EP.10 ก็แค่หล่อ รวย เพอร์เฟกต์
1038 คำ
“กรี๊ดดดดด... อย่ามาหลอกอย่ามาหลอนกันเลยค่ะ หนูกลัวแล้ว หนูไม่ได้มาลบหลู่ดูหมิ่นอะไรนะคะ หนูก็แค่มาทำงาน หนูจะสวดมนต์แผ่เมตตาไปให้นะคะ หนูกลัวแล้ว ฮือออออ... หนูกลัวแล้ว...”
อินถวายกมือไหว้ปะหงกๆ เพราะคิดว่าเธออาจจะถูกผีหักคอแน่วันนี้ แต่ผีที่เงียบไปทำให้อินถวาต้องฝืนแหงนหน้าลืมตามองไปที่หน้าต่าง และก็พบว่าเงาดำนั้น ‘ไม่มี’ หรือว่าเงาดำนั้นหายวับไปแค่เธอคว้าเอาพระเครื่องมากำไว้ หรือว่าจริงๆ แล้วนั้น เงาดำไม่มีตั้งแต่แรก แต่เป็นตัวเธอที่หลอนไปเอง
“หรือว่าเราคิดไปเอง ฮือ... กลัวอ่ะ แม่จ๋าพุดกลัว”
ดวงตาหวาดหวั่นมองซ้ายมองขวารอบตัวเองอยากให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรอยู่กับเธอในห้องนอนนี้จริง ก่อนจะค่อยๆ เดินไปที่หน้าต่างอย่างกล้าๆ กลัวๆ หวังเพียงว่าหากปิดผ้าม่านลง เธอก็จะไม่ต้องเห็นเนินดินให้จินตนาการหวาดหวั่นนั้นบังเกิดอีก แต่กว่าจะรูดม่านให้ปิดได้ อินถวาก็ต้องเผชิญกับอาการสั่นแล้วสั่นอีกจนต้องสวดมนต์ไปด้วยรูดปิดม่านไปด้วย และเมื่อปิดได้ ร่างแบบบางก็ถลาขึ้นไปนั่งสั่นอยู่บนเตียงทันที
เสียงกรีดร้องพร้อมคำพร่ำพูดอย่างหวาดกลัวเต็มที่ทำให้เจ้าของเงาผลุบซ่อนไปด้านข้างทันที เพราะไม่อยากให้คนข้างในนั้นเห็น และเมื่อได้ยินเสียงรูดผ้าม่านพร้อมกับเสียงสวดมนต์ผิดๆ ถูกๆ นั้น ไรเฟิลก็อดไม่ได้ที่จะขำเพราะผู้หญิงไทยคนนี้กลัวผีขึ้นสมองจริงๆ เขาแค่อยากจะมาดูให้แน่ใจว่าสมควรจะเลื่อนตำแหน่งคุณแม่บ้านคนใหม่นี้ ให้เป็น ‘คุณแม่บ้านขั้น 2’ หรือเปล่า และเขาก็ได้คำตอบแล้ว
“กลัวผีเหรอ หึหึ... แล้วจะมานอนเป็นเพื่อน เอ... หรือว่าจะพาไปนอนด้วยกันดี”
อินถวามองเงาสะท้อนของตัวเองจากผนังกระจกระหว่างเดินลัดเลาะจากห้องพักมาที่ตึกใหญ่ซึ่งอาซูกับอาหนิงบอกว่าเหมยอิงจะรออยู่ และให้เธอใช้เส้นทางนี้ได้เพื่อหลีกเลี่ยงการเดินผ่านเนินดินนั้น
ภาพที่สะท้อนอยู่บนผนังกระจกคือ หญิงสาวชาวไทยที่อยู่ในชุดกี่เพ้าสีขาวไข่มุกแขนยาวตัวยาวเข้ารูปเลยคลุมเข่า ปักลวดลายดอกไม้สีชมพูที่ช่วงอก อินถวายิ้มเมื่อเห็นตัวเองเต็มตัวชัดๆ ชุดที่ใส่นี้ไม่ได้แตกต่างไปจากที่อาซูและอาหนิงใส่เลย เพราะนี่เป็นชุดของแม่บ้านที่จัดเตรียมไว้สำหรับเธอ ทว่าอินถวากลับรู้สึกว่ายังแตกต่างอยู่ดี เพราะเครื่องหน้าของเธอนั้นดูคมชัดมากกว่าที่จะดูเป็นสาวฮ่องกงขนานแท้
ดวงตาสวยหวานไล่สำรวจดูเสื้อผ้าหน้าผมของตัวเองอีกครั้ง เพราะเมื่อสวมใส่เครื่องแบบแม่บ้านของคฤหาสน์ลี นั่นก็ถือว่าเธอเป็นพนักงานที่นี่อย่างสมบูรณ์แล้ว ดังนั้นเธอก็อยากให้วันนี้ผ่านไปด้วยดีที่สุด อีกอย่างก็คือ เธอต้องทำใจให้มากที่จะเผชิญหน้ากับนายจ้างที่แท้จริง เพราะเมื่อเช้าเขา...
แค่คิดก็คล้ายอารมณ์จะเปลี่ยน แม้จะพยายามแล้วที่จะสลัดไล่สัมผัสหวามๆ นั่นออกไปจากหัวใจ แต่พอคิดถึงดวงตาสีเขียวเจิดจ้านั้นขึ้นมา เธอก็อดที่จะหวาดหวั่นไม่ได้ ต้องทำใจให้มากแค่ไหนกันที่เธอจะเผชิญหน้านายจ้างได้แบบหัวใจเต้นจังหวะปกติ เพราะ ณ ขณะนี้ สัมผัสจากฝ่ามืออุ่นจัดนั้นก็ยังตามหลอกหลอน
“ผีทะเลน่ากลัวที่สุด อึ๊ยยยยย... ฉันจะพาตัวเองไปให้พ้นจากวงโคจรของคุณ”
อินถวาพูดกับเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกแม้ว่าจะรู้สึกร้อนวูบวาบที่ใบหน้าจนต้องทาบฝ่ามือไว้ที่ข้างแก้มก็ตาม แต่เธอก็จะพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด จะไม่แสดงความประหม่าต่อหน้าเขาคนนั้นแน่ แม้ว่าจะรู้สึกกลัวผีทะเลสุดหล่อที่สุดก็ตาม แต่ที่กลัวมากกว่านั้นก็คือ หัวใจที่เต้นตึกๆ ตักๆ ของตัวเองนี่แหละ
“แหวะ! ก็แค่หล่อ รวย เพอร์เฟกต์ ยุโรป อึ๊ยยยยย... ไม่ใช่ๆ ออกไปจากหัวฉันเดี๋ยวนี้นะ ออกไปๆ ชิวๆๆ”
นั่นแหละสิ่งที่น่ากลัวว่าผีอาแปะและผีทะเล เพราะโรคประจำตัวของเธอกำลังกำเริบเมื่อเลือดลมพุ่งริ้วขึ้นสู่ใบหน้าให้เธอเสียจริต ใบหน้าส่ายสะบัดขับไล่โรคร้ายให้หายไปจากตัวเอง แต่ยิ่งสลัดไล่ก็คล้ายว่าโรคจะยิ่งกำเริบ เพราะเธอน่ะเป็น ‘โรคแพ้ความหล่อ’ อย่างแรง โดยเฉพาะผู้ชายตรงสเปกหล่อจนโลกตะลึงอย่างนี้ จะไม่ให้โรคกำเริบได้ไง
ความลับที่มีเพียงเพื่อนสนิทอย่างชุติมนต์ร่วมรับรู้ก็คือ ผู้ชายในสเปกของเธอต้องเป็นหนุ่มยุโรปเท่านั้น นี่คือเหตุผลหลักที่เธอไม่เคยสานไมตรีกับหนุ่มๆ คนไหนที่มาตามจีบเลย ไม่ว่าหนุ่มไทยนั้นจะหล่อจะรวยเพียงใดก็ตาม และหนุ่มหล่อร้อนแรงที่กระชากความเป็นกุลสตรีของเธอได้ชะงัดนักก็คือ หนุ่มหล่อจากบราซิล และคุณสมบัติของคุณชายลีก็...
“อึ๊ยยยยย... ไม่ๆๆ ไม่นะพุดซ้อน เธอต้องไม่บ้าผู้ชาย ไม่นะๆๆ จัดการตัวเองเดี๋ยวนี้ ท่องไว้ๆ เธอมาทำงาน คุณแม่บ้านใหญ่รออยู่ ถึงเขาจะหล่อ เอ้ยไม่ใช่! ถึงเขาจะทำชีกอ แต่เขาก็เป็นเจ้านาย พุดซ้อนๆ เขาเป็นเจ้านาย เขาเป็นเจ้านายของเธอ”
อินถวาหลับตาปี๋ ทาบฝ่ามือไว้ข้างแก้มขยี้ให้ความร้อนวูบวาบบนใบหน้าจางหาย พร้อมพึมพำเตือนตัวเองว่าอย่าคิดเป็นอื่นเพราะคุณชายลีเป็นเจ้านาย พยายามบังคับลมหายใจตัวเองให้เข้าออกช้าๆ อย่างสม่ำเสมอ เพื่อให้อาการตื่นคนหล่อนี้จางลง ไม่อย่างนั้นเธอคงปล่อยไก่ตอนที่ได้เจอหน้าเขาอีกแน่
- ผู้เขียน
