"หลับตาซะ แล้วหันหน้าไปทางโน้น" ภีมภัทรบอกเด็กขี้กลัวที่มองมาทางเข็มฉีดยาและอุปกรณ์สำหรับเจาะเลือดด้วยแววตาสั่นระริก
"กำมือแน่นๆ นะครับ" คุณหมอบอก พลางสายยางรัดขึ้นมารัดที่ต้นแขนบอบบาง แล้วคลำหาตำแหน่งของเส้นเลือดที่แน่นอน มือจรดปลายเข็มลงไป ปากกาพูดปลอบคนหลับตาแน่น
"อดทนนิดหนึ่งนะค่ะ... โอเค... เรียบร้อยเเล้ว" เขาบอก กดสำลีบนแผลเป็นการห้ามเลือด
"เห็นมั้ย นิดเดียวเอง พี่บอกแล้วว่ามันไม่เจ็บอย่างที่คิด" เสียงทุ้มปลอบ มืออีกข้างลูบศรีษะคนตัวเล็ก
ดวงตากลมช้อนขึ้นมองเสี้ยวหน้าคมของคนตัวโตกว่า ตอนแรกที่พูดออกไป เธอคิดว่าเขาจะไม่รับฟังเหตุผลเด็กน้อยที่ดูไม่ได้เรื่องของเธอ ทว่าคุณหมอคนนี้กลับทำให้เธอต้องแปลกใจ เพราะเขายอมรับฟังและเข้าใจได้เป็นอย่างดี แล้วยังปลอบโยนที่ทำให้เธอเบาใจขึ้นมาก จนยอมใจอ่อนทั้งที่กลัวมาก แล้วก็เป็นอย่างที่เขาบอกจริงๆ ถึงจะเจ็บบ้างแต่มันไม่ได้มากอย่างที่คิด มือเบาๆ ขอ
