"ฮัดชิ้ว"
"แค่กๆ"
"ปากเก่งจนได้เรื่อง"
"..." ฉันตวัดสายตาหันไปมองเจ้าของเสียงทุ้มที่ไม่ได้ยินมาสองวันเต็มๆ ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองอีกคนที่นั่งโซฟาเดี่ยวเล่นมือถือไม่สนใจรอบข้าง
"..." ฉันเงียบ ก่อนจะสะบัดหน้าเตรียมขึ้นไปล้างเนื้อล้างตัวชั้นบน
ที่ฉันเปียกแบบนี้เพราะไม่ได้ใช้ร่มที่ตีสองวางไว้ให้ แต่เลือกวิ่งตากฝนกลับเข้ามาแทน ฉันอาจจะเป็นพวกหยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีเกินไปมั้ง
ถ้าได้เกลียดคือเกลียด แถมจะพาลไปหมดทุกอย่าง เหมือนที่ฉันเกลียดไททันแล้วก็พาลไปที่ญาติเขาทั้งๆ ที่หมอนั่นยังไม่ทำอะไรให้ฉันเลย
"ฮัดชิ้ว แค่กๆ"
ทั้งจามทั้งไอ ตากฝนไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำทำไมร่างกายถึงได้อ่อนแอแบบนี้นะ
"นึกว่าจะแน่" เสียงทุ้มเยาะเย้ยฉันจากด้านหลัง "ไม่มีมารยาท"
ฉันใช้หางตามองร่างสูงที่สวมเสื้อยืดสีเทากับกางเกงยีนส์ด้วยสายตาด่าทอ
"นี่มันห้องฉัน จำเป็นต้องมีมารยาท" ไททันทำหน้ากวนๆ ก่อนจะเดินเฉียดไหล่ฉันไ
