เจ้าสาวไม่เดียงสา

ตอนที่ 12

“เอ่อ...น้ำยอมแล้วค่ะ คุณภูชิตลุกขึ้นก่อนนะคะ” เสียงหวานอ้อมแอ้มบอกอย่างยอมจำนน คนที่ได้สัมผัสความนุ่มนิ่มถอนหายใจยาว เขายังไม่อยากลุก กลิ่นกายสาวหอมอ่อนๆทำให้ใจเต้นแรง และรู้สึกดีอย่างประหลาด

“ลุกสิคะ” คิ้วเข้มเลิกสูง ไม่เข้าใจว่าเธอจะทำอะไร น่านน้ำเหมือน

จะเดาใจออกว่าชายหนุ่มสงสัย

“ก็เดี๋ยวน้ำจะถอดชุดออกให้คุณภูชิตตรวจดูไง คุณภูชิตไม่ต้องลำบากมาถอดให้น้ำหรอกน่า” พูดอย่างใจกล้าแต่หัวใจแทบจะวายอยู่แล้ว ภูชิตยิ้มราวกับว่าไม่เชื่อในสิ่งที่หญิงสาวพูด แต่ก็ยอมลุกขึ้นนั่งคุกเข่าอยู่ข้างร่างบาง รอดูว่าคนใจกล้าจะถอดเสื้อผ้าให้เขาตรวจสอบจริงๆไหม

น่านน้ำยันกายลุกขึ้นนั่งคุกเข่า แววตาไม่มั่นใจฉายชัด หญิงสาวสูดหายใจเข้าปอดลึกแล้วผ่อนออกช้าๆ อย่างยากลำบาก มือเล็กค่อยๆแกะกระดุมเสื้อเม็ดแรก ภูชิตมองตามใจเต้นรัว เขาเคยเห็นมาแล้ว และรู้ดีว่าภายใต้เสื้อผ้าที่บดบังร่างกายนี้อยู่ คือเนื้อนวลขาวโพลนนุ่มนิ่มที่น่าหลงใหลเพียงใด

“เอ่อ...คุณภูชิตถอยไปห่างๆสิคะ” น่านน้ำแทบจะร้องไห้เมื่อเขาเล่นจ้องเธอแทบแทบจะกลืนกินอยู่แล้ว ชายหนุ่มไหวไหล่เล็กน้อย ยอมกระเถิบออกห่างประมาณสองเซนติเมตร

“แค่นี้!” ใบหน้างามดูยุ่งยากและเผลอค้อนขวับวงใหญ่ ภูชิตตีหน้านิ่งไม่พูดจา เขาพยักศีรษะตีหน้าตาย ประมาณว่าก็ขยับแล้วไง น่านน้ำทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ร่างบางขยับออกห่างเขาถอยไปจนหลังชิดหัวเตียง คนตัวโตตั้งท่าจะเดินเข่าตาม นิ้วเรียวเล็กจึงชี้หน้าเขา แล้วตวาดแหวเสียงดัง

“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ” น้ำเสียงที่ออกคำสั่งของน่านน้ำทำให้ภูชิตหรี่ตามอง หญิงสาวรู้ตัวว่าเผลอใช้น้ำเสียงที่ไม่เหมาะออกไป จึงยิ้มแหยๆ

“เอ่อ...คือถ้าข้ามาใกล้เกินไปคุณภูชิตจะมองเห็นได้ยังไง”

“ผมไม่ได้บอกว่าวิธีการตรวจสอบหมายถึงว่าต้องมองอย่างเดียวนะ” เป็นอีกครั้งที่น่านน้ำอ้าปากเหวอ

“อ้าว! แล้วต้องทำยังไงล่ะคะ” ร่างใหญ่คลานเข่าเข้าใกล้คนตัวเล็ก น่านน้ำเบียดตัวเองเข้ากับหัวเตียง ราวกับว่ามันทำให้เธอหนีห่างจากเขาได้ ตัวที่เล็กอยู่แล้วก็ยิ่งลีบเข้าไปใหญ่

“ผมต้องตรวจสอบค้นตัวทุกซอกทุกมุม”

“ไม่ได้นะ อย่างนั้นเขาเรียกว่าลวนลามแล้ว”

“หรือจะให้ผมเรียกตำรวจ คิดดูสิว่าคุณป้าของคุณจะเสียใจแค่ไหน ถ้าคุณถูกจับเข้าห้องขัง”

“น้ำไม่ได้ทำผิดอะไร ไม่ต้องเอาตำรวจมาขู่เลย”

“บุกรุกห้องคนอื่น...ไม่ผิด” เสียงต่ำกว่าปกติในตอนท้ายทำให้น่านน้ำสะดุ้ง คือที่จริงก็อาจจะผิดอยู่หรอกนะ แต่เธอไม่ได้ทำอะไรเสียหาย ไม่ได้ขโมยของสักหน่อยนี่

“น้ำลาออกก็ได้ค่ะ” ถึงจะพึงพอใจเจ้านายหนุ่มอยู่ไม่น้อย แต่ถ้าจะให้เขามาสัมผัสเธอเพื่อตรวจสอบอะไรบ้าบอนั้น เธอยังไม่พร้อมนะ

