ต้นเหมันต์ อากาศเย็นลงอย่างเห็นได้ชัด
ทุกค่ำคืนผู้คนบ้านหานต้องทนหนาว ทว่ามีเพียงสองคนที่ยังคงอบอุ่นลึกซึ้ง
ท่ามกลางลมราตรีโชยแผ่ว ที่ศาลากลางสวนดอกไม้ หานอี้ซวนยืนโอบเอวอ้อนแอ้นของจี้เหยาอย่างถนอม พูดคุยหยอกเย้าอย่างรักใคร่ ครู่หนึ่งจึงพากันเดินหายไปในเรือนนอน เกิดเป็นเงาสะท้อนคลอเคลียแนบชิดก่อนดับเทียน
ไม่ต้องคาดเดาก็พอรู้ ว่าเตียงนอนจักเร่าร้อนปานใด เสียงครวญครางจักหอบกระเส่าแค่ไหน
ซานซานเลิกคิ้วมองอย่างเย็นชา ข้างกายคือมารดากับน้องชาย
หลังจากกินอาหารเย็นจนอิ่มท้องตามด้วยดื่มยาบำรุง ซานซานจึงออกมาเดินเล่นก่อนกลับเข้านอน เจอชิงหลิวที่ยืนแอบมองเจียหรู๋อยู่ตรงทางระหว่างเรือน จึงเข้ามาสมทบ พบว่าเจียหรู๋กำลังลอบมองหานอี้ซวนกับจี้เหยาอยู่แล้วเป็นนาน
ชิงหลิวเคยแอบเห็นเจียหรู๋ร้องไห้น้ำตาหลั่งริน สีหน้าเผยความเจ็บช้ำปวดใจเหลือเกินกับการกระทำของหานอี้ซวน
หนุ่มน้อยย่อมเห็นใจมารดา แต่ตัว
