บุพเพรัก กับดักมาเฟีย(2)

04

“แกลืมสโลแกนฉันไปแล้วรึไง เรื่องของคนอื่นก็เหมือนเรื่องของเรา แต่เรื่องของเราไม่เหมือนเรื่องของใคร เพราะงั้นฉันไปด้วย รีบไปเถอะเดี๋ยวแม่เมษาจะรอนาน” คนที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรอย่างยาหยีเป็นฝ่ายเดินนำไปก่อน เห็นแล้วแก้วมุกดายังต้องส่ายหน้า ก็รายนี้มักเป็นอย่างนี้เสมอ จนทุกคนที่นี่ให้ความสนิทสนมประดุจสมาชิกคนหนึ่งของบ้านไปแล้ว

“เอ้า! เราก็มาด้วยเหรอหยี นั่งก่อนสิ” หญิงวัยกลางคนที่มีใบหน้างดงามและใจดี แต่กลับมีแววตาที่เศร้าจนน่าใจหาย เมษา พันธุรักษ์ ที่ทุกคนที่นี่เรียกว่า คุณแม่เมษา เธอหันมาส่งยิ้มให้สุดที่รักที่เดินนำเข้ามาก่อน

“เอ่อ! คุณแม่เมษาคะหยีอยู่ด้วยได้ใช่ไหมคะ เอ่อ! แต่ถ้ามันเป็นเรื่องส่วนตัว หยีออกไปรอฟัง เอ้ย! หยีหมายถึงออกไปรอข้างนอกก่อนก็ได้ค่ะ” สุดที่รักบอกเสียงอ่อย

“อยู่ได้สิ หยีเองก็เหมือนสมาชิกคนหนึ่งของบ้านนะ ดีซะอีกมีหยีมาช่วยคิดอีกแรงจะได้ช่วยกันหาทางออกว่าจะทำยังไงกันดี” เมษาบอกด้วยสีหน้าไม่สู้ดีจนแก้วมุกดาที่ยืนอยู่ข้างๆ อดถามไม่ได้

“มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ แล้วหาทางออกอะไร” แก้วมุกดาพลอยทำหน้าเครียดไปด้วย

“ทางออกให้กับทุกคนที่นี่ ถ้าต่อไปจะไม่มีบ้านปันรักแห่งนี้แล้ว” เมษาบอกเสียงเศร้า

“หมายความว่ายังไงคะ แก้วไม่เข้าใจ” อย่าว่าแต่แก้วมุกดาที่ไม่เข้าใจ สุดที่รักเองก็เหมือนจะงงไปด้วยกับคำพูดของเมษา

“บ้านปันรักของเรากำลังจะถูกปิดจ๊ะ เด็กๆ ทุกคนที่นี่จะต้องหาที่อยู่ใหม่” ทั้งแก้วมุกดาและสุดที่รักต่างก็ต้องตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน

“ทำไมคะ เกิดอะไรขึ้น แก้วงงไปหมดแล้วค่ะ” แก้วมุกดาบอกเสียงสั่น ด้วยไม่ทันเตรียมใจรับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่เกิดขึ้นกะทันหันแบบนี้

“เรากำลังจะหมดสัญญาเช่าที่นี่ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า สัปดาห์ก่อนเจ้าของที่เขาส่งจดหมายมาบอกแม่ว่าให้เตรียมตัวขยับขยายย้ายออกไป เพราะว่าเขาจะขายที่ดินผืนนี้ให้คนอื่นแล้ว แม่ก็เลยอยากให้ลูกมาช่วยทำหนังสือส่งตัวเด็กๆ ไปอยู่ที่อื่น อาจจะต้องส่งไปหลายๆ ที่ เพราะคงไม่มีที่ไหนที่จะรับเด็ก ทีเดียวหลายๆ คน” เมษาพูดพลางปาดน้ำตา

“น้องๆ จะต้องแยกกันอยู่คนละทิศคนละทางเหรอคะ แล้วพวกเขาจะรู้สึกยังไง แค่โดนทอดทิ้งจากพ่อแม่มันก็น่าอดสูพอแล้ว ยังต้องมารู้สึกเหมือนไม่มีใครต้องการแบบนี้อีก มันไม่โหดร้ายเกินไปสำหรับพวกเขาเหรอคะ” แก้วมุกดาพรั่งพรูออกมาทั้งน้ำตา ด้วยเข้าใจความรู้สึกแบบนี้ดี