“คุณกำลังทำให้ผมคิดว่า คุณจะหนีความผิด อย่างนี้ต้องค้นทั้งตัวจริงๆแล้ว”

“กรี๊ด!” ร่างบางถูกบุกประชิด จับถอดโน่นนี่อย่างเอาแต่ใจ มือเล็กที่ป่ายปัดไปมาไม่ได้ช่วยเหลืออะไรได้เลย

เมื่อถูกลอกคราบเหลือเพียงซับในสองตัว น่านน้ำใช้มือเล็กปิดล่าง

ปิดบนสะเปะสะปะ เสียงหัวเราะในลำคอของภูชิตทำให้หญิงสาวช้อน

สายตาขึ้นมอง

“เห็นไหมว่าไม่ได้ขโมยอะไร ปล่อยน้ำไปได้แล้วนะคะ” ถึงจะรู้สึกเขินอายจนผิวขาวแดงเรื่อไปทั้งตัว แต่น่านน้ำก็ยังใจกล้าพอที่จะต่อรองกับเขา

“ยังเห็นไม่หมดซักหน่อย” ใบหน้านิ่งขรึมคลี่ยิ้มหวานอย่างเจ้าเล่ห์ น่านน้ำยกมือสองข้างดันอกกว้างทันควัน เธอรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครได้สัมผัสใกล้ชิดอย่างนี้มาก่อน ก็ได้...เขาอาจจะเคยเห็นและสัมผัสร่างกายของเธอมาแล้ว แต่ตอนนั้นเธอไม่รู้สึกตัวอย่างตอนนี้นี่นา พอโดนรุกจนมองไม่เห็นทางรอด น้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลพรากๆ

“เห็นหมดแล้วนี่ ฮึกๆ ไม่เหลืออะไรแล้ว ฮึกๆ” ใบหน้านวลสบตาชายหนุ่มอย่างตัดพ้อ ภูชิตถอนหายใจเบาๆ เขาหยุดรุก นั่งคุกเข่าลงชิดร่างบางที่สั่นระริก นิ้วเรียวใหญ่ไล้เช็ดหยดน้ำตา แต่ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถปาดเช็ดได้หมด เพราะเมื่อเริ่มสะอื้นไม่นานก็กลายเป็นร้องไห้เป็นจริงเป็นจัง ทั้งน้ำตาน้ำมูกใสไหลเปรอะเปื้อนเต็มใบหน้า ภูชิตตกใจเล็กน้อย เขาแค่จะแกล้งเธอนิดหน่อยเท่านั้น กลายเป็นว่าแม่คนตัวเล็กกลับกลัวจนสั่นเทาไปทั้งร่าง

“ผมไม่ทำอะไรแล้ว หยุดร้องเถอะคุณน้ำ” มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำหูน้ำตาตัวเองป้อยๆ เสียงสะอื้นค่อยๆเบาลง ไม่แน่ใจในสิ่งที่เขาบอก

“ไม่ค้นตัวแล้วใช่ไหม ฮึกๆ ไม่ต้องถอดอะไรออกอีกแล้วใช่ไหม ฮึกๆ” เสียงหวานสั่นๆ กับใบหน้าเปื้อนน้ำตาที่มองเขาอย่างไม่ไว้ใจนั้น ทำ

ให้ภูชิตหัวเราะในลำคอ มือใหญ่หยิบเสื้อผ้าที่เขาถอดออกจากร่างของเธอกลับมาสวมใส่ให้อย่างอ้อยอิ่ง ชายหนุ่มยอมรับกับตัวเองว่าหลงใหลร่างเล็กนุ่มนิ่มเข้าซะแล้ว

เมื่อเสื้อกับกางเกงกลับมาอยู่บนร่างเหมือนเดิมแล้ว น่านน้ำจึงเริ่มผ่อนคลาย เสียงสะอื้นและน้ำตาไม่มีแล้ว แต่ใบหน้านวลกลับแดงเรื่อขึ้น หญิงสาวเลือกที่จะก้มหน้างุดมองตักตัวเอง และไม่ยอมขยับเขยื้อนร่างกาย

“ยังไม่อาบน้ำใช่ไหม” คนก้มหน้าพยักรับหงึกๆ

“ผมก็ยังไม่อาบนะ อาบพร้อมกันเลยไหม” น่านน้ำรีบเงยหน้าอ้าปากค้าง สบสายตากรุ้มกริ่มที่มองมา

นี่ชวนเล่นๆใช่ไหม แค่นี้ก็หัวใจจะวายตายแล้วนะ

เมื่อเห็นคนหน้าแดงทำหน้าเหวอ ภูชิตก็หัวเราะเบาๆ เขาเคลื่อนตัวลงจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำทันที ก็อะไรๆในร่างกายมันเริ่มประท้วงออกมาตรงกลางกาย ความปวดร้าวแล่นปราดไปที่จุดเดียว ทำให้เขาไม่อาจทนรอต่อไปได้อีก หากขืนยังเห็นคนตัวเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มในสายตาอยู่อย่างนี้ อีกไม่เกินสองนาทีได้มีการจับปล้ำถอดเสื้อผ้ากันอีกแน่นอน และอาจจะเลยเถิดไปมากกว่าเมื่อสักครู่ก็เป็นได้