01 ขายหรือเปล่า?

924 คำ

ตกเย็น หลังจากที่ไปรับน้องชายมาจากโรงเรียนหญิงสาวก็ทำกับข้าวให้น้องของเธอกินทันทีเพราะจะต้องไปทำงานต่อที่ร้านเหล้า เธอเป็นพนักงานเสิร์ฟอยู่ที่นั่น ส่วนน้องของเธอเอาไปฝากไว้กับพี่ชายที่อยู่ข้างบ้าน เขาไว้ใจได้เพราะเห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆ “พี่ทีคะ พี่ที” หญิงสาวตะโกนเรียกใครพี่ชายที่หน้ารั้วข้างหน้า จากนั้นก็มีชายหนุ่มหน้าตาดีเดินออกมาจากในบ้าน “อ้าว วันใหม่จะไปทำงานแล้วเหรอ?”ชายหนุ่มเอ่ยถาม “ค่ะพี่ที ฝากน้องหนึ่งด้วยนะคะ”เธอตอบ “ได้สิ น้องหนึ่งครับ เดี๋ยวเข้าไปดูการ์ตูนในบ้านของพี่กันนะครับ” “ครับ” จากนั้นเด็กน้อยก็เดินเข้าไปในบ้านของชายหนุ่ม “พักบ้างไม่ได้เหรอวันใหม่”ชายหนุ่มเอ่ยถามขึ้นมา เพราะตั้งแต่ที่พ่อแม่ของเธอตายจากไปเธอก็ทำงานตัวเป็นเกลียวเลย สมบัติอะไรก็ไม่มีติดตัวสักนิด “ไม่ได้หรอกค่ะพี่ที ไม่ทำก็ไม่มีกิน ไหนน้องยังต้องเรียนอีก พี่อย่าลืมสิว่าใหม่เป็นหัวหน้าครอบครัว”เธอพูดอย่างมีเหตุผล “ก็จริงอยู่ที่วันใหม่เป็นหัวหน้าครอบครัว แต่โหมงานหนักเกินไปร่างกายเราจะไม่ไหวเอานะ” “ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ใหม่แข็งแรงอยู่แล้ว ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง ถ้าอย่างนั้นใหม่ไปก่อนนะคะ” “ครับ ปั่นจักรยานดีๆล่ะ”ชายหนุ่มพูดตามหลังหญิงสาวไปแล้วยืนมองเธอจนเธอปั่นไปไกลจนลับตา จากนั้นก็หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในบ้าน @ร้านเหล้า หญิงสาวจอดรถจักรยานที่หลังร้านจากนั้นรีบเข้าไปเปลี่ยนชุดฟอร์มทันที “ขยันจังเลยนะวันใหม่”เพื่อนร่วมงานกับเธอเดินมาคุยด้วย “ทำไงได้ล่ะคะ ไม่ขยันก็อดตาย”หญิงสาวหันไปตอบ พลางหยิบนั่นหยิบนี่ตรวจดูไปด้วย “ก็จริงของแก สู้ ๆนะ” “เช่นกันค่ะ”เธอหันไปตอบแล้วยิ้มออกมา อีกสิ่งที่เธอโชคดีก็คือเพื่อนร่วมงานที่อัธยาศัยดีไม่แก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกัน ต่างคนต่างทำงานของตัวเองอย่างขยันขันแข็ง เวลาผ่านล่วงเลยไปเรื่อย ๆ ลูกค้ามากหน้าหลายตาก็มาเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ จนพนักงานทำงานกันจนหัวหมุน วันฟ้าใหม่มีหน้าที่เก็บครัวเก็บทุกอย่างล้างเช็ดให้เรียบร้อย เธอไม่เคยไปวุ่นวายที่ด้านหน้าเลยแม้แต่ครั้งเดียว ตั้งแต่ที่เป็นพนักงานของที่นี่มา