เพลิงสวาทเจ้ามาเฟีย

บทที่6.หวานกว่าน้ำตาล หวานกว่าน้ำผึ้ง.....

“เห้ย!” วิคเตอร์ผวาหลบนาฬิกาแขวนพนัง มันเฉียดศีรษะเขาไปแบบเส้นยาแดงผ่าแปดเลยด้วยซ้ำ เศษซากของมันแตกละเอียด ไม่เหลือเค้าโครงเดิม เขาค่อยๆ ผินกายมองหาต้นเหตุที่ทำให้มันย้ายสถานที่ จากด้านบนพนังมานอนแอ่งแม้งอยู่ที่พื้น

“นางฟ้า!” เขาส่งยิ้มแหยแก รู้สึกว่าขนตรงต้นคอตั้งชัน เมื่อเห็นสายตาวาววับของคุณภรรเมียป้ายแดง เธอยืนปักหลักมั่น ท้าวสองแขนกับเอวบาง พร้อมที่จะมีเรื่องหากเขาพูดจาไม่ถูกหู บอกตามตรงเลยในชีวิต วิคเตอร์ไม่เคยกลัวแม้แต่ความตาย ในเวลานี้วิคเตอร์รู้สึกว่า เขาเกรงใจ จริงๆ นะเกรงใจฑิฆัมพรที่เขาพูดจาหื่นห่ามจนทำให้เธออาย (ไม่ได้กลัวเมียนะ)

“ยาหยีใจเย็นๆ นะจ้ะ ผมอธิบายได้” เสียงอ่อยๆ ของวิคเตอร์แทบทำให้เธอหลุดหัวเราะออกมา ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาคือคนที่บังคับลากตัวเธอมาจนเกือบสุดขอบโลก มาเฟียหนุ่มที่มีแต่คนเกรงกลัวเกือบทุกมุมโลก ไม่มีใครกล้าต่อกรกับเขา แต่ในเวลานี้ดูเหมือนว่าวิคเตอร์เหมือนแมวน้อยแสนเชื่อง เมื่อเขาส่งสายตาประจบประแจง

บอดี้การ์ดคนเดิมเสก้มใบหน้าลง เขาตื่นตะลึง แปลกใจ สับสน เจ้านายที่แสนองอาจเหี้ยมโหดสุดใจคนนั้นอันตธานหายวับไปจากสมอง เหลือแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งตามสัจธรรมของโลก ที่สัตว์เพศผู้มักจะเกรงกลัวอิทธิฤทธิ์ของภรรยา ไม่เว้นแม้แต่มาเฟียโหดเถื่อน อย่างวิคเตอร์ มาริน เขาค่อยๆ ถอยหลังกลับออกไปด้านนอก ปล่อยให้เจ้านายรับมือกับสถานการณ์ตึงเครียดโดยลำพัง เพราะหากเจ้านายไม่สามารถผ่านวิกฤตไปได้ คงอดได้ดื่มด่ำกับรสน้ำผึ้งพระจันทร์ไปอีกนาน

“ใครจะเชื่อกูบ้างวะนี่ ว่าเจ้านายกู กลัวเมีย” บอดี้การ์ดคนเดิมบ่นลอยๆ เขาเดินละห้อยละเหี่ยกลับที่พัก ปล่อยให้เจ้านายรับมือกับฑิฆัมพรว่าที่มาดามมาริน เพราะความปากพล่อยของตัวเองแต่เพียงผู้เดียว

“คุณ!... วิคเตอร์ อย่าให้ฟ้าได้ยินคุณพูดถึงฟ้าแบบนี้อีกนะคะ รับรองได้คราวหน้า ฟ้าจะไม่พลาดแบบครั้งนี้แน่ ถ้าไม่ได้เอาเลือดคุณออกมาเสียบ้างคุณคงไม่รู้สึกหรอกมั่งคะ” เธอเต้นเร่าๆ ชี้หน้าเขาแบบเคืองๆ ใบหน้าหวานเห่อร้อน ป่านนี้ลูกน้องเขาคงรู้กันหมดทุกคน ว่าเธอเสร็จตามาเฟียบ้าพลังจนไม่เหลืออะไรกลับประเทศไทย

“ทำไมล่ะ เรื่องจริงนี่ พอเสร็จ...ปุปคุณก็หลับปัป ผมพูดผิดตรงไหน?” วิคเตอร์แก้ตัวเสียงอ่อยๆ

“อ้ายยยยยย...ยังไม่หยุดอีกเรื่องน่าอาย ฟ้าไม่ชอบ!”

“ไม่ชอบ? ไม่ชอบหรือข้ออ้างกันแน่ครับ ยอมรับมาตรงๆ ไม่เห็นจะน่าอายตรงไหนเลย ผมนะช๊อบชอบ! ที่ได้อยู่กับคุณบนเตียงตลอดทั้งคืน จะไม่กินข้าวกินปลา นอนกกกันทั้งวันก็ยังได้” เขาทำเสียงเล็กเสียงน้อย ส่งสายตาหวานฉ่ำ และค่อยๆ ขยับเข้าใกล้ฑิฆัมพรที่ละน้อยและเธอก็ค่อยๆ ถอยหลังหนี เนื่องจากหวั่นกลัวภาวะคุกคามแบบเรียบเรื่อยของมาเฟียหนุ่ม

“หยุดอยู่ตรงนั่นนะ ไม่อย่างนั้นฟ้าจะ จะ...” เธอคิดหาวิธีขู่เขา แต่ไม่ว่าจะค้นหาอย่างไรก็ไม่เจอวิธีที่จะทำให้ผู้ชายหน้าทนอย่างวิคเตอร์ชะงักได้ เธอจึงได้แต่ถอยหลังกรูดๆ หลบเข้าห้องนอนเดิม รีบปิดประตูห้องมือไม้สั่น ถึงรู้ว่าไม่สามารถกั้นกลาง ขัดขวางเขาได้ เมื่อวิคเตอร์มีกุญแจสามารถเปิดเข้ามาเมื่อไรก็ได้แต่เท่าที่ทำได้ในเวลานี้ คือการหลบมาทำใจซักพักแค่นั้น

“อีกแหละ! ปิดประตูใส่หน้าผัวอีกแล้วนะ ไม่มีใครสอนคุณหรือไงนางฟ้า ว่าสามีคือประทีปนำทาง ต้องใส่ใจและทะนุถนอมเขาบ้างไม่อย่างนั้นเขาอาจน้อยใจไปมีกิ้กได้นะครับ” ชายหนุ่มหันแผ่นหลังพิงบานประตูต่อปากต่อคำกับคนด้านใน ให้เวลาเธอปรับความรู้สึกและยอมรับความจริงที่เกิดขึ้น

“ก็ลองมีดูสิ ศพไม่สวยแน่ๆ ไอ้มาเฟียบ้า!” เธอกัดฟัดเอ่ยเสียงหมุบหมิบในลำคอ ถ้าหากวิคเตอร์ทำอย่างที่เขาพูดจริงๆ เธอจะฆ่าเขาให้ตายคามือ

แม้จะเป็นเสียงเบาๆ เมื่อคนข้างในเอ่ยปากพูด แต่วิคเตอร์ก็ได้ยินเต็มสองหู หัวใจเขาพองฟูคับอก เพราะอาการที่ฑิฆัมพรแสดงออก มันหมายความว่าเธอก็เริ่มจะหวงเขา และอาจจะผูกพันกับเขาบ้าง หลังผ่านค่ำคืนแสนหวานร่วมกันมาหมาดๆ

