บทที่ 10
หลังจากวันนั้นฮูหยินเล็กก็พักอยู่ในเรือนของตน ไม่ออกมาช่วยจัดเตรียมของ บรรดาสาวใช้กับคนงานก็เก็บเพียงแค่ของทั่ว ๆ ไป แต่ฝูอิงนั้นเข้ามาช่วยเจ้ากี้เจ้าการราวกับว่านางเป็นภรรยาของรั่วหยางจิ้นแล้วก็ไม่ปาน
เรื่องที่เกิดขึ้นเริ่มลุกลามไปจนบิดามารดาของรั่วหยางจิ้นได้ยิน “ท่านพี่เรื่องของฝูอิงนั้น”
คนเป็นสามีเข้าใจดีกว่าภรรยาจะเอ่ยอะไร
“อย่างไรนางก็เป็นบุตรีของสหาย จะให้ไปนอนตามโรงเตี๊ยมก็คงไม่ได้ และหากบุตรชายของข้าโง่งมจนหันไปมองคนที่ทิ้งตัวเองไปในวันสำคัญโดยไม่ได้สนใจว่าจะเกิดเหตุการณ์ใดตามมาข้าก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรแล้ว”
ได้ฟังคำสามีก็อยากจะบอกว่านางเองก็เข้าใจ แต่ว่า...
“รายนั้นข้าไม่ได้ห่วง ที่ข้ากังวลเป็นหรงหรงมากกว่า นางดูหัวอ่อน”
หัวหน้าตระกูลรั่วถอนหายใจหนัก “เช่นนั้นนางก็ต้องได้รับการฝึกฝน ต่อไปจะเป็นฮูหยินเจ้าเมือง เรื่องแค่นี้ต้องจัดการได้” แม้จะฟังอย่างนั้นแล้วแต่ก็ยัง
