EP : 3 : นัดเดท
1315 คำ
“...อ่าส์~” ชื่ออะไรวะ ผมพยายามนึกแต่ก็นึกไม่ออก ไม่ใช่ไม่เคยเจอ เราเจอกันบ้าง ไม่สิ เจอหลายครั้งเลยด้วยซ้ำ เวลาเจอก็ถามไถ่กันตามมารยาทตลอดแต่ผมไม่เคยจำชื่อน้องไอ้แม็คเวล
...มีร่า
...มีญ่า
...วีว่า
...วีนา
อ่าส์! คิดไม่ออกเลยว่ะ จะถามไอ้แม็คเวลก็ไม่ได้เดี๋ยวมันเคลือบแคลงใจว่าทำไมต้องถามชื่อลูกพี่ลูกน้องของมัน
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
ติ๊ด!
(อืม มีไร)
“น้องไอ้เวลชื่ออะไร” ผมพยายามคิดเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกมันเลยทำให้ผมหงุดหงิดสุดท้ายก็เลยต้องโทรถามเพื่อนสนิทอีกคนอย่างไอ้ลูคัสเพราะคนอย่างมันต่อให้สงสัยแต่ก็ไม่มีทางพูดเรื่องคนอื่นให้เมื่อยปากหรอก
(ฮะ?)
“น้องไอ้เวลชื่ออะไร”
(มึงไม่รู้?)
“อืม”
(มึงเคยเจอน้องเขาตั้งหลายครั้งนะไอ้นิกซ์)
“แต่กูไม่รู้จักชื่อไงวะ ไม่เคยถาม”
(ตลกสัส แต่ช่างเถอะว่าแต่มึงอยากรู้ชื่อน้องอะไรวันนี้วะ)
“ไม่มีอะไร บังเอิญเจอเมื่อคืนแล้วนึกชื่อไม่ออกแค่นั้น”
(แค่นั้น?)
“อืม ตกลงชื่ออะไร”
(มึงชอบน้องไอ้เวลรึไง)
“หึ ๆๆ ถามเหี้ยอะไรที่เป็นไปไม่ได้ไอ้ควาย”
(แต่ถ้าเป็นไปได้กูก็ว่าดี)
“ไร้สาระ ตอบกูมาก็จบ”
(ตอบได้แต่กูพูดอะไรสักอย่างได้ไหม มึงหัดชอบผู้หญิงคนอื่นบ้างไม่ใช่นั่งรอผู้หญิงแค่คนเดียว)
“...ตอบกูมาก็พอว่าน้องไอ้เวลชื่ออะไร”
(กูต้องบอก)
“อืม บอกมาก็จบกูจะได้หายค้างคาใจ”
(โอเค)
“แล้วตกลงน้องไอ้เวลชื่ออะไร”
(...เบเบ้)
“สัส!”
ติ๊ด!
ไอ้เหี้ยลูคัส!
-หลายวันต่อมา-
“คืนนี้ไปไหนไหมญ่า”
“ไป”
“ไปไหน”
“ไปเดท” ฉันตอบขมิ้นเพื่อนร้าก~ แล้วก็ยิ้มจนตาหยีแต่เพื่อนฉันทำหน้างงใส่
“พี่ติน?”
“อื้อ”
“ใครวะญ่า นี่แกเดทเหรอ”
“อาฮะ” ฉันพยักหน้ารับช้า ๆ แล้วก็ยิ้ม ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยคุยกับใครเลยขมิ้นมันก็รู้ดี พี่ตินเป็นคนแรกเลยค่ะ เจอกันตอนไปแฮงค์เอ้าท์ที่ร้านพี่เขา มองตากันปิ๊ง ๆ แล้วก็แลกเบอร์แลกไลน์คุยกันมาเรื่อย ๆ น่ารักดี ชุ่มชื่นหัวใจดีด้วยเพราะพี่ตินเป็นสุภาพบุรุษมาก~
“แกไปแอบซุ่มคบผู้ชายตอนไหน”
“ฮ่า ๆๆ ไม่บอกหรอก”
“แล้วพี่ตินนี่เป็นใครอ่ะ เล่าให้ฟังหน่อย”
“ไม่จ้ะ ไม่เล่า เอาไว้ชัวร์เมื่อไหร่เดี๋ยวพามาเจอเองนะจ้ะคุณเพื่อน”
“ชิส์! เล่าให้ฟังหน่อยก็ไม่ได้”
“ฮ่า ๆๆ ก็เดี๋ยวพามาเจอไง”
“ไปเจอด้วยวันนี้เลยได้ไหมล่ะ”
“ไม่จ้ะ จะกลับยังเพื่อนจะไปแล้วนะจ้ะ”
“ไปตอนนี้เลย”
“อื้อ กลับไปนอนให้เต็มอิ่มเพราะคืนนี้มีเดทไงจ้ะคุณเพื่อนร้าก~”
“โห~ นี่จะไปเดทหรือไปทำอะไรกันแน่” รู้นะว่าคิดอะไร
“ฮ่า ๆๆ ก็ไม่รู้สิจ้ะแต่คนเราก็ต้องเตรียมตัวให้พร้อมเอาไว้ทุกเมื่อถูกไหม อิอิ” ฉันยิ้มหวานให้เพื่อน แต่จะไปทำอะไรแบบนั้นไหมก็คงไม่หรอกค่ะ หวงตัวมาได้ตั้งยี่สิบปีจะไปเสียให้คนที่แค่กำลังคุยกันได้ไง แต่กลับไปนอนคือเรื่องจริงเพราะเมื่อคืนไม่ได้หลับไม่ได้นอน
...เรื่องจูบกับโดนลูบคืนนั้นตามหลอกหลอนฉันอีกแล้ว
-เวลาต่อมา-
ติ๊ง!
WIYA : พี่ตินอยู่ไหนแล้วคะ
ฉันส่งข้อความไปถามครั้งแรกหลังจากที่สี่สิบห้านาทีก่อนพี่ตินส่งข้อความมาบอกว่ากำลังเดินทาง
แต่สี่สิบห้านาทีก่อนคือหลังจากที่เขาสายไปยี่สิบนาทีแล้ว
TIN : วีญ่าคะ พี่ขอโทษทีนะ
WIYA : คือ???
TIN : พี่คงไปไม่ทัน รถพี่เสีย
WIYA : ฮะ?
TIN : รถพี่เสียบนทางด่วน
“...เฮ้อ!”
WIYA : โอเคค่ะ จัดการธุระเถอะ
ฉันตอบแล้วกดปิดการแจ้งเตือนซะเพราะไม่มีอารมณ์จะอ่านข้อความอะไรแล้ว รถเสียมันเป็นเหตุสุดวิสัยที่ไม่มีใครอยากให้เกิดยิ่งบนทางด่วนก็ยิ่งไม่มีใครอยากให้เกิดเลย แต่ฉํนหงุดหงิดตั้งแต่ที่นั่งรอพี่ตินมาหนึ่งชั่วโมงกับอีกห้านาทีไปแล้วไง
แล้วจะเอายังไงต่อ? หิวข้าวก็หิว อุตส่าห์นั่งรอเป็นชั่วโมง แต่งหน้าแต่งตัวสวยมาเพื่อนั่งจิบน้ำเปล่าให้พนักงานเสิร์ฟยืนมองบนร้านอาหารสุดหรูบนดาดฟ้าว่าอีบ้านี่มานั่งทำซากอะไรตรงนี้!