“แม่ก็ไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้ แต่แม่ไม่รู้จะทำยังไง แม่เองก็เป็นเด็กกำพร้า ทำไมแม่จะไม่เข้าใจความรู้สึกของแก้วกับน้องๆ แต่แม่ทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่หาบ้านใหม่ให้พวกเขา” เมษาเองก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน เห็นแบบนี้แก้วมุกดาจึงได้แต่เข้าไปกอดปลอบอีกฝ่ายเอาไว้อย่างต้องการให้กำลังใจกันและกัน

“ใจดำ ทำแบบนี้ได้ยังไง เห็นแก่ตัวที่สุด พวกเขาก็รู้นี่ว่าที่นี่เป็นสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า มีเด็กตั้งมากมายที่อยู่ที่นี่ ทำแบบนี้ไม่มีมนุษยธรรมเอาซะเลย แล้วเวลาแค่นั้นมันจะไปทันอะไร หยีจะเอาเรื่องนี้ไปบอกกับนักข่าว ให้คนประณามซะให้เข็ดเลยคอยดู” สุดที่รักบอกอย่างเป็นเดือดเป็นร้อนแทน “อย่าทำแบบนั้นเลยหยี แม่ไม่อยากให้เรื่องยุ่งยากใหญ่โต ยังไงพวกเขาก็ถือว่ามีบุญคุณกับเรา ถ้าไม่มีพวกเขา สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ก็คงไม่เกิดขึ้นตั้งแต่แรก” เมษาบอกด้วยสีหน้าเศร้าสลด ด้วยไม่อยากให้เรื่องต้องลุกลามใหญ่โตกลายเป็นข่าวหน้าหนึ่งให้ใครๆ ต้องมาสมเพชเวทนาตนและเด็กๆ ไปมากกว่านี้

“นั่นมันสมัยรุ่นพ่อรุ่นแม่พวกเขาหรอกค่ะ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าถึงได้เกิดขึ้น พอมาถึงรุ่นลูก พวกเขาก็มาขอเก็บค่าเช่าซึ่งเราก็จ่าย หนักเข้าถึงขั้นจะขายโดยไม่นึกถึงพวกเราอีก คนแบบนี้เหรอคะที่เราต้องนึกบุญคุณ” สุดที่รักอดที่แย้งไม่ได้ ด้วยมันเหลืออดจริงๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้น

“แต่มันเป็นสิทธิ์ของเขานะลูก ที่นี่เป็นที่ของเขา เขาจะทำอะไรในที่ของเขาเราไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่ง เอาล่ะๆ ป่วยการที่จะพูดถึงเรื่องนี้ แม่ว่าตอนนี้เรามาช่วยกันทำเอกสารขอส่งตัวน้องๆ ให้พวกเขาได้มีที่อยู่กันก่อนดีกว่า ไม่แน่ที่อยู่ใหม่อาจจะทำให้พวกเขามีอนาคตที่ดีกว่านี้ก็ได้ เชื่อแม่เถอะนี่อาจจะเป็นโอกาสสุดท้ายที่เราจะทำให้พวกเขาได้” ทั้งสุดที่รักและแก้วมุกดาได้แต่ยืนทำคอตก ด้วยไม่อาจโต้แย้งอะไรได้อีก

“ค่ะ” สองสาวรับคำเสียงขื่น เมื่อไม่สามารถโต้แย้งอะไรได้

“แก้ว แกจะปล่อยให้เรื่องมันเป็นแบบนี้เหรอ” หลังได้อยู่กันตามลำพัง

สุดที่รักจึงถามเรื่องที่มันค้างๆ คาๆ อยู่อีกครั้ง

“ไม่ ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้ ฉันสงสารน้องๆ ฉันทิ้งพวกเขาไม่ได้ แต่ฉันก็ไม่รู้จะช่วยพวกเขายังไงเหมือนกัน หยีแกบอกฉันทีสิว่าฉันควรทำยังไง ฉันต้องทำยังไง” แก้วมุกดาร้องไห้โฮออกมาอย่างไม่อาจข่มกลั้นได้อีก

“แก้ว ฉันเข้าใจความรู้สึกแกนะ ฉันเองก็อยากจะช่วยแต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไงเหมือนกัน แต่ไม่ต้องห่วงยังไงฉันก็ไม่ทิ้งแก เราจะช่วยจะกันหาทางออก มันจะต้องมีทางออกสักทางที่ดีกว่านี้สิ” สุดที่รักเองก็ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดจะทน ก่อนจะโผกอดกันร้องไห้

“ฉันสงสารพวกเขาอะหยี ฉันไม่อยากกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวทิ้งพวกเขาไว้แบบนั้น ถ้าทุกคนรู้เรื่องนี้พวกเขาจะรู้สึกยังไง เขาจะเสียใจมากแค่ไหน ฉันไม่อยากจะคิดเลย ถ้ามีทางไหนที่จะทำให้พวกเขาไม่ต้องไปจากที่นี่ ฉันยินดีที่จะทำ มันจะมีสักทางไหมหยีที่พวกเขาจะได้อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม” แก้วมุกดายังคงคร่ำครวญด้วยความรู้สึกหดหู่

“ถ้าฉันรวยได้สักครึ่งหนึ่งของพี่เจฟกับพี่ไอด้าก็คงดี ฉันจะได้เอาเงินไปฟาดหัวเจ้าของที่หน้าเลือดให้หัวแตกไปเลย” สุดที่รักบอกแค้นเคือง พลันชื่อของคนที่เธอพูดถึงก็ทำให้ทั้งคู่อุทานออกมาพร้อมกัน

“พี่ไอด้า”

“ใช่ พี่ไอด้าต้องช่วยแกกับน้องๆ ได้แน่ๆ แก้ว” สุดที่รักทำสีหน้าตื่นเต้น ต่างกับสีหน้าของแก้วมุกดาที่ค่อยๆ สลดลง

“แต่ฉันทำไม่ได้ มันเป็นการขอที่มากเกินไป ฉันรู้ว่าถ้าฉันพูด พี่ไอด้าไม่มีทางปฏิเสธแน่ แต่ฉันก็อดละอายใจไม่ได้อยู่ดีที่ฉวยโอกาสความเป็นน้องสาวบุญธรรมไปขอเงินเขามาแบบนั้น ถ้ามีใครรู้เข้าเขาจะมองฉันยังไง จะไม่คิดว่าฉันหวังปอกลอกพี่ไอด้าหรอกเหรอ อีกอย่างตอนนี้พี่ไอด้าก็กำลังท้อง ฉันไม่อยากเอาเรื่องแบบนี้ไปทำให้เขาเครียด แค่ที่เขายอมรับเราสองคนเป็นน้องบุญธรรมฉันก็ซาบซึ้งจนพูดไม่ออกแล้ว ฉันไม่กล้าบากหน้าไปขอความช่วยเหลือจากเขาหรอก” เป็นเพราะคำพูดของอเล็กซิสที่เคยดูถูกเธอไว้ ว่าเธอเป็นพวกหนูตกถังข้าวสาร อยู่ดีๆ ก็มีพี่สาวบุญธรรมที่รวยมากขนาดนั้น จึงทำให้แก้วมุกดาไม่ยอมรับความช่วยเหลือใดๆ จากพี่สาวบุญธรรมตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา

“มันเป็นทางเดียวที่จะช่วยทุกคนได้นะแก้ว ฉันรู้ว่าแกกำลังคิดและรู้สึกอะไร แต่ตอนนี้แกต้องลืมเรื่องพวกนั้นไปก่อน อย่างเดียวที่แกต้องคิดตอนนี้คือหาทางช่วยทุกคนที่นี่ให้เร็วที่สุด ฉันรู้ว่าศักดิ์ศรีเป็นเรื่องสำคัญสำหรับแก แต่คงไม่มากไปกว่าทุกคนที่นี่หรอกจริงไหม” คำพูดของสุดที่รักทำให้แก้วมุกดาถึงกับคิดหนักว่าควรจะทำยังไงดี

“แล้วฉันต้องทำยังไง” เสียงแก้วมุกดาเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่นั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับคนที่คอยลุ้นอย่างสุดที่รัก แค่ได้ยินเพื่อนถามมาแบบนี้ สุดที่รักก็ยิ้มออกทันที

“ง่ายๆ แกก็แค่โทรไปเล่าความจริงให้เขาฟังทุกอย่าง แล้วก็บอกเขาไปตรงๆ ว่าแกอยากให้เขาช่วยอะไรแค่นั้นเลย” คำพูดของสุดที่รักทำเอาแก้วมุกดายิ่งหนักใจ ก็มันฟังดูเหมือนง่าย แต่ถ้าทำจริงๆ มันคงไม่ง่ายอย่างที่พูดแน่