EP 61
1161 คำ
เมอร์เซเดส-เบนซ์ถูกควบออกไปอย่างรวดเร็ว แต่ไม่รู้ว่าจะไปไหน ไปทำอะไร ไปที่ไหน และไปกับใคร เพื่อนๆ ต่างไม่มีใครว่าง และเขาก็ไม่มีอารมณ์มากพอจะไปนั่งไหนเพียงลำพัง นอกจากบึ่งกลับบ้าน
เคาน์เตอร์บาร์ในบ้านพ่อถูกเขาก้าวเข้าไปแล้วรินเหล้ากรอกเข้าปากรวดเดียว ตามติดด้วยแก้วที่สองสามสี่ห้าอีก เมื่อปรารถนาจะใช้น้ำเมาลบภาพบาดตาบาดใจนั้นออกไปให้หมดสิ้น
“คุณซี! ทำไมมานั่งดื่มอยู่คนเดียวเงียบๆ ล่ะคะ”
อนัญญาที่ลงมาจากห้องเพื่อหาน้ำผลไม้ดื่มเห็นเข้าเลยเดินมาทักทาย แต่คนถูกทักไม่ได้ยินดียินร้ายที่ได้เห็นนัก นอกจากเทลงแก้วแล้วกระดกดื่มเท่านั้น
“มาดื่มเป็นเพื่อนกันสิอีฟ สอบเสร็จแล้วไม่ใช่เหรอ มาฉลองกันหน่อยสิเรา”
ไม่ว่าเปล่า ปาลินยังรีบคว้าแก้วใบใหม่มาแล้วรินไปอย่างคนคล่องงาน ก่อนจะส่งให้เด็กสาวตรงหน้าที่เห็นกันมาหลายปีดีดัก
“เป็นอะไรไปคะ ทะเลาะกับคุณแจมหรือเปล่าถึงได้มานั่งดื่มคนเดียวแบบนี้”
“อย่าเอ่ยชื่อนี้ให้ผมได้ยินอีก เอ้า! ดื่มเพื่อให้ลืมทุกอย่าง ดื่มๆ ๆ ๆ”
เขายกแก้วตัวเองไปชนกับแก้วในมือบางสามสี่ครั้ง ก่อนจะกระดกเข้าปากรวดเดียว แล้วรินใส่แก้วใหม่อย่างไม่เกรงกลัวว่าตัวจะเมามายเลยสักนิดเดียว อนัญญายังคงสงสัยกับสาเหตุของเขา ถ้าให้เดาก็คงจะมาจากเมียเป็นแน่
“แล้วคุณแจมไปไหนคะ หรือยังไม่กลับจากทำงาน”
“บอกแล้วไงว่าอย่าเอ่ยชื่อนี้ให้ผมได้ยิน ดื่มๆ ๆ ๆ”
เขาขึ้นเสียงใส่ก่อนจะเอาแก้วไปชนกับแก้วเดิมในมือบางที่ยังคงมีปรริมาณเหล้าเท่าเดิม ส่วนตัวเองไม่ได้สนใจจะนับว่าเทเข้าปากไปกี่แก้วแล้ว แถมยังห้ามคนข้างๆ ไม่ให้เอ่ยถึงเมียเสียงแข็งอีกหลายต่อหลายครั้ง
“ไม่เอ้า!!! ไม่กลับบ้าน พาผมขึ้นไปนอนบนห้องที หรือจะพาไปไหนก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่บ้านผม ไม่ใช่บ้านที่มีเมียใจโลเล ต้องไม่ใช่บ้านนั้น ไม่ใช่เมียคนนั้น”
รวมทั้งตอนที่ดื่มจนเมามายไม่ได้สติ แต่พอจะพากลับบ้านเขาก็เอะอะโวยวายจะเป็นจะตายขึ้นมา แล้วรั้งร่างเล็กที่กำลังประคองเขาอยู่ตรงไปหาลิฟต์ เพื่อขึ้นชั้นบน จะห้องไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ห้องเมียหัวใจโลเลเท่านั้น
“ห้องนี้ไงอีฟ ไปห้องนี้ก็ได้”
ร่างสูงใหญ่ลากร่างเล็กตรงเข้าประตูห้องไป แล้วล้มลงเตียงคิงค์ไซส์ไปแทบจะพร้อมๆ กัน
“โอ๊ย!!! คุณซีตัวหนักจะตายแล้วค่ะ”
สาวร่างเล็กโอดครวญเมื่อมีอีกร่างร่วงหล่นไปทาบทับไว้ และเจ้าของร่างก็หาได้รู้ หาได้มีสติครบถ้วนไม่ ดวงตาคู่คมจ้องมองอีกร่างที่นอนอยู่แนบชิด
“แจม! ผมรักคุณ ได้ยินมั้ยว่าผมรักคุณ แต่ทำไมคุณไม่รักผม ทำไมคุณถึงเกลียดผม ทำไมคุณถึงทำแบบนี้ แจม! ทำไมคุณถึงทำกับผมแบบนี้”
“คุณซี! อย่าค่ะ ปล่อยอีฟค่ะ”
เพราะคนเมากำลังโอบกอดอีกร่าง ปากก็คร่ำครวญหาชื่อผู้หญิงที่ตราตรึงอยู่ในหัวใจไม่ว่างเว้น แม้จะเจ็บช้ำแต่เขาก็ไม่อาจะจะทอดถอนไฟปรารถนาที่มีต่อหญิงอันเป็นที่รักได้
“ผมรักคุณนะแจม ผมต้องการคุณ ต้องการคุณคนเดียวเท่านั้น ผมรักคุณ...”
