EP : 1 : เมา
1066 คำ
ซ่าส์!
“...ทำอะไรวะ?” เจ้าของแก้วเหล้าที่ฉันเพิ่งคว้ามันมาสาดทิ้งหันมามองด้วยความไม่พอใจหลังจากที่เอาแต่นั่งยกกระดกแล้วก็เหม่อลอยมาเป็นชาติแล้ว
“เลิกดื่มได้แล้วมั้ง”
“เสือก”
“...” OoO
ฉันแค่เห็นเขานั่งดื่มตั้งแต่ร้านเปิดจนตอนนี้ร้านปิดแต่พนักงานยังไม่ได้กลับ เพราะอะไรรู้ไหม? เพราะแขกโคตรวีไอพีอย่างเขากำลังนั่งดื่มอยู่ไง
“ไปไกล ๆ” นอกจากด่าว่าเสือกก็ยังถูกไล่ให้ไปไกล ๆ หึ! ดีจริง ๆ แต่อยากจะบอกเหมือนกันว่าไม่อยากมาเสือกหรอกแค่สงสารพนักงาน!
“พนักงานเขาต้องปิดร้านนะ”
ฟุบ!
ฉันพูดออกไปแทนที่เขาจะคิดได้ว่าคนทำงานเขาก็อยากพักผ่อนแต่คนตรงหน้าฉันดันล้วงหยิบบัตรเครดิตออกมาโยนลงที่โต๊ะ
“ค่าเสียเวลา”
“...เฮ้อ~” ฉันจะทำยังไงกับคนคนนี้ดี?
“จะไปไหนก็ไป”
“ญ่าไปแน่แต่พี่ก็ต้องไปเหมือนกัน จะไปไหนก็ไปอย่ามารบกวนเวลาคนอื่นเขาจะได้กลับบ้านไปพักผ่อน พี่ไหวแต่คนอื่นเขาไม่ไหวนะฟีนิกซ์!”
“...” ทั้งที่ขึ้นเสียงใส่แต่เขาก็ยังนั่งนิ่ง
“ขอร้องล่ะ ที่ยืนรอบริการพี่ตอนนี้เขาเป็นแค่คนทำงาน เขาขัดพี่ไม่ได้ทั้งที่เขาอาจจะกำลังเหนื่อยมากจนแทบล้ม ตอนนี้พวกเขาต้องการเวลาพักผ่อนไม่ใช่เงิน” ฉันพยายามพูดแต่ไม่รู้จะกระแทกใจคนเมารึเปล่าเพราะเขาเอาแต่มองนิ่งไปข้างหน้าแล้วมือก็คว้าขวดเหล้ามากระดกเข้าปาก
เฮ้อ~ ที่พูดไปคงมีค่าแค่เสียงหมาเห่าใส่หูควาย -_-!
ปึก!
ฉันตกใจกับเสียงก้นขวดเหล้ากระทบกระจกของโต๊ะทำเอาเสียวสันหลังกลัวมันแตกแต่โชคดีที่ไม่แตกแล้วจากนั้นคนทำก็ลุกขึ้นแล้วเดินโซซัดโซเซออกจากโต๊ะไปโดยที่ไม่พูดไม่จาอะไรเลยซะงั้น
...???
What!
คิดอยากนั่งก็นั่งคิดอยากไปก็ไป ให้มันได้อย่างนี้สิ!
ตื๊ดดดดด ตื๊ดดดด
ติ๊ด!
(ว่าไงครับ)
“ญ่าไล่แขกโคตรรวีไอพีให้พี่ตินแล้วนะ”
(หึ ๆๆ ขอบคุณครับที่รัก)
“เฮ้อ~ สงสารพนักงาน วันหลังลากออกไปเลยก็ได้นะ”
(ใครจะกล้าทำแบบนั้น ช่างเถอะไม่ได้มาทุกวันหรอก)
“แต่ก็เกือบทุกวัน”
(หึ ๆๆ ไม่เป็นไรมันจ่ายหนัก)
“เหอะ! ถ้างั้นแค่นี้นะคะญ่าก็จะกลับแล้วเหมือนกัน”
(โอเค ขอบคุณนะครับ ขับรถดี ๆ นะ)
“ค่ะ”
ติ๊ด!
