บทที่3.เจ้าสาวหาย...
1500 คำ
“เห้ย! ช่างแต่งหน้านี่...เกิดอะไรขึ้นว่ะ” พวกเขาวิ่งกรูกันเข้าไปช่วย ต่างรุมช่วยแกะเชือกที่มัดมือและขาพวกเขาเหล่านั้นออกไป ฮิวล์เดินย้อนกลับเข้ามารอดูเหตุการณ์ เขากำลังจะอ้าปากถามสาวประเพศสองคนหนึ่งในทีมงานก็โพล่งออกมา เพราะผ้าปิดปากหลุดออกไปพอดี
“น้องฟ้าโดนฉุดค่ะ ใคร? ไม่รู้คร้า แต่หล่อค่อดๆ...”
“ใช่ค่ะๆ หน้าเข้มๆ ใส่สูทนำเข้า พี่มองรู้ค่ะ สูทสั่งตัดอย่างดี ดูเหมือนจะวางแผนการมาพร้อม ไม่ปิดหน้าด้วยอำพรางด้วยเหมือนไม่กลัวอะไรเลย คงไม่กลัวที่เราจะจำหน้าได้ด้วยซ้ำ” อีกคนละล่ำละลักเสริม จนฮิวล์ขมวดคิ้วแน่น เขาล้วงโทรศัพท์ส่วนตัวออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูท กดค้นหาภาพวิคเตอร์ในโลกโซเซียล ส่งให้ทุกคนดู ต่างชี้มือชี้ไม้ บอกเป็นเสียงเดียวกัน ว่าบุคคลในภาพคือคนร้ายที่บุกเข้ามาชิงตัวฑิฆัมพรไปแบบอุกอาจ
“คนนี้! ใช่เลยค่ะคุณ”
“ใช่ๆ คนนี้เลยแต่... ตัวจริงหล่อกว่าในรูปเยอะค่ะ”
“วิคเตอร์!” ฮิวล์กัดฟันกรอดๆ ศัตรูหัวใจตัวฉกาจและหมอนั่นเหยียบหน้าเขาเสียจมดิน โดยการฉุดเจ้าสาวของเขาไปอย่างอุกอาจ ไม่เกรงกลัวกฎหมายหรือบทลงโทษ เขาทำตัวอยู่เหนือกฎหมายเพราะมีอำนาจอยู่ในมือ ทำตัวเป็นกลุ่มอิทธิพลทรงอำนาจ องค์กรขนาดใหญ่ที่ใครๆ ก็ไม่กล้าต่อกรด้วย เป็นมาเฟียชื่อก้องโลกถึงเขาจะวางมือจากธุรกิจผิดกฎหมายนานแล้วก็เถอะ แต่ขั้วอำนาจของเขาก็ไม่ได้ลดหย่อนลงเลยซักนิด
“นายจะทำยังไงต่อล่ะครับ?”
“ก็ต้องลงไปขอโทษแขกเหรื่อสิวะ แล้วก็ไปแจ้งความ... ผมไม่ยอมรามือหรอก อยากรู้เหมือนกันว่า หลักฐานครบขนาดนี้ มีพยานบุคคลชี้ตัว เจ้าหน้าที่บ้านเมืองจะเกรงอำนาจไอ้หมอนั่นอีกไหม ถ้ากลัวมากจนไม่สนใจคดีนี้ ฉันจะออกตามล่ามันเอง...” ฮิวล์สบถเสียงเคร่ง เขาเดินกระแทกเท้าหน้าตึงเดินออกไป ชายหนุ่มกระแทกปลายนิ้วกับแผงควบคุมลิฟต์ระบายความโกรธที่อัดแน่นในอก จนตัวลิฟต์เคลื่อนที่ลงไปจนถึงชั้นล่างสุด เร่งคิดหาวิธีเพื่อจะบอกยกเลิกพิธีการและบอกขอโทษแขกเหรื่ออย่างไรไม่ให้ฑิฆัมพรเสียชื่อเสียง เขาอยากจะประเคนกำปั้นบนหน้าหล่อๆ ของวิคเตอร์ มารินยิ่งนัก ที่ชายหนุ่มคนนั้นกล้าหาญขนาดบุกมาชิงตัวฑิฆัมพรไปจากอกเขาได้สำเร็จ
“ปึกๆ” ฝ่ามือหนาทุบผนังลิฟต์เมื่อความรู้สึกภายในพลุ่งพล่าน ความแค้นในครั้งนี้เขาจะจำไว้ในหัวใจจนวันตาย จะหาวิธีเอาคืนวิคเตอร์ให้ได้ ไม่ให้หมอนั่นได้เยาะเย้ยเขาได้ฝ่ายเดียว งานนี้เขาทำทุกๆ ทาง หาทางให้ตัวเองได้เอาคืนหมอนั่นเสียบ้าง เขาขอทำทุกวิถีทางแม้จะต่ำช้าเขาก็จะทำ “กูจะจองเวรมึง ไอ้วิคเตอร์ ซักวันมึงต้องเจอแบบที่กูเจอ วันนั้นจะต้องเป็นกูที่หัวเราะทีหลังมึง” เขาหัวเราะก้องลิฟต์กว้าง จดจำความแค้นครั้งนี้ไว้ในอก จะขอตามจองเวรวิคเตอร์ ไม่สนใจซักนิดว่าฝ่ายตรงข้ามจะเป็นมาเฟียตัวร้าย
