ร่างบางตัดสินใจเลือกที่จะหยิบกระเป๋าใบโตขึ้นมา และเดินออกไปเพียงลำพังอย่างเงียบๆ ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มเเล้ว สายฝนที่ตกโปรยปรายลงมาอย่างหลงฤดู คงไม่ต่างอะไรกับหยดน้ำตาที่ไหลรินออกมาจากใจเธอ มิหนำซ้ำ ก็ยังเผื่อเเผ่ออกมาสู่ใบหน้าหวานนั้นด้วย
มันเจ็บที่ใจเหลือเกิน ตั้งเเต่เกิดมาไม่เคยรู้สึกเจ็บอะไรขนาดนี้มาก่อน ไม่เคยต้องร้องไห้มากมายให้กับคนที่ไม่รู้จักที่ค่อยๆ เข้ามามีอิทธิพลกับชีวิตเธออย่างมากมายขนาดนี้
พี่ภีมไม่เคยทำไม่ดีกับเธอ...ไม่เลย แต่ก็เพราะความดีที่ไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางมันไปสิ้นสุดที่ตรงไหนนี่ล่ะ ที่มันทำให้เธอเจ็บปวดหัวใจเป็นที่สุด เขาทำให้เธอรู้สึกเหมือน "ไม่มีที่ยืน" ในชีวิตของเขา
นริศรายังคงเดินต่อมาเรื่อยๆ นับว่าโชคดีที่เธอยังมีสติพอที่จะไม่บ้าบอเดินท่ามกลางสายฝนกลับหอ ประชดรักเหมือนกับนางเอกในซีรี่ย์หลายๆ เรื่องที่เคยดูมา เธอเลือกที่จะพักกายพักใจตัวเองลงในร้านนมอุ่นบ