ฉันวางสายจากพี่ตินเจ้าของผับกึ่งเรสเตอรองท์ชื่อดังที่กำลังคุย ๆ กันอยู่แล้วเดินออกจากร้านไปที่ลานจอด เดินตามหลังเพื่อนสนิทลูกพี่ลูกน้องของฉันที่เดินโซซัดโซเซอยู่ตรงหน้า
...เฮ้อ~ สภาพ
“เดี๋ยวญ่าไปส่ง”
“ไม่ต้อง กลับเองได้” พี่ฟีนิกซ์ตอบกลับมาเสียงเขาไม่อ้อแอ้เลยนะคะ เมามากแต่เสียงโคตรจะปกติขัดกับการทรงตัวที่โคตรจะไม่ปกติ
“สภาพนี้นี่นะ?” เมาเหมือนหมา
“อืม”
“ไม่ได้เดี๋ยวก็ไปชนอะไรจะทำยังไง”
“ไม่ตายหรอก ยังไม่ได้อึ๊บเธอเลย”
“ญ่าเป็นเพื่อนเล่นพี่เหรอ?” ถ้าไม่ใช่ว่าพูดเพราะเมาฉันจนตบหน้าให้สักสองสามฉาดเลยคอยดู แต่ถ้าไม่เมาเขาก็คงไม่พูดหรอกเพราะเราไม่ค่อยได้คุยกัน
“หึ ๆๆ ไม่ใช่เพื่อนเล่นหรอก แต่อยากให้เป็นเพื่อนนะ”
“ไม่เอาอ่ะ เป็นเพื่อนของพี่ชายญ่าก็พอแล้ว เลิกพูดได้แล้ว ทิ้งรถไว้ที่นี่แหละเดี๋ยวญ่าไปส่งเอง”
“พี่ขับได้”
“ไม่ได้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นตายคนเดียวก็ดีไปแต่ถ้าคนอื่นตายมันแย่นะ”
“หึ ๆๆ โอเค~ ไปสิ” เขากระตุกยิ้มแต่ตัวแทบยืนไม่อยู่ฉันก็เลยพยุงเขาไปที่รถของฉันแล้วพาพี่ฟีนิกซ์สุดหล่อแถมบ้านยังโคตรรวยแต่ไม่รู้ว่ามีปัญหาชีวิตอะไรนักหนาถึงได้ชอบมานั่งเมาอยู่คนเดียวในมุมเงียบ ๆ ประจำ แต่ช่างเถอะปัญหาของเขาไม่ใช่ปัญหาของฉัน รีบไปส่งให้เสร็จจะได้กลับไปนอนเหมือนกัน
-ยี่สิบนาทีต่อมา-
“ถึงแล้วพี่ฟีนิกซ์”
“อืม~” เขาหลับบนรถของฉัน พามาส่งถึงหน้าคอนโดก็เลยปลุก แต่สภาพพี่ฟีนิกซ์ก็คือแค่ส่งเสียงครางออกมาแค่นั้นจริง ๆ
“เฮ้อ~” ฉันได้แต่ถอนหายใจแล้วขับรถเข้าไปจอดจากนั้นก็เรียกรปภ. ให้เข้ามาช่วยพยุงเขาขึ้นไปส่ง
เสียเวลานอนไปอีก!
“เดินดี ๆ ได้ไหมพี่ฟีนิกซ์!” ฉันดุตลอดทาง แขนข้างหนึ่งที่หิ้วปีกคือฉันอีกข้างคือพี่รปภ. ถามว่าห้องชั้นไหนอะไรก็ไม่ตอบดีนะที่พี่รปภ. เขาจำได้ก็เลยไม่ต้องซักจากคนเมาให้เสียเวลา
“เดินดีแล้วน่า”
“ตรงไหนที่เรียกว่าเดินดีญ่าถามจริง”
“จะถึงแล้วครับคุณ” พี่รปภ. บอก พี่แกก็ท่าทางจะเหนื่อยเหมือนกันแต่สุดท้ายก็พามาส่งถึงหน้าห้อง จับนิ้วพี่ฟีนิกซ์ไปสแกนนิ้วมือให้เรียบร้อย เดี๋ยวเอาไปโยนลงโซฟาแล้วก็กลับเลย
ฟุบ!
“อือ~”
“เฮ้อ~ เหนื่อย! นี่ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ” ฉันถอนหายใจมองสภาพคนเมาบนโซฟาแล้วยื่นค่าเหนื่อยให้พี่รปภ. จากนั้นพี่เขาก็รีบลงไปเลยเพราะต้องรีบลงไปดูแลความปลอดภัยข้างล่างต่อ
“พี่ฟีนิกซ์” ฉันเรียกเขา แต่ไม่ได้แค่เรียกเฉย ๆ ฉันเอามือเขย่าแขนเขาด้วย
“อืม~”
“ญ่ากลับแล้วนะ ที่เหลือก็ดูแลตัว...”
หมับ!
“จะทำอะไรพี่ฟีนิกซ์!” เขาไม่ได้ทำอะไรมากหรอกค่ะแค่จับมือฉัน แต่ตกใจไงคะเลยร้องเสียงดังเกินไปหน่อย
“อย่าเพิ่งกลับ อยู่เป็นเพื่อนก่อน”
“อยู่เป็นเพื่อนเพื่อ? เมาก็นอน”
“ไม่เมา”
“เมา”
“ไม่เมา”
“เมา” คนเมาทำไมชอบบอกว่าตัวเองไม่เมา น่าเบื่อนะที่ต้องเถียงกับคนเมา
“หึ ๆๆ ไม่เมาหรอก ถ้าเมาทำแบบนี้ไม่ไหว~”
“อื้อ!!!”
- ผู้เขียน