นี่พี่ตินจะรู้บ้างไหมว่าเขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันยอมเดทด้วย นี่วีญ่าเลยนะ? นี่คุณหนูวีญ่าที่ต่อให้ฉันจะไม่ค่อยชอบออกงานสังคมชอบใช้ชีวิตธรรมดา ๆ แต่พี่ตินก็รู้ดีว่าฉันเป็นใครแล้วทำไมถึงปล่อยให้คุณหนูวีญ่าคนนี้รอเก้อในเดทของเรา! มันไม่ใช่แค่รถเสีย รถมันเพิ่งเสียแต่ก่อนหน้านั้นหนึ่งชั่วโมงห้านาทีเขามัวทำอะไรอยู่ถึงไม่มาสักที เขาทำแบบนี้เท่ากับไม่ให้ความสำคัญกับเดทของเราในเมื่อเขาเป็นคนขอให้ฉันออกมาเดทกับเขาเอง
คอยดูนะพี่ติน ญ่าจะหาคู่เดทใหม่เอาให้แซ่บกว่าพี่ตินเลยคอยดู!
“ไง”
ฉันได้ยินเสียงทักทายที่ไม่คุ้นหูดังขึ้นระหว่างที่กำลังหงุดหงิดกับเดทที่ล่มในวันนี้แถมยังสั้น ๆ ห้วน ๆ ไม่น่าฟังถึงแม้เสียงจะฟังดูหล่อมากก็ถามเถอะเลยหันไปมองด้วยความหงุดหงิด
ขวับ!
“มาระ...ยาท” ฉันกำลังจะเหน็บว่า มารยาทนิดนึง แต่พูดได้ไม่ค่อยเต็มปากเต็มคำเพราะเห็นหน้าคนที่ทักซะก่อน
เขามองมาที่ฉัน ยิ้มที่มุมปากแล้วก็นั่งลงข้างฉันซะงั้นในขณะที่วีญ่าคนนี้กำลังมันงงกับความบังเอิญที่เราดันอยู่ร้านอาหารร้านเดียวกันที่จองโคตรยาก และที่งงมากกว่านั้นคือ...เขามาทักแล้วก็นั่งข้างฉัน เพื่ออะไร?
“...พี่ฟีนิกซ์มา...มาทานอาหารเหรอคะ” เสียงฉันไม่ค่อยปกติ ก็จะให้ปกติได้ไงต้องมาเจอคนที่ตามหลอกหลอนสมองฉันตลอดเวลามาหลายวันแล้วอย่างเขา แถมยังเจอระยะประชิดด้วย
“อื้ม เราล่ะ”
“มา...มาทานข้าวกับเพื่อนค่ะ”
“อ่อ แล้วเพื่อนล่ะ” เขามองนิดหน่อยก่อนจะถาม
“เพื่อน? อ๋อ เพื่อนกำลังมาค่ะ แล้วพี่ฟีนิกซ์มีอะไรรึเปล่าคะ” ฉันถามเพราะไม่รู้ว่าเขามาทักทายทำไม เราไม่ได้สนิทกัน ที่สำคัญ...เราเคยจูบกันโดยที่เราไม่ได้รู้สึกอะไรต่อกันเลย ฉันไม่รู้ว่าเขาจำได้ไหมแต่ภาวนาให้จำไม่ได้เถอะ แต่วันนั้นเขาเมามากไม่มีทางจำได้แน่นอน ได้โปรดเถอะอย่าจำได้เลยเพราะฉันไม่อยากจำแล้วก็ไม่อยากให้จำ! T^T
“พี่เหรอ?”
“...ค่ะ” ฉันตอบช้า ๆ ในใจก็ยังจดจ่อภาวนาอยู่กับสิ่งเดียว แต่จะว่าไปพี่เขาก็ดูใช่ย่อย ได้ข่าวว่ามีผู้หญิงเยอะบางทีอาจจะนอนกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าเลยด้วยซ้ำ คงจำไม่ได้หรอกญ่า
ไม่ต้องกลัว ๆ
“พี่แค่เห็นเรานั่งอยู่คนเดียวเลยมาทักทาย”
“อ๋อ ค่ะ สวัสดีค่ะ” เยส! ได้ยินวัตถุประสงค์ของพี่ฟีนิกซ์ฉันก็สบายใจมาก~
“แล้วก็...จะคุยเรื่องคืนนั้นของเราสองคน”
- ผู้เขียน
