พี่ชายขี้แกล้ง
1541 คำ
อะไรที่ไม่อยากให้มาถึงก็มักจะมาถึงอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับช่วงเวลานี้ ที่จันทร์เจ้าเอยไม่อยากให้มาถึงเลยสักนิด
ร่างบางเดินออกมาจากตึกเรียนพร้อมกับเพื่อนๆ เธอเดินด้วยท่าทางอิดออดจนเพื่อนอดเอ่ยเเซวไม่ได้
" อะไรของแก ทำอย่างกับไม่อยากกลับบ้าน "
" บ้านอ่ะอยากกลับ แต่คนที่มารับน่ะสิที่ไม่อยากเจอ "
" ใครมารับแกหรอ แกถึงไม่อยากไปด้วย " เพื่อนของเธอถามด้วยความสงสัย
" คนโรคจิตวิปริตน่ะสิ "
" ที่แกคุยด้วยตอนกลางวันน่ะนะ "
" ใช่ คนบ้าคนนั้นแหละ "
" ฉันล่ะอยากจะเห็นหน้าตาของคนโรคจิตที่แกพูดถึงจริงๆเลย ว่าจะหน้าตาเป็นแบบไหน "
เพื่อนของเธอยังพูดไม่ทันจบประโยคดี รถคันหรูที่แสนคุ้นตาก็เเล่นเข้ามาจอดบริเวณหน้าตึกเรียนพอดี
หญิงสาวทำตาโตเท่าไข่ห่าน อะไรเนี้ย...ตรงเวลาอะไรขนาดนั้น
" เป็นไรแก ทำหน้าอย่างกับเห็นผี " เมื่อเห็นเพื่อนสาวทำตาโตเหมือนตกใจอะไรบางอย่าง เพื่อนๆก็ต่างหันไปมองอย่างสนใจทันที
" รถใครอ่ะ ไม่คุ้นเลย " พวกเธอมองหน้ากันไปมา รถคันหรูแบบนี้มีไม่กี่คนหรอกที่จะสามารถซื้อมาขับได้ แล้วถ้าเคยเห็นบ่อยๆยังไงพวกเธอก็ต้องจำได้แน่นอน
คลื่นน~ คลื่นนน~
อุปกรณ์สื่อสารที่อยู่ในกระเป๋าสะพายใบเล็กสั่นเป็นเจ้าเข้าเมื่อมีคนโทรมา หญิงสาวหยิบขึ้นมาดูก่อนจะเห็นชื่อคนโทรมาที่หน้าจอ
-เจ้ากรรมนายเวร-
หญิงสาวหน้าซีดเผือดที่เห็นเบอร์โทรเข้ามา
" เจ้ากรรมนายเวร? แกเมมเบอร์ใครว่าเป็นเจ้ากรรมนายเวรน่ะ "
" ก็ใครล่ะที่มันคอยตามหลอกหลอนฉันเหมือนเจ้ากรรมนายเวรแบบนั้นน่ะ " จันทร์เจ้าเอยหลิ่วตาให้เพื่อนเห็นว่าเธอหมายถึงใคร
" อ่าา งั้นแกก็รีบรับสิ เดี๋ยวก็โดนด่าอีกหรอก " เพื่อนสาวคะยั้นคะยอให้เธอกดรับสาย พร้อมกับเอื้อมมือมากดให้เสร็จสรรพ
" ฮัลโหลค่ะ " หญิงสาวยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบกับหูอย่างเสียไม่ได้
[ ทำไมรับสายช้า มัวทำอะไรอยู่ ]
" คุยกับเพื่อนอยู่ค่ะ พี่ก็เห็นนี่ " ร่างบางจ้องมองไปที่รถสีดำคันโตที่จอดอยู่หน้าตึกคณะ
[ งั้นก็มาได้แล้ว จะให้ฉันรอไปถึงไหน ]
" ทราบแล้วค่ะๆ รอสักครู่นะคะ " จันทร์เจ้าเอยกดวางสายพร้อมกับทำหน้าตาน่าสงสาร
" ฉันต้องไปแล้วนะแก ส่งกำลังใจให้ฉันด้วย ถ้าฉันเป็นอะไรไปแกต้องไปช่วยฉันนะ "
" ไปได้แล้วอย่ามาเวิ่นเว้อ เดี๋ยวพวกฉันจะโดนไปด้วยหรอก " น้อยหน่าเพื่อนสาวสุดห้าวที่นานๆทีจะเอ่ยปากพูด รีบไล่ให้เธอไป
" รู้แล้วน่า เทคแคร์นะแก..บายจ๊ะ "
" บาย "
จันทร์เจ้าเอยกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่รถคันหรูที่จอดอยู่ เพียงแค่เปิดประตูเข้าไปก็ได้ยินเสียงบ่นของชายหนุ่มพร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาที่ขมวดคิ้วยุ่งทันที
" ชักช้าขนาดนี้วันหลังจะให้เดินกลับเอง "
" เอยไม่ได้ช้าค่ะ ปกติเลิกเลทกว่านี้อีก "
" เลทไม่เลทก็เรื่องของเธอ แต่ถ้าฉันมารอรับแล้วก็ต้องรีบมา ถ้ามัวชักช้าอีกอย่าหาว่าฉันไม่เตือน "
" ค่ะๆๆๆ ถ้าจะมาแล้วบ่นแบบนี้วันหลังไม่ต้องมารับนะคะ เอยกลับเองได้ค่ะ "
" เอ่ออ ไม่ได้อยากมารับหรอก ถ้าไม่ติดที่คุณพ่อสั่งให้มา คิดว่าฉันจะมาหรอ "
พูดจบฟ้าครามก็สตาร์ทรถและเหยียบคันเร่ง ให้รถพุ่งตัวไปข้างหน้าทันที
สองข้างทางแน่นขนัดไปด้วยผู้คน ช่วงเวลานี้เป็นเวลาที่การจราจรติดขัดมากที่สุด เพราะนักเรียน นักศึกษา หรือแม้กระทั่งคนทำงานต่างก็เลิกงานกันในช่วงเวลานี้พร้อมกันหมด
ร่างบางเริ่มรู้สึกว่าท้องของเธอกำลังประท้วงขออาหารด้วยการส่งเสียงร้องออกมา น่าเกลียดจริงๆ พี่ฟ้าครามคงไม่ได้ยินหรอกใช่ไหม
ตื๊ดดด ตื๊ดดด
โทรศัพท์ของชายหนุ่มสั่นขึ้น เป็นจังหวะเดียวกับที่หน้าจอโชว์เบอร์คนที่โทรเข้ามา เขาเอื้อมมือไปกดรับแล้วเปิดลำโพงให้เธอได้ยินด้วย
" ว่าไงมึง "
[ ได้ข่าวว่ามึงกลับมาไทยแล้วหรอ ทำไมไม่บอกพวกกูว่ะ จะได้พาไปเลี้ยงฉลอง ]
" โทษทีว่ะ กูพึ่งถึงเมื่อวาน ก็เลยยุ่งๆอยู่ "
[ ถ้างั้นตอนนี้มึงอยู่ไหน กรุณาย้ายก้นของมึงมาหาพวกกูด่วน พวกกูเตรียมตัวเลี้ยงมึงอยู่นะเว้ย ]
" ตอนนี้หรอ? " ฟ้าครามหันมามองหน้าหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านข้าง ก่อนที่หัวสมองอันชาญฉลาดจะคิดอะไรขึ้นมาได้
" ได้สิ ตอนนี้พวกมึงอยู่ไหนกันล่ะ "
[ ร้าน XXX รีบมานะมึง ]
" เอ่อ...เจอกันโว้ย "
หญิงสาวผินหน้าไปมองพี่ชายบุญธรรม
" มีอะไร " ร่างสูงมองตอบ พร้อมกับเหยียดยิ้มบางๆที่ริมฝีปาก แต่เป็นรอยยิ้มที่ไม่น่าพิศมัยเลยสักนิด
" ถ้าพี่ฟ้าครามจะไปหาเพื่อน จอดให้เอยลงตรงนี้ก็ได้นะคะ "
" ไม่..พ่อให้ฉันส่งเธอให้ถึงบ้าน ถ้าฉันปล่อยให้เธอกลับก่อน เดี๋ยวก็ไปฟ้องพ่อฉันอีก "
" แต่พี่จะไปหาเพื่อนนะคะ แล้วจะให้เอยไปด้วยทำไม "
" เพื่อนฉันมันไม่ได้เรื่องมาก อีกอย่าง...ฉันไม่ได้บอกจะให้เธอลงไปด้วยนิ "
" หมายความว่าไงคะ "
ฟ้าครามไม่ตอบแต่กลับเหยียดยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ หญิงสาวขนลุกตั้งแต่ศีรษะยันเท้า ยิ้มแบบนี้แสดงว่ามีแผนชั่วๆอะไรในใจอีกแน่เลย
แล้วก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆเมื่อฟ้าครามสั่งให้หญิงสาวนั่งรออยู่ในรถในขณะที่เขาลงไปสังสรรค์กับเพื่อนสมัยมหาลัยที่ไม่ได้พบหน้ากันนาน
ร่างบางมองหน้าปัดนาฬิกาข้อมือ ที่ขณะนี้บอกเวลา 3 ทุ่มกว่าๆ แล้วก็หันออกไปมองนอกหน้าต่างรถยนต์ มองเห็นร่างสูงกำลังดื่มสังสรรค์กับเพื่อนๆอย่างมีความสุข ในขณะที่ตนเองต้องนั่งตบยุงอยู่ในรถ ทั้งเบื่อแล้วก็ร้อน
ทำไมไม่มาสักทีหิวจะแย่แล้วเนี้ย เธอไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เย็นจนตอนนี้ปาเข้าไปจะ 4 ทุ่มอยู่แล้วนะ ใจคอจะให้เธออดข้าวตายเลยรึไง
โคร้กกก! คร้ากกก!
เสียงท้องหญิงสาวร้องเสียงดังจนน่าเกลียด มาพร้อมกับอาการแสบท้องนิดๆ คงเป็นเพราะน้ำย่อยกำลังทำงานเมื่อถึงเวลาทานอาหาร แต่พอไม่มีอาหารตกถึงท้องก็เลยมาย่อยกระเพาะเธอแทนน่ะสิ
" เฮ้ย...ไอ้คราม มึงพาใครมาด้วยว่ะ " เพื่อนร่วมคณะสะกิดถามหลังจากสงสัยมานาน เขาเห็นตั้งแต่ฟ้าครามลงมาจากรถแล้วว่ามีผู้หญิงนั่งมาด้วย แต่ยังไม่กล้าถามสักที
" กาฝาก "
" ฮะ! อะไรของมึง " เพื่อนทำหน้างงใส่
" ก็ยัยเด็กกาฝากที่พ่อกูเอามาเลี้ยงไง " คิ้วชายหนุ่มกระตุกยิกๆเมื่อพูดถึงเรื่องของจันทร์เจ้าเอย
" อ๋ออ ใช่เด็กคนที่มึงเคยบอกว่าพ่อมึงรับมาเป็นลูกบุญธรรมเมื่อ 10 ปีที่แล้วรึเปล่าว่ะ " เหมือนจะมีใครสักคนเริ่มนึกออก
" คนที่ทำให้มึงต้องระเห็ดไปเรียนต่อเมื่อนอกอ่ะนะ ฮ่าฮ่าฮ่า " แล้วไม่ได้นึกออกแค่เรื่องเดียวด้วยนะ ยังนึกเรื่องที่ทำให้เขารู้สึกเสียศักดิ์ศรีลูกผู้ชายได้อีกด้วย แถมไม่พูดเปล่ายังหัวเราะอย่างออกนอกหน้า จนฟ้าครามแทบประเคนฝ่าเท้าไปให้
" หัวเราะอะไรของมึง-_-* "
" เอ่อๆๆ ไม่ล้อแล้วก็ได้ กูอยากเห็นหน้าเด็กคนนั้นว่ะ มึงไปพาลงมาให้กูดูหน่อยสิ " เพื่อนของเขาคะยั้นคะยออยากเห็นหน้าอีกฝ่ายใจจะขาด
" ไม่ ปล่อยให้นั่งตบยุงอยู่นั่นแหละ สะใจดี "
" อะไรว้าา อย่างน้อยๆมึงก็ควรพาน้องเค้าลงมากินข้าวนะเว้ย นี่มันจะ 4 ทุ่มเข้าไปแล้ว ไม่หิวตายไปแล้วหรอว่ะ " เหมือนเพื่อนจะสะกิดต่อมรับรู้ผิดชอบชั่วดีเขาได้ ลืมไปเลยว่ายัยเด็กนั่นยังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เย็นนี่หว่า
" มึงนี่ตั้งใจพาน้องเค้ามาทรมานของแท้เลยว่ะ ถ้ากูเป็นน้องเค้ากูก็คงเกลียดมึงเข้ากระดูกดำเลย " เพื่อนๆต่างพากันตอกย้ำความผิดของเขา
" เอ่อออ กูไปดูก็ได้ ยำกูกันจังเลยนะ " ร่างสูงลุกขึ้นเดินดุ่มๆไปที่รถคันหรู มือหนาเปิดประตูด้านคนขับเสียงดัง แต่แล้วภาพที่เห็นกลับทำให้เขารู้สึกใจสั่นแปลกๆ
- ผู้เขียน
