EP 36
1199 คำ
“อีกสิบนาทีเราจะลงจะต้องไปกินข้าวตึกใหญ่กับป๊าและทุกคนในบ้าน”
เขาเอ่ยบอกขณะสวมเสื้อผ้า โดยอีกคนยังคงหันออกทางหน้าต่างอยู่อย่างนั้น ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วเบาออกมา น้ำตาคลอเบ้าอีกครั้ง เมื่อในโสตประสาทมีประโยคยินดีปรีดาของพ่อเขาในวันนั้นลอยล่องมากระทบใจ จนไม่อาจจะทนฝืนลงไปนั่งร่วมโต๊ะด้วยได้
“ฉันไม่หิว ขออนุญาตไม่ไปได้หรือเปล่าคะ”
และนั่นก็ทำให้คนยืนอยู่ข้างหลังอึ้งไปชั่วขณะ แต่ก็ไม่อาจจะบังคับขู่เข็ญให้เธอทำตามต้องการได้ นอกจากต้องทำใจตัวเองให้เย็นกว่าปกติเท่านั้น
“วันนี้ผมจะต้องไปประชุมตั้งแต่เก้าโมงจนถึงบ่ายๆ ถึงจะว่าง คุณอยากให้ผมพาไปไหนหรือเปล่า”
เพราะตั้งใจเอาไว้แน่วแน่ว่าจะอยู่บ้านเพื่อให้เวลากับวันแรกของชีวิตการแต่งงาน แต่ดูเหมือนเจ้าสาวจะไม่อยากเห็นหน้าเจ้าบ่าวด้วยซ้ำ เลยตัดสินใจจะออกห่างสักระยะ ถึงจะกลับมาเผชิญหน้ากันใหม่
“ไม่ค่ะ!”
ร่างสลักเสลายังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เมื่อเจอไม้นี้แล้วเขาเลยไม่รู้จะทำยังไงต่อ จึงแต่งตัวอย่างเร่งด่วนเพื่อจะได้รีบออกจากห้องไป ให้เธอได้ใช้พื้นที่ในห้องอย่างปลอดโปร่งบ้าง
“ฉันขอย้ายไปนอนห้องอื่นได้หรือเปล่าคะ จะห้องไหนชั้นไหน กว้างขวางหรือว่าคับแคบยังไงก็ได้ เพราะฉันไม่อยากแย่งพื้นที่ของคุณไป”
มือที่กำลังผูกไทของเขาถึงกับหยุดนิ่ง แล้วหันจากหน้ากระจกไปมองแผ่นหลังคนที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม
“ได้! ถ้าคุณต้องการแบบนั้น แต่ผมขอบอกว่าถ้าคุณไม่อยากย้ายไปไหน ผมยินดีจะย้ายไปเองก็ได้”
เขากัดฟันบอกออกไปด้วยความโกรธ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันอยากจะไปอยู่ห้องอื่นมากกว่า แค่คุณบอกว่าฉันจะไปอยู่ไหนได้เท่านั้น แล้วฉันจะย้ายข้าวของทั้งหมดออกไปก่อนคุณจะกลับเข้ามาเย็นนี้”
วิวรรญาส่งน้ำเสียงอันเย็นชา สายตาก็เหม่อมองออกไปไกลแสนไกล น้ำตาก็เริ่มจะไหลรินออกมาอีกอย่างไม่มีสาเหตุ
“