บทที่ 17
โธ่... ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะต้องมาตกอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้ จะทำเป็นไม่สนใจก็ทำไม่ได้ แต่จะสนใจมากเกินไปก็ทำไม่ได้อีก เพราะเงินไม่ถึง
ขณะที่หญิงสาวกำลังยืนถอดถอนใจอยู่ที่ระเบียงตรงราวบันไดของห้างสรรพสินค้า เสียงห้าวของใครบางคนก็ดังขึ้น
“สวัสดีครับคุณหญ้าหวาน”
หล่อนรีบหันขวับไปมอง และก็ได้เห็นว่าเป็นคาเวลล์ยืนมองอยู่ ใบหน้าของเขาเปื้อนรอยยิ้มเสมอยามที่พูดคุยกับหล่อน
หล่อนทำหน้าไม่ถูก จะยิ้มดี หรือว่าจะหัวเราะ หรือว่าจะร้องไห้ หล่อนสับสนไปหมด ตอนนี้มีแต่ความประหม่าแน่นอก
“สะ... สวัสดีค่ะ”
หล่อนทำได้แค่เพียงเอ่ยทักทายตอบกลับไปด้วยสุ่มเสียงสั่นเทาเท่านั้น
เขาระบายยิ้มทรงเสน่ห์อีกแล้ว และมันก็ทำให้หัวใจของหล่อนเอียงกะเท่เร่จนน่ากลัว
“มายืนทำอะไรตรงนี้ครับ แล้วเพื่อนไปไหนซะล่ะครับ”
นี่หล่อนต้องถามเขามากกว่าไหมว่ามาทำอะไรตรงนี้ แล้วลูกค้าสาวไปไหนเสียล่ะ