สองคนพิงบานประตูคนละฝั่ง แต่หัวใจผูกพันและวิ่งเข้าหากันจนแน่นแฟ้น ยิ่งเวลาขยับผ่านไปทุกวินาที หัวใจของฑิฆัมพรก็ยิ่งอ่อนลง จนกำแพงหนาๆที่เธอก่อสร้างไว้ ค่อยๆ บางเบาลงดูเหมือนว่ามันจะเป็นแค่ผืนผ้าบางเบาที่ไม่สามารถขวางกั้นอะไรๆ ได้อีกเลย

เสียงหัวเราะร่าเริงระหว่างมื้ออาหารเช้า เป็นวิคเตอร์อีกนั่นแหละที่เป็นคนลงมือปรุงอาหารมื้อนี้ขึ้นมา เมื่อฑิฆัมพรไม่มีฝีมือในการทำอาหารใดใดซักชนิด เธอเป็นคุณหนูที่พ่อและแม่ตามใจ มีคนรองมือรองเท้า จนไม่สามารถทำอะไรได้ด้วยตนเอง ชีวิตในต่างแดนเธอก็ไม่ต้องดิ้นรนเมื่อพ่อแม่มีฐานะร่ำรวย จนเธอไม่ต้องกระเสือกกระสนหาเงินเพื่อยังชีพในต่างแดน เธอเกิดมาพร้อมกับความสะดวกสบาย ทำอาหารไม่เป็นจึงเป็นเรื่องปรกติของคุณหนูลูกหลานคนมีสตางค์ทั่วๆ ไป

               กระต่ายขนฟูวิ่งวนอยู่รอบโต๊ะอาหาร บรรยากาศอบอุ่นอ่อนหวานจนฑิฆัมพรลืมไปเสียสนิทใจว่าเธอไม่ได้เต็มใจมาอยู่ที่นี่ ถูกฉุดลากมาด้วยซ้ำ แต่วิคเตอร์ปฏิบัติเหมือนเธอเป็นเจ้าหญิง อำนวยความสะดวกให้แทบทุกอย่างในตอนเช้า และปรนเปรอเธอด้วยบทรักร้อนๆ ในเวลาค่ำคืน จนเธอตกบ่วงเสน่ห์ของเขาเรียบร้อยโรงเรียนวิคเตอร์ ลุ่มหลงจนลืมวันเวลา

               “ขนฟูอย่าซนลูก...” เธอร้องเรียกเสียงหวาน เมื่อเจ้ากระต่ายน้อยวิ่งลุ่นๆ หัวซุกหัวซุนตามซอกตู้ กระต่ายน้อยเริงร่าเมื่อมันรู้เหมือนที่เธอรู้ว่าหากวิคเตอร์อยู่ใกล้ ไม่ว่าใครก็ตามถ้าเขาให้ความคุ้มครองจะไม่มีใครกล้ากำแหงยื่นหน้าเข้ามาต่อกรด้วย สายตาอ่อนเชื่อมมองสาวน้อยตรงหน้าเสียฉ่ำหวาน เธอละพยศลงอักโขจนน่ารักน่าเอ็นดู สายตาหวานๆ บางครั้งยามเธอเผลอตัว วิคเตอร์มองเห็นบ่อยๆ ในช่วงหลังๆ มานี้

               “เข้าไปไม่ได้ครับ! มิส เจ้านายงดรับแขกครับ ผมไม่ทราบว่าคุณรู้มาจากไหน ว่าเจ้านายพักอยู่ในกระท่อมนี้ แต่ผมให้มิสผ่านเข้าไปไม่ได้จริงๆ” เสียงบอดี้การ์ดส่วนตัวของวิคเตอร์เอ่ยห้ามใครซักคน เสียงดังลั่น เขาขมวดคิ้วนิ้วหน้าแน่น ใคร? กันนะที่กล้าเข้ามาในช่วงที่เขาต้องการความเป็นส่วนตัว ใครกันที่กล้าดี ฝืนที่จะเข้ามาหาเขาให้ได้ ไม่ฟังแม้แต่เสียงห้ามปรามของทีมบอดี้การ์ด ฑิฆัมพรเองก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายนั้นเหมือนกัน เธอเลิกปลายคิ้วสูงขึ้น ค่อยๆ วางช้อนส้อมในมือลงในจานรู้สึกอิ่มตื้อ เมื่อเสียงที่ตอบกลับฟังดูคุ้นๆ หู ที่สำคัญมันเป็นเสียงของผู้หญิง!...

