"โจรบ้าที่ไหนจะมายืนคุยกับเธอแบบนี้"
คนแปลกหน้าตรงหน้าพูดขึ้นก่อนจะเดินไปนั่งบนเตียงที่ฉันเพิ่งลุกมา
"เฮ้ นี่!" ฉันชี้หน้าพร้อมกับพยายามห้ามไม่ให้เขาทำอะไรตามอำเภอใจ
"อะไรของเธออีก" เขาถามเสียงขุ่น ก่อนจะยกแขนข้างที่มีเลือดไหลขึ้นดู
"ฉันจะเรียกตำรวจ" ถึงปากจะขู่เขาแบบนั้นแต่ไม่มีปัญญาเรียกหรอก
เพราะไอ้บ้าไททันมันทำอะไรกับโทรศัพท์บ้านเครื่องนี้ก็ไม่รู้ มันไม่สามารถโทรไปไหนได้ มีแค่รับสายได้อย่างเดียว
"เรียกทำไม" เจ้าของร่างสูงที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดถามขึ้น "ฉันนี่แหละตำรวจ"
จบคำพูดนั้นของเขาฉันถึงกับเบะปากใส่
"ถ้านายเป็นตำรวจจริงจะบุกบ้านคนอื่นยามวิกาลแบบนี้ทำไม นู่น! ไปโรงพยาบาลสิ" ฉันชี้นิ้วไปทางประตูสำทับคำพูด "ทำอย่างกับบ้านตัวเอง"
"เอ๊ะ! นายนี่มัน" ได้แต่กัดปากแน่นเมื่อเขาพูดจี้ใจดำ และเหมือนลืมตัวไปชั่วขณะว่านี่มันไม่ใช่บ้านฉันจริงๆ
"ทำแผลเป็นมั้ย?" ผู้ชายร่างสูงคนเดิมถามข
