน็บแนมอีกประโยคเล็ดลอดออกมาแทบจะเวลาเดียวกันกับที่สายตาฉันมองเห็นปลายเท้าเขามายืนอยู่ตรงหน้า ตามมาด้วยมือหนาข้างหนึ่งยื่นมาตรงหน้าฉัน
เพียะ!!
ฉันปัดมือนั้นทิ้งอย่างแรงจนรู้สึกแสบที่มือตัวเองไปด้วย
"หึ ยังฤทธิ์เยอะแบบนี้คงไม่ตายง่ายๆ" เสียงเยาะเย้นถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากหนาติดคล้ำที่คาบมวนบุหรี่ไว้ "ถอย" ฉันสั่งเขาเสียงแข็ง
แต่ไม่ได้มองหน้าหรือสบตาใดๆ บอกเลยว่าแค่อากาศหายใจฉันยังไม่อยากจะใช้ร่วมกันกับเขาเลย "อย่ามาสั่ง นี่ห้องฉัน"
ไททันก็ยังเป็นไททัน เขาไม่เคยรู้สึกผิดกับเรื่องที่เขาก่อเลยไม่ว่าจะเรื่องที่จับฉันมาขังหรือเรื่อง... เมื่อคืน
"ห้องนาย เฮ