ติ้ง! ฮิวล์รีบปั้นหน้าให้นิ่งสนิท หลังลิฟต์ส่งสัญญาณเตือนเมื่อเคลื่อนที่มาถึงชั้นล่าง บริเวณสถานที่จัดงานวิวาห์ เขาเดินเข้าไปหาบิดาและกระซิบเสียงเครียดบอกท่าน ถึงสาเหตุที่จะต้องยกเลิกงานแบบปัจจุบันทันด่วน คุณหญิงสุพิชชามารดาฑิฆัมพรเป็นลมล้มพับไปต่อหน้าต่อตา เมื่อได้ยินเรื่องราวที่ว่าที่บุตรเขยบอกกล่าว
“คุณหญิง!” ท่านประพจน์ร้องเรียกภรรยาคู่ใจเสียงลั่น เมื่อจู่ๆ คุณหญิงก็ล้มลง ร่างอวบทรุดฮวบลงบนพื้นหลังจากได้ยินเรื่องราวทั้งหมดจากปากว่าที่บุตรเขย
“ขอยาดมหน่อย ช่วยขยับออกไปห่างๆ ใคร? ก็ได้เข้ามาอุ้มคุณหญิงไปที่โซฟาตรงนั้นหน่อยสิ” ท่านออกคำสั่งและจัดการให้ทีมการ์ดกันคนออกไปจากพื้นที่ ฝ่ามือหนาตบลงบนไหล่ซ้ายของว่าที่บุตรเขย เป็นการให้กำลังใจอีกฝ่าย รู้สึกเห็นใจฮิวล์เหลือเกิน เมื่อเขาต้องตกอยู่ท่ามกลางเหตุการณ์ไม่คาดฝัน
“ใคร? ใครกันที่เป็นคนก่อเรื่อง ไอ้หมอนั่นเป็นใคร” เสียงเคร่งเครียดของนักการเมืองใหญ่เอ่ยถามหลังจากจัดการหาคนดูแลภรรยาคู่ยากจนเรียบร้อย ร่างอวบท้วมเดินเข้ามาหาและเอ่ยปากซักถามโดยเร็ว
“วิคเตอร์ มาริน ไอ้มาเฟียหมาบ้าคนนั้นไงครับคุณพ่อ!”
“มากเกินไปแล้วนะ! ไอ้หมอนั่นมันยิ่งใหญ่มาจากไหนกัน ให้ใครตาม ผู้กำกับฯ มาหาผมหน่อยสิ ผมจะเอาเรื่องมันให้ถึงที่สุด”
“จะดีหรือครับท่าน!” คนสนิทของนักการเมืองใหญ่เอ่ยท้วง
“ทำไม! ไอ้ห่านั่นฉุดลูกสาวผมกลางงานแต่ง จะให้ผมยกพานไปขอขมามันหรือไงหะ” ท่านตวาดเสียงก้อง
“แต่ฝ่ายตรงข้ามคือ วิคเตอร์ มารินนะครับท่าน”
“วิคเตอร์ มารินมันใหญ่คับฟ้าหรือไงล่ะ ผมถึงต้องกลัวมันน่ะ” ประพจน์กระแทกเสียงตอบ เขาโกรธจนลืมไปว่ามารินยิ่งใหญ่กว่าท้องฟ้าที่เปรียบถึงเสียอีก
“แต่! ท่านครับ”
“อะไรอีกล่ะ”
“ท่านลืมหรือไงครับ ว่ามารินอยู่เบื้องหลังและเป็นผู้สนับสนุนอาวุธให้กับมหาอำนาจ อย่างประเทศอเมริกา”
“คุณพ่อครับ ใจเย็นๆ รอให้มันติดต่อกลับมาดีกว่า ไอ้หมอนั่นต้องการอะไรกันแน่ ผมใจร้อนไปนิด จนลืมว่าถ้าเราแพร่งพรายข่าวออกไป คนที่เสียหายก็คือฟ้า... ผมคิดว่าช่วยกันปิดข่าวเอาไว้ก่อนดีกว่าไหมครับ ผมจะรับหน้าสื่อเอง ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้ฟ้าด่างพร้อยหรือเสียชื่อเสียงเป็นอันขาด” ฮิวล์เอ่ยแย้งเสียงเย็น เมื่อเขาข่มอารมณ์โกรธในใจลงได้สำเร็จ จึงมองเห็นว่าการที่วู่วามไปก็จะเข้าทางของวิคเตอร์ เมื่อสิ่งที่หมอนั่นต้องการคือการทำให้ฑิฆัมพรเสียชื่อเสียง จนไม่สามารถเข้าประตูวิวาห์กับเขาได้อีกครั้ง...