หน้าที่ใครหน้าที่มันไม่ก้าวก่ายงานของกันและกันนั่นคือสิ่งที่พนักงานที่นี่ต้องจำให้ขึ้นใจ “วันใหม่ งานด้านในมีอะไรอีกไหม ไปช่วยด้านนอกหน่อยวุ่นวายมากเลย”ผู้จัดการเดินมาพูดกับหญิงสาว “ได้ค่ะผู้จัดการ” เธอตอบรับคำพูดของผู้จัดการจากนั้นก็เดินออกไปทันที บรรยากาศภายนอกนี้วุ่นวายมากจริงๆ ไหนจะลูกค้าเดินเล่นกันบ้าง เต้นบ้าง เสียงเพลงก็ดังกระหึ่มจนฟังอะไรไม่ออก พนักงานก็เดินถือถาดเสิร์ฟเหล้าเบียร์กันให้ขวัก “พี่คะ ผู้จัดการให้มาช่วย มีอะไรให้ช่วยไหมคะ”เธอตะโกนคุยกับชายคนนึงที่ยืนรอเสิร์ฟอยู่ “พอดีเลยน้อง พี่ต้องไปดูด้านนู้น พอดี น้องเอาอันนี้ไปเสิร์ฟห้องวีไอพีด้านบนหน่อยนะ”ชายหนุ่มยื่นถาดใส่ขวดเหล้าให้กับหญิงสาวแล้วเดินออกไปทันที เธอเลยจำใจต้องถือถาดขึ้นไปด้านบนห้องวีไอพี มันไม่วุ่นวายแต่มันน่ากลัว เพราะชั้นนี้จะเป็นชั้นสำหรับเสี่ยหรือพวกมาเฟียที่ชอบต้องการความเป็นส่วนตัวสูง แถมชั้นนี้ยังมีเรื่องอื่นๆอีก เช่นจับเด็กเสิร์ฟมาปู้ยี่ปู้ยำจากนั้นก็ปล่อยลงไปตามเดิม ส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชายที่มาเสิร์ฟ หญิงสาวเดินมาหยุดยืนที่หน้าประตูสีดำพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างแรง ก๊อก ๆ ๆ “ขออนุญาตค่ะ” เธอเคาะประตูตามมารยาทจากนั้นก็ค่อยๆเดินเข้าไปด้านใน “เอาเหล้ามาเสิร์ฟค่ะ” เธอเดินก้มหน้าเข้าไปไม่กล้าที่จะสบตากับร่างกำยำที่นั่งอยู่บนโซฟา “...” เธอวางทุกอย่างลงเสร็จสรรพก็หันหลังเตรียมที่จะเดินออกไป แต่ทว่ามีคนเปิดประตูเข้ามาซะก่อน “....” เธอรีบก้มหน้างุดเมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามา ทำไมโลกมันกลมขนาดนี้นะ เขามองจ้องมาที่เธออย่างไม่ละสายตาพร้อมกับกระตุกยิ้มออกมา “มึงซื้อบริการมาเหรอวะ ไอ้พราน” ชายหนุ่มหันไปพูดกับเพื่อนที่นั่งไขว่ห้างอยู่ที่โซฟาด้านใน “เปล่า”เพื่อนเขาตอบสั้นๆเสียงเรียบ “ขะ ขอตัวนะคะ” “เดี๋ยวสิ”ชายหนุ่มคว้าต้นแขนของหญิงสาวเอาไว้ “ค คะ?” “เธอขายหรือเปล่า?” “....” ทำพูดของชายหนุ่มทำเอาหญิงสาวยืนเม้มปากเงียบสนิท “กูถาม!!”เขาพูดตะคอกเสียงดังทำเอาหญิงสาวสะดุ้งพรวด “เห้ยไอ้เพลิง จะมากินเหล้าไม่ใช่เหรอวะ อยากได้เด็กค่อยเอาก็ได้มีเยอะแยะไป ไอ้นี่!!”เหมือนเสียงสวรรค์มาโปรดเธอเมื่อเพื่อนของเขาพูดแทรกขึ้นมา “เออ!”ชายหนุ่มปล่อยหญิงสาวให้เป็นอิสระจากนั้นเธอรีบลงมาด้านล่างทันที

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more