กวินที่แปลว่าคนของเธอ

บทนำ

บทนำ

“โอ๊ะ…กลับมาแล้วเหรอ! นั่งรอตั้งนานแหนะ ณินซื้อกุ๊ยช่ายร้านดังมาฝากด้วยแหละ ณินยืนต่อแถวเป็นชั่วโมงเลยนะกว่าจะได้มันมา”

‘ญาณิน’ เอ่ยเรียกคนตัวโตก่อนจะดีดตัวขึ้นจากโต๊ะม้าหินใต้ต้นไม้ที่อยู่หน้าหอพักสูงใหญ่ สายตาหวานเปล่งประกายเพียงเสี้ยววินาทีที่เห็นคนตรงหน้า ช่วงเวลาความเบื่อหน่ายที่เพียรรอมากว่าชั่วโมงครึ่งหายลับไปและถูกแทนที่ด้วยความสุขทันที

“รับไปสิ ณินตั้งใจซื้อมาฝากเธอโดยเฉพาะเลยนะ” หญิงสาวเอ่ยต่อเมื่อไม่ได้รับคำตอบใดกลับมา หากแต่ว่าเพียงชั่วครู่เท่านั้น คนตรงหน้ากลับสาวเท้าเดินผ่านร่างกายของเธอไปยังตึกหอพักราวกับเห็นเธอเป็นธาตุอากาศ

ญาณินขมวดคิ้วยุ่งแต่ก็ชินชากับการกระทำนั้นไปแล้ว แม้ว่าจะหงุดหงิดกับท่าทางเฉยเมย แต่อย่างไรแล้วคนที่ได้รับสถานะเป็นมวลไร้สสารก็เดินตามร่างสูงต้อย ๆ ไปอยู่ดี

“เดินหนีแบบนี้อยากให้ณินตามมาถึงห้องก็ไม่บอก อยากให้ณินแกะกุ๊ยช่ายใส่จานให้ใช่ไหมล่ะ” สิ้นประโยคเสียงหัวเราะคิกคักก็ดังขึ้นตามมา นอกจากจะเป็นคำพูดที่ไหลออกนอกทะเลไปไกลแล้ว ความคิดของเธอก็เลยเถิดเตลิดออกนอกโลกไปด้วยเหมือนกัน

“วันนี้ผมเหนื่อย ไม่มีเวลาเล่นด้วยหรอกนะ” เสียงเข้มตอบพร้อมกับการถอนหายใจออกมาหนัก ๆ สีหน้าและท่าทางของเขาบ่งบอกว่าเหนื่อยล้าอย่างที่ปากพูดจริง ๆ

“ก็ไม่ได้เล่นสักหน่อย พี่ซื้อกุ๊ยช่ายมาฝากเท่านั้นเอง เห็นเคยบอกไม่ใช่เหรอว่าชอบเจ้านี้มาก เมื่อบ่ายพี่ขับรถผ่านพอดีเลยแวะซื้อมาให้ แต่ถ้ารำคาญพี่กลับก่อนก็ได้ ไว้เดี๋ยวพรุ่งนี้มาหาใหม่ โอเคมะ” ญาณินกลอกตาไปมาก่อนจะยอมยกธงขาวและถอยทัพ จากสรรพนามเดิมที่แทนตัวเองด้วย ‘ณิน’ และเรียกคนตรงหน้าว่า ‘เธอ’ ก็เป็นต้องรีบเปลี่ยน เพราะดูจากสีหน้าเหนื่อยอ่อนของเขาแล้วคงไม่มีอารมณ์จะมารับมือกับคนบ๊อง ๆ อย่างเธอแน่นอน

“งั้นก็เข้ามาก่อน” คนสองคนหยุดยืนอยู่หน้าห้องพอดิบพอดี และมันก็เป็นจังหวะเดียวที่เสียงทุ้มเอ่ยปากชวนเจ้าของกุ๊ยช่ายกล่องนั้นเข้าห้อง

ญาณินอ้าปากค้าง ถอยหลังไปหนึ่งก้าว ส่วนมือสองข้างก็ยกขึ้นปิดปาก อิริยาบถทั้งหมดทั้งมวลบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเธอกำลังตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่นี้ จนทุกอย่างในร่างกายปิดสวิตช์ลง

“กวินชวนพี่เข้าห้องเหรอ” ความตื่นตะลึงแปรเปลี่ยนเป็นความตื่นเต้นดีใจได้เพียงเสี้ยววินาที หญิงสาวเบิกตากว้าง วิ่งเข้าไปจับแขนแกร่งของเขาเอาไว้ก่อนจะทวนถามสิ่งที่ได้ยินอีกครั้งว่ามันคือเรื่องจริง หรือเมื่อกี้นี้เธอหูเพี้ยนไปกันแน่

