บทที่ 12
ข้าวกล่อง
“มึงแม่ง...อย่าไปสนใจมันเลยพั้นซ์ เดี๋ยวพอพี่ณินเขาสุดแล้วจริง ๆ ค่อยมาดูสภาพมันว่าจะหมาแค่ไหน” คำด่ามีมากมายให้ระบาย แต่เกมเลือกที่จะเก็บเอาไว้เพราะรู้ดีว่าหากพูดออกไปตอนนี้ก็คงไม่มีประโยชน์
“กูทำแบบนี้น่ะถูกแล้ว ถ้าไม่ชอบเขาแล้วกูจะทำดีให้ความหวังเขาทำไมอะ แบบนั้นมันเลวกว่านะเว้ย” กวินยืนยันในคำตอบของตัวเอง ไม่ใช่ว่าเขาอยากใจร้ายสักหน่อย แต่เขาแค่ทำตามความถูกต้อง หากว่าเขาชอบเธอสักนิด รู้สึกดี ๆ และหวั่นไหวบ้างสักหน่อย ป่านนี้เขาคงตอบรับความหวังดีจากเธอไปแล้ว
แต่นี่...เขาไม่ได้มีความรู้สึกแบบนั้น และการที่มั่นคงในความรู้สึก ทั้งยังเป็นตัวของตัวเองเพื่อไม่ให้เจ้าหล่อนคิดไปเองมันก็คือสิ่งที่ควรทำไม่ใช่หรอกหรือ แล้วทำไมเขาถึงถูกมองว่าใจร้ายด้วย?
“เออ! เรื่องของมึงแล้วกัน”
สิ้นประโยค เพื่อนทั้งสองคนก็เดินผ่านไปพลางส่ายหน้ามองเขาอย่างระอา กวินขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจน
