หลังจากกินข้าวเสร็จเรียบร้อยเเล้ว เขาก็พาเธอกลับมาส่งหน้าหอ (โดยการจูงมือข้ามถนนเหมือนเดิม>..< ) มีบางอย่างที่เธออยากพูดกับเขาแต่ยังรวบรวมความกล้าไม่ได้ นริศราอ้ำๆ อึ้งๆ มาตลอดทางเดินเข้ามาในหอพัก จนถึงด้านหน้า สาวน้อยสูดหายใจลึกรวบรวมกำลังใจเพื่อหันไปเผชิญหน้ากับคนตัวโต มือบางยกขึ้นไหว้ คราวนี้เป็นการไหว้ที่ไม่ใช่ไหว้ไปอย่างนั้นเหมือนคราวก่อน ภีมภัทรยิ้มกว้างออกมาด้วยความเอ็นดู
"เอ่อ... ขอบคุณ คุณหมอมากนะค่ะ ที่มาส่ง"
"ไม่เป็นไรครับ แต่… ขออย่างหนึ่งได้มั้ย" ชายหนุ่มรับไหว้ ระบายยิ้มมองคนถูกถามที่ขมวดคิ้วอย่างสงสัย
"อะไรคะ"
"ต่อไปเรียกว่าพี่ภีมนะ ไม่ต้องเรียกว่าคุณหมอแล้ว เข้าใจมั้ย หืม"
"แต่…" สาวน้อยยังลังเล
ไม่ใช่ว่าไม่เต็มใจเพราะความหวังดีที่เขาให้เธอในวันนี้ เธอก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาก็ทำให้เธอมองเขาในแง่ดีมากขึ้น
แต่... จะให้เรียก ‘พี่’ กระทันหันแบบนี้ มันก็ ‘เขิน’ อยู่เหม
