“ของขวัญของลูกจ้ะ”
ทรงศักดิ์ยื่นกุญแจรถยนต์ให้บุตรสาว คิดว่าหากเธอสอบเรียนต่อในระดับมหาลัยจะได้มีรถใช้สะดวกสบาย
“ขอบคุณค่ะพ่อ”
พลอยชมพูกอดรัดร่างบิดาหอมแก้มท่านซ้ายขวา ความโกรธและน้อยใจหายไปนานแล้วเมื่อหลายปีก่อน
ตอนนี้เธอเป็นผู้ใหญ่ขึ้น การจะโวยวายเหมือนแต่ก่อนไม่ได้ช่วยทำให้อะไรดีขึ้น แต่การควบคุมอารมณ์มักได้เปรียบกว่าเสมอ นี่คือสิ่งที่เธอได้เรียนรู้จากหัสดินผู้ชายที่เธอคิดจะฝากชีวิตเอาไว้นับต่อจากนี้ไป
“เอ่อ... นี่เป็นของขวัญเล็กๆ น้อยๆ จากน้าค่ะ”
พรพิมลยื่นกล่องของขวัญให้ลูกเลี้ยง พลอยชมพูรับไปเปิดดูยิ้มให้อย่างน่ารัก
“สวยจังเลยค่ะ น้าพรถักเองเหรอคะ”
เธอหยิบเสื้อถักกับผ้าพันคอผืนสวยขึ้นมามองด้วยความชื่นชม
“ค่ะ ดีใจที่หนูบัวชอบ”
พรพิมลยิ้มอบอุ่นเช่นเดิม เธอตอบรับด้วยความสุข ทำไมตอนนั้นเธอถึงไม่มองท่านอีกด้านหนึ่งก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้คงยังไม่สายเกินไป
“ชอบสิคะ ของน้าพรถัก
