กึก...
ฉันกัดฟันจนแน่นเมื่อชื่อที่ฉันไม่อยากได้ยินถูกเอ่ยขึ้นมา
"ทำไมเฮียต้องไปบอกหมอนั่น" รู้เลยว่าน้ำเสียงฉันสั่นแค่ไหน แม้จะพยายามระงับมันแล้วแต่ก็มีหลุดสั่นออกมาอยู่ดี
"ก็เฮียเป็นห่วงเรา ติดต่อไม่ได้ เฮียใช้น้องอีกคนตามสืบให้ก็ไม่เจอ สุดท้ายต้องพึ่งไอ้โซล" แววตาตอนที่เฮียเซนบอกว่าพึ่งกรุงโซลมองฉันราวกับจับผิด
ถึงว่าทำไมถึงมีเบอร์กรุงโซลโผล่ที่เครื่องฉัน ที่แท้เพราะเขาคงทำตามคำขอของเฮียเซน เฮอะ! กระจ่างดีแล้วนี่นาเดียร์
นี่แกยังจะหวังอะไรลมๆ แล้งๆ ในตัวหมอนั่นอีก เขาเป็นฝั่งเป็นฝากับเพื่อนแกแล้วนะ แกควรจะตัดใจกับผู้ชายของเพื่อนได้สักที
"เฮียมีอะไรอีกหรือเปล่า ฉันมีธุระ" เพราะไม่อยากนั่งอยู่ตรงนี้นาน มันรู้สึกเหมือนถูกใครแอบมองอยู่ตลอดเวลา เสียวสันหลังแปลกๆ แถมตากระตุกอีกต่างหาก
"สรุปเราให้อภัยเฺฮียใช่ไหม" เฮียเซนถามอีกครั้ง
ฉันทำได้แต่พยักหน้าตอบส่งๆ ไป
"อืม งั้นกลับเถอะ ถ้าม