“อืม...พ่อเห็นด้วย เราจะตามค้นหายัยฟ้ากันเงียบๆ ไม่ให้ข่าวกระจายออกไปมากกว่านี้ เดี๋ยวจะแตกตื่นกันไปใหญ่” ท่านประพจน์ถอนหายใจเฮือกๆ รู้สึกหนักอกเมื่ออีกฝ่ายมีทั้งอำนาจเงินและอิทธิพลในมือ
“ผมขอตัวนะครับคุณพ่อต้องไปชี้แจงกับนักข่าวก่อน เอาเป็นว่าผมจะบอกว่าฟ้าป่วยจนต้องแอดมิดนะครับ งานจะถูกเลื่อนออกไปก่อนจนกว่าจะพร้อม คุณพ่อกับคุณหญิงแม่ตอบคำถามตามที่ผมบอกนะครับ จะได้ไปในทิศทางเดียวกันจะได้ไม่มีใครสงสัย”
“อืม...ได้ซิฮิวล์เดี๋ยวพ่อบอกคุณหญิงเอง ไปเถอะฮิวล์”
“คุณ! ยัยฟ้าล่ะคะ” คุณหญิงสุพิชชาร้องถามสามี หลังจากถูกปฐมพยาบาลจนฟื้นคืนสติขึ้นมา เธอเตรียมตัวจะร่ำไห้แต่ถูกสามีเอ่ยเสียงเคร่งๆ ห้ามไว้เสียก่อน จึงได้แต่สะอื้นไห้อยู่ในอกห่วงบุตรสาวสุดชีวิต
“หยุดเลยคุณหญิงห้ามร้องไห้เด็ดขาด! เราจะให้คนอื่นรู้ไม่ได้ว่ายัยฟ้าหายไปจากที่นี่ พ่อฮิวล์เขาให้บอกคนอื่นว่ายัยฟ้าป่วยกะทันหันต้องแอดมิดเข้าโรงพยาบาล งานเลยจำเป็นต้องเลื่อนออกไปก่อน”
“โธ่! ยัยฟ้า กรรมเวรอะไรกันนะ กำลังพายเรือจะถึงฝั่งอยู่แล้ว กับโดนมือดีถีบหัวเรือเบนออกไปกลางแม่น้ำเสียอีก ใครกันคะคุณเป็นคนลงมืออุกอาจครั้งนี้”
“จะมีใคร! ไอ้ฝรั่งที่คุณรักนักรักหนานั่นไง เป็นต้นเหตุและเป็นคนลงมือในครั้งนี้” ท่านประพจน์กระแทกเสียงตอบกลับภรรยาคู่ยาก
“พ่อวิคเตอร์นะเหรอคุณ ไม่ใช่มั่งคะ มีการเข้าใจผิดกันหรือเปล่า?”
“ไม่ผิดหรอกคุณ! พยานหลักฐานพร้อม แต่จะเอาผิดไอ้หมอนั่นยังไง ป่านนี้มันมิเผ่นกลับประเทศมันไปแล้วรึ”
“เพราะอะไรล่ะ ทำไมพ่อวิคเตอร์ถึงทำแบบนี้ ก่อนหน้านี้ไม่เห็นมีอะไรนี่ จู่ๆ ลุกขึ้นมาฉุดคร่ายัยฟ้าทำไม!”
“จะฉุดไปทำไมกันล่ะคุณ ก็ยัยฟ้าไม่รักมันไงล่ะ เลยต้องใช่วิธีป่าเถื่อนแบบนี้ เป็นถึงมาฟียตัวเอ้กลับทำตัวเหมือนโจรอันธพาลชั้นต่ำ นึกชอบพอใครก็ฉุดรั้งเขาไปหน้าตาเฉย ผู้หญิงทั่วโลกมีไม่พอหรือยังไง ทำไมถึงมายุ่งเกี่ยวกับยัยฟ้าลูกของเราด้วย” ท่านประพจน์บ่นว่าโชคชะตาเมื่อกำหนดเส้นทางให้บุตรสาวเดิน ทำไมถึงให้โคจรมาเจอกับไอ้ตัวร้ายแบบ วิคเตอร์ มาริน
- ผู้เขียน