               “ให้ตายเถอะ! ใครน่ะฝ่ามาถึงนี่ได้” วิคเตอร์สบถเสียงขรม

               “ขอออกไปดูหน่อยได้ไหมยาหยี? ว่าใครมาส่งเสียงโวยวายอยู่หน้าบ้านของเรา...” เสียงวิคเตอร์อ่อยลง รู้สึกว่าฑิฆัมพรจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม เมื่อเธอสำรวมกริยาจนขรึมเฉย ใบหน้าหวานไม่ยินดียินร้าย และมันน่าหวั่นกลัว

               “...” ไร้เสียงตอบกลับมามีแต่ความเงียบงัน วิคเตอร์จึงค่อยๆ ลุกขึ้นรีบเดินอาดๆ ไปดูเหตุการณ์ก่อนที่จะลุกลามใหญ่โตขึ้นเมื่อภรรยาแสนรักเงียบกริบ ไม่มีเสียงต่อว่าจากปากอิ่ม ทั้งที่เธอเป็นคนช่างค่อนคอด

...

               บริเวณด้านหน้ากระท่อม ซิเพียร่ากำลังกระฟัดกระเฟียด เมื่อบอดี้การ์ดนับสิบกรูเข้ามาห้อมล้อมเธอเอาไว้ พวกเขาพยายามกันเธออกไป ไม่ยอมให้เข้าพบวิคเตอร์ เธอสู้อุตส่าห์ฝ่าพายุหิมะสูงท่วมหัวและอากาศหนาวเย็นจนเลือดในกายแทบจะจับก้องนแข็งตาย รถยนต์ที่สามารถวิ่งฝ่ากองหิมะกองสูงๆ มาได้ก็หาได้ยากเย็น ยิ่งรู้ว่าพวกเขาจะต้องเข้าไปในอานาเขตของมารินยิ่งมีแต่คนถอนตัว ไม่ว่าเธอจะให้ค่าจ้างที่แพงขึ้นเท่าใดไม่มีใครสนใจซักคน โชคดีที่วันนั้นมีคนขับรถยนต์ขี้เมาอยู่ในบริเวณนั้น เธอจึงจำต้องจ่ายในราคาขูดเลือดเธอซิบๆ เพื่อจะได้ตะกายขึ้นมาบนยอดเขาสูงๆ นี้ได้ แต่เมื่อมาถึงสิ่งที่เธอได้รับคือการไม่ตอนรับจากบอดี้การ์ดนับสิบ เธอแค้นจนแทบกระอักเลือด เมื่อทุกสิ่งที่ต้องการไม่ได้เป็นอย่างที่ใจคิด เธอกับวิคเตอร์มีความสัมพันธ์กันเมื่อนานมาแล้ว และเธอติดอกติดใจในบทรักโหดเถื่อนสะเทือนต่อมความยาก จนไม่ว่าจะผ่านผู้ชายอีกมากมายหลายคน ไม่มีใครเยี่ยมยอดเท่าวิคเตอร์ มารินได้เลย หลังความสัมพันธ์ลึกซึ้งครั้งนั้นเธอได้เงินจำนวนมหาศาลเป็นสิ่งตอบแทนและเขาตัดความสัมพันธ์ทันที ไม่ฟังคำทัดทานจากเธอเลย รสสวาทหอมหวานที่อบอวนอยู่ในกายแค่คิดถึงเธอก็กระสันซ่านจนอยากจะลิ้มรสมันอีกซักครั้ง