‘ก๊อกๆ ๆ ก๊อกๆ ๆ ก๊อกๆ ๆ’
วิวรรญาที่เพิ่งแต่งหน้าเตรียมไปทำงานยังไม่เสร็จดีด้วยซ้ำ แต่คาดเดาว่าคนเคาะคงจะมีเรื่องด่วนมากๆ ถึงเคาะไม่หยุด หรือจะเป็นเขาที่อาจจะกลับมาแล้ว จึงรีบไปเปิดประตูทันที
“คุณแจมคะ คุณมาลาให้มาตามไปดูอะไรบนตึกค่ะ บอกว่าเรื่องด่วนให้ไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”
เจียไม่บอกเปล่า ยังคว้ามือเจ้านายไปด้วย เพราะท่าทีเจ้านายอีกคนต้องมีเรื่องร้อนรนแน่ๆ วิวรรญายอมใช้ลิฟต์ตามเจียไป แล้วก็ขึ้นลิฟต์อีกตึกไปหยุดกึกอยู่ชั้นเจ็ด ประตูเปิดออก มาลาก็ยืนหน้าซีดตัวสั่นรออยู่ก่อนแล้ว
“อ้าว! มาทำอะไรกัน แล้วทำไมหนูแจมถึงขึ้นมาบนนี้ได้ล่ะ ปกติจะออกไปทำงานแล้วไม่ใช่เหรอ”
ยังไม่ทันจะได้ถามไถ่อะไรเลย ประมุขที่มักจะตื่นเช้าและไม่ใช้ลิฟต์เวลาเดินลงไปชั้นล่างก็ทักขึ้นด้วยใบหน้าเรียบขรึม ขณะก้าวจากบันไดมาจากชั้นแปด
“เอ่อ! ไม่มีอะไรค่ะ” มาลาพยายามทำเสียงและท่าทีปกติสุดขณะตอบสามี
“ไม่มี แล้วทำไมหน้าซีดยังกับใครกำลังจะตายอย่างนั้นล่ะ ใครทำอะไรบอกมาอย่าให้ต้องถามซ้ำ”
ไม่มีใครจะหลุดรอดจากการเป็นคนช่างสังเกตของเขาไปได้ โดยเฉพาะเมีย ที่นอนด้วยกันมานานนมแล้ว ยิ่งไม่มีทางเลย วิวรรญาอยากจะหมุนตัวกลับเข้าไปในลิฟต์ เพราะเดาไม่ออกจริงๆ ว่าแม่เลี้ยงสามีจะคุยธุระอะไรด้วย
“เอ่อ! มาลาว่าคุณพี่กับหนูแจมมาดูเองดีกว่าค่ะ เจียลงไปจัดมื้อเช้าข้างล่างได้แล้ว และอย่าให้ใครขึ้นมาบนนี้จนกว่าฉันจะลงไป”
“ค่ะ”
พอเจียคล้อยหลังไปแล้ว มณีมาลาก็เดินนำทั้งสองไปยังห้องนอนที่เมื่อก่อนปาลินเคยใช้ แต่ตอนนี้อนัญญาย้ายมาแทนหลายเดือนแล้ว ไม่มีการเคาะประตูใดๆ เมื่อคนข้างในไม่ได้ล็อก เพราะเมื่อกี้มณีมาลาเปิดไปรอบหนึ่งแล้ว เลยได้เห็นได้รู้ว่าสภาพในห้องเป็นยังไง
แต่!!!
ประมุขกับวิวรรญายังไม่รู้อะไรทั้งนั้น ครั้นพอประตูเปิดออก ภาพที่สามีนอนหลับในสภาพเปลือยอยู่ใต้ผ้าห่มหนา อีกคนคืออนัญญานั่งร้องไห้ปานน้ำตาจะแปรเปลี่ยนเป็นสายเลือดในความรู้สึกอยู่ใกล้ๆ
“คุณแจม!!! อีฟขอโทษค่ะ อีฟไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องนี้เกิดขึ้น แต่คุณซี!”
พอเห็นเจ้าของผู้ชายที่ตัวเองมอบความสาวให้มายืนอยู่ อนัญญาก็ตกใจ และส่งสีหน้าท่าทางพร้อมคำพูดที่รู้สึกผิดกับการกระทำ กับความพลาดพลั้งทันที
“...”
วิวรรญาจ้องมองเจ้าของร่างที่กำลังหลับใหลอยู่นิ่งๆ ไม่ไหวติงไปไหน เมื่อเกิดอาการช็อก อาการคาดไม่ถึง คิดไม่ถึง และไม่คิดว่าจะได้เห็นภาพนี้ จากชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของตัวเอง
- ผู้เขียน