“แล้วจะเข้าไหม”

‘กวิน’ บอกด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายก่อนที่เขาจะเดินเข้าไป กระทั่งได้ยินเสียงปิดประตูและคนถือกุ๊ยช่ายที่เข้ามาหยุดยืนในตัวห้องของเขาแม้จะยังไม่ได้ให้คำตอบ

“น้ำตาไอ้ญาณินจะไหล ตามจีบไอ้เด็กนี่มาตั้งนานเพิ่งได้เข้าห้อง เธอมีทิชชูป้ะ ขอหน่อยดิ จะเอามาซับ…”

“จานชามอยู่ตรงโน้น” ใบหน้าหล่อเหลาบุ้ยไปทางซ้าย เขาขี้เกียจฟังคำเพ้อมโนของเจ้าหล่อนจึงเอ่ยแทรกเพื่อเป็นการตัดบทสนทนาแทน

“ชิ ไอ้เด็กคนนี้…เย็นชาได้โล่ เมื่อไหร่จะเห็นค่าพี่ณินคนสวยคนนี้สักทีคะ พี่เริ่มเหนื่อยแล้วน้า” หญิงสาวออกปากบ่นคนรุ่นน้องอย่างที่ชอบทำ แม้ว่ามันไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอต้องรับมือกับสภาวะเย็นชาของกวิน แต่มันก็ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่เธอจะถอดใจหันหลังหนี

ญาณินตามจีบหนุ่มรุ่นน้องมาตั้งสองปี แม้ว่าชั้นปีจะห่างกันแค่ปีเดียว แต่หากลองเทียบอายุระหว่างเธอและเขาแล้วนั้นห่างกันถึงสองปีเลยทีเดียว

ความพยายามพิชิตใจคนเย็นชาเกิดขึ้นมานานสองปีแล้ว หากเป็นคนอื่นคงทำให้คนมั่นอย่างเธอสะบัดหน้าหนีไปตั้งแต่คำปฏิเสธแรก แต่พอเป็นเขาคนนี้กลับทำให้เธอทิ้งอุดมการณ์อันหนักแน่น และพร้อมที่จะเดินหน้าจีบเต็มกำลังเพียงเพราะว่าเขาตรงสเปคทุกอย่าง และที่สำคัญ…เขาคนนี้ตรงตามคำทำนายที่แม่หมอบอกไว้ด้วย!

“บ่นอะไร”

“เปล่าจ้า ไม่ได้บ่นจ้า เดี๋ยวณินไปแกะใส่จานให้น้า นั่งรอแป๊บเดียว เดี๋ยวไปป้อนถึงปากเลยจ้า!” หญิงสาวส่ายหน้าหวือเมื่อเห็นสีหน้าเข้ม ๆ และได้ยินน้ำเสียงโหด ๆ คำพร่ำบ่นเมื่อครู่ถูกกลืนกลับลงคอ กลายเป็นยิ้มหวาน ๆ ที่ฉีกกว้างส่งกลับไปให้

ไม่นานกุ๊ยช่ายกรอบพร้อมน้ำจิ้มถูกนำมาเสิร์ฟวางบนโต๊ะตรงหน้าของกวิน ผู้บริการเคลื่อนจานเซรามิกไปตรงหน้าก่อนที่เธอจะหย่อนกายนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม

“มาแล้วค่า เธอกินสิ หรือจะให้ณินป้อน” ญาณินยกมือขึ้นเท้าคาง ส่งสายตาและรอยยิ้มที่คิดว่าน่าจะสามารถใช้มารยาได้มากที่สุด ถึงแม้ว่าลึก ๆ จะรู้ดีแก่ใจว่าสิ่งเหล่านั้นมันใช้ไม่ได้กับผู้ชายที่ชื่อกวิน!

“ไม่เหนื่อยบ้างเหรอ” กวินไม่ได้สนใจกับเมนูโปรด แต่สายตาของเขากลับจดจ้องและให้ความสนใจกับหญิงสาวตรงหน้าเพียงอย่างเดียว

“เหนื่อยอะไร อ้อ…ต่อคิวแค่ชั่วโมงนิด ๆ เอง ไม่เหนื่อยหรอก เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าณิน…”

“หมายถึงการที่พี่ตามจีบผมอะ ไม่เหนื่อยบ้างเหรอ”

คำพูดตรงไปตรงมาทำเอาญาณินสะดุดกึก จากเดิมที่มือกำลังใช้ส้อมจิ้มกุ๊ยช่ายเป็นต้องวางมันลงจนเกิดเสียงดังเคร้ง

“ถามอะไรเนี่ย เสียบรรยากาศหมด”

“ก็ผมอยากรู้ไง ผมเมินพี่มาตลอด แต่พี่ก็ยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ ผมเลยถามไงว่าพี่ไม่เหนื่อยบ้างเหรอ” หนุ่มรุ่นน้องยิงคำถามต่อ มือใหญ่สองข้างยกขึ้นประสานเท้าคาง เพื่อให้ระดับองศาของใบหน้าเข้าใกล้กับคนฝั่งตรงข้ามมากขึ้น

“ก็…เอ่อ จะว่าไงดีอะ มันก็เหนื่อยนะ ท้อบ้างบางที แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนใจนะ ก็มันชอบไปแล้วอ่า เวลาชอบใครมันก็ต้องทำทุกอย่างเพื่อให้เขาสนใจไม่ใช่เหรอ” เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกประหม่าเวลาสบสายตาคมคู่นั้น ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคนที่มั่นใจและไม่แคร์ใครอย่างเธอจะต้องมาเสียอาการแบบนี้

“ถามทำไมอะ หรือว่าตอนนี้สนใจกันแล้ว” หญิงสาวปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ควบคุมระดับน้ำเสียงและลมหายใจ เพื่อไม่ให้แสดงออกว่าเธอกำลังใจเต้นแรงเพียงใด

เธอรู้ดีว่าการถามออกไปแบบนั้นจะต้องทำให้กวินตอบกลับมาอย่างไร้เยื่อใยแน่นอน เพราะมันไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอถูกคำพูดตรงไปตรงมากระแทกหน้าให้เจ็บแสบจากคนอย่างเขา

แต่ทว่า…

“อืม คิดว่าเริ่มสนใจแล้ว”

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นตามด้วยมุมปากที่หยัดโค้ง สายตาคมช้อนขึ้นมองอย่างหนักแน่น ราวกับว่ามั่นใจกับคำพูดของตัวเองเสียเต็มประดา

“หะ…ฮะ? เธอว่าไงนะ” ญาณินปากสั่นตัวสั่นไปทั้งหมด สับสนมึนงงจนสมองประมวลไม่ได้ว่าสิ่งตรงหน้าคืออะไรกันแน่

“ถ้าผมสนใจพี่แล้วต้องทำอะไรบ้าง ถ้าความสัมพันธ์ของเราจะพัฒนาไปจากเดิมผมต้องทำยังไงบ้าง”

“เธอเอาจริงดิ ณินไม่เล่นนะ”

“จริง”

ญาณินกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ คำตอบที่ได้รับมันหนักแน่นและซื่อตรงเป็นไหน ๆ แต่พอมันออกมาจากปากของเขากลับทำให้เธอชั่งใจจนไม่กล้าปักใจเชื่อ

“เอ่อ…ก็ต้องจับมือ กอด หอม จูบ นอนด้วยกัน เธอทำได้ป้ะล่ะ” ไม่ได้แน่…คำตอบนี้เธอพูดกับตัวเองในใจ รู้ดีว่าไอ้หนุ่มคนนี้หวงตัวยิ่งกว่าอะไร ตามจีบตามตื๊อมาเป็นปี ๆ ผิวกายสักตารางนิ้วเดียวก็ไม่เคยได้แตะ

“โอเค งั้นทำเลย”

“ฮะ? ทำ…อื้อ!” ไม่ทันที่จะถามจบประโยค ริมฝีปากได้รูปก็กดจูบลงมาทาบทับโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัวเลยสักนิด

แววตาหวานเบิกกว้างเคล้ากับจังหวะของหัวใจที่เต้นระส่ำ มันกระหน่ำรัวเร็วจนแทบทะลัก ทว่าความตกใจเกิดขึ้นได้ไม่นาน ทุกสิ่งทุกอย่างก็พานหายวับ แต่ถูกแทนที่ด้วยการตอบรับในสัมผัสที่คลอคลึงจากคนตัวโต กระทั่งเขาผละริมฝีปากออกอย่างเชื่องช้า หากแต่ความอุ่นซ่านและความหวามไหวกลับยังคงฝากฝังตราตรึงอยู่เด่นชัด ราวกับว่ามันประทับกดแนบแน่นไว้ไม่จางหาย

แม้ว่าตอนนี้จะเป็นอิสระ แต่เธอไม่กล้าหาญพอที่จะเชยใบหน้าขึ้นมองเขาเลยแม้แต่น้อย

“ต่อไปต้องทำอะไรอีก นอนด้วยกันใช่ป้ะ ทำเลยดิ ผมพร้อมแล้ว”