ตอนที่ 5
926 คำ
บทที่ 5
“จอดตรงนี้แหละค่ะ”
หญ้าหวานบอกคนขับรถแท็กซี่ให้จอดที่หน้าสถานบันเทิงที่ตัวเองมาส่งผู้ชายคนนั้นทันทีเมื่อรถแล่นมาถึง
“ไม่ต้องทอนค่ะ” ตุ๊ดตู่เป็นคนจ่ายค่าโดยสาร ก่อนจะพาหล่อนลงมาจากรถ และยืนมองสถานบันเทิงใหญ่โตตรงหน้า
“ที่นี่แน่เหรอ นังหวาน”
“อืม ที่นี่แหละ ฉันจำได้”
“งั้นก็ดีแล้ว เราเข้าไปข้างในกันเถอะ”
ตุ๊ดตู่ดึงแขนหล่อนจะรั้งให้เข้าไปภายใน แต่หล่อนขืนตัวเอาไว้ และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล
“นี่แก ฉันจะต้องทำขนาดนี้เลยเหรอ”
“ทำอะไรของแก”
“ก็ต้องมาเที่ยวบาร์โฮสต์ไง”
หล่อนพูดเสียงเหมือนจะร้องไห้
“รู้ไปถึงไหน อายไปถึงนั่นเลยนะ ฉันว่าฉันกลับดีกว่า”
หล่อนจะเดินหนี แต่ถูกตุ๊ดตู่คว้าแขนเอาไว้
“นี่อย่าขี้ขลาดนักสินังหวาน แกต้องหัดเปิดโลกทัศน์ให้กับตัวเองบ้าง จะได้ไม่ต้องเป็นสาวทึนทึกอยู่แบบทุกวันนี้น่ะ”
“ก็ฉัน... ไม่เคยมาที่แบบนี้นี่”
“ลองดูสักครั้งจะเป็นไรไป เข้าไปเลย ห้ามเปลี่ยนใจเด็ดขาด”
“แต่...”
“ไม่มีแต่ มานี่เลย ฉันจะลากแกเข้าไปเอง”
แล้วตุ๊ดตู่ก็ทั้งฉุดทั้งดึงหล่อนให้เดินไปที่หน้าบาร์โฮสต์เป้าหมาย
“ตุ๊ดตู่ ฉันว่ากลับกันเถอะ”
“นี่แกจะปล่อยให้ความซิงของแกตายไปกับหยากไย่หรือไง เข้าไปเลย”
ขณะที่หล่อนกับตุ๊ดตู่กำลังยื้อยุดกันอยู่นั้น ผู้ชายแปลกหน้าที่ทำให้หล่อนหัวใจแกว่งก็เดินออกมาจากบาร์โฮสต์พอดี
“ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ”
หล่อนหันไปมอง ก่อนจะอ้าปากค้าง ในขณะที่เขาเองก็เลิกคิ้วสูงด้วยความแปลกใจเช่นกัน
“อุ๊ยตายแล้ว หล่อวัวตายควายล้ม หล่อจนหมดลูกสะเทือนล่ะว่ะนังหวาน”
ตุ๊ดตู่ระทดระทวยตัวอ่อนปวกเปียก น้ำตาไหลเยิ้มอยู่ข้างๆ หล่อน ขณะมองผู้ชายฝรั่งตรงหน้าไม่วางตา แทบจะเขมือบเข้าไปทั้งตัวอยู่ร่อมร่อ
“คุณ...”
“คุณนั่นเอง...”
เขาระบายยิ้มทรงเสน่ห์อีกแล้ว ทำให้หล่อนแทบล้มลงไปกองแทบเท้าเลยทีเดียว
“มาทำอะไรที่นี่หรือครับ”
“แกใครอ่ะ รู้จักด้วยเหรอ ติดต่อให้ฉันหน่อยสิ ฉันอยากฟินอ่ะ”
ตุ๊ดตู่กระซิบกระซาบอยู่ข้างหู
“ก็คนที่ฉันบอกแกไง เจ้าของผ้าเช็ดหน้าอ่ะ”
สีหน้าของตุ๊ดตู่เต็มไปด้วยความเสียดายทันที ก่อนจะกระซิบตอบกลับมา
“ฉันรอคิวซื้อชั่วโมงต่อจากแกก็ได้”
หญ้าหวานเอาแขนกระทุ้งซี่โครงเพื่อนรัก ก่อนจะหันมาปั้นยิ้มให้กับผู้ชายตรงหน้า
“คือฉัน... แค่ผ่านมาน่ะค่ะ”
“ไม่ใช่แค่ผ่านมาหรอกค่ะพ่อสุดหล่อ แต่นังหวานมันจะเข้าไปใช้บริการหนุ่มโฮสต์ข้างในน่ะค่ะ” ตุ๊ดตู่รีบบอกความจริง และมันก็ทำให้หญ้าหวานหน้าแดงก่ำ ด้วยความอับอาย
“ไม่คิดว่าคุณชอบเที่ยวสถานที่พวกนี้ด้วย”
เขาอมยิ้มมองหล่อนอย่างไม่อยากเชื่อ ก่อนจะกวาดตามองไปทั้งตัวอีกครั้ง
“ว่าอยู่ว่าทำไมคุณแต่งตัวแปลกออกไปจากเมื่อตอนเย็น”
สายตาคมกริบที่ไล่มองไปตามเนื้อตัวของหล่อน แม้จะไม่หยาบโลน แต่ก็ทำให้หล่อนร้อนฉ่า และรู้สึกประหม่าไม่น้อย
“คือฉัน...”
หล่อนยังพูดไม่ทันจบ ตุ๊ดตู่ก็แทรกขึ้นเสียก่อน
“คืออย่างนี้ค่ะ นังหวานเนี่ยมันกำลังอกหัก มันก็เลยอยากหาผู้ชายสักคนมาด้ามอกให้มัน ตุ๊ดตู่ก็เลยแนะนำให้มาที่นี่น่ะค่ะ อ้อ ว่าแต่พ่อสุดหล่อมีนามว่าอะไรเหรอคะ”
“ผมหรือครับ”
“ใช่ค่ะ ตุ๊ดตู่อยากรู้ว่านามของพ่อสุดหล่อจะไพเราะสักแค่ไหนน่ะค่ะ”
หล่อนเห็นผู้ชายตรงหน้าหัวเราะเบาๆ อย่างขบขัน กับคำถามมีจริตตามสไตล์ตุ๊ดซี่ของเพื่อนเลิฟ
“ผมชื่อคาเวลล์ครับ”
“ว้าวววววว ชื่อไพเราะเหลือเกินค่ะ ไม่ทราบว่าคุณคารู เฮ้ย... คาเวลล์ได้ชื่อไพเราะอย่างนี้มาจากไหนเหรอคะ”
“แม่กับพ่อผมตั้งให้น่ะครับ”
“โอ้ คุณท่านทั้งสองช่างมีสติปัญญาหลักแหลมจริงๆ เลย ตั้งชื่อลูกชายไพเราะเสนาะหูมากๆ”
“นังตุ๊ดตู่ พอแล้ว” หล่อนปราม แต่ตุ๊ดตู่ยังไม่ยอมหยุด
“ว่าแต่คุณคาเวลล์กำลังจะกลับไปแต่งตัวเพื่อมาทำงานในบาร์ใช่ไหมคะ” ตุ๊ดตู่จีบปากจีบคอถาม และเมื่อเห็นเขากำลังจะอ้าปากตอบ กะเทยร่างยักษ์ก็ชิงแทรกขึ้นเสียก่อน
“ฮั่นแน่ ทำหน้าแบบนี้ แสดงว่าตุ๊ดตู่พูดถูกใช่ไหมคะ”
“ผมไม่...”
“เอาอย่างนี้ดีกว่าค่ะ”
ตุ๊ดตู่ผละออกห่างจากหล่อน และเดินเข้าไปลากแขนของคาร์เวลให้เดินหลบออกมาจากทางหน้าร้าน โดยมีหญ้าหวานเดินตามหลังมาด้วยความวิตกกังวล
“คุณคาเวลล์ไม่ต้องมาทำงานหรอกค่ะ เดี๋ยวให้นังหวานมันซื้อเวลาคืนนี้ของคุณทั้งหมดเลย”
“ซื้อเวลาผม?”
“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่าทั้งคืนคุณคาเวลล์มีส่วนลดให้กับเพื่อนของตุ๊ดตู่บ้างไหมคะ”
คาเวลล์หันไปมองหน้าหญ้าหวานที่ยืนยิ้มเจื่อนๆ อยู่ไม่ห่างด้วยความแปลกใจ
“นี่คุณจะซื้อเวลาผมหรือครับ”
หญ้าหวานอึกอัก ตุ๊ดตู่จึงตอบแทน
“โอ๊ย นังหวานมันเป็นคนพูดน้อยค่ะ อย่าไปถามมันเลย จริงไหมนังหวาน”
“คือ...”
- ผู้เขียน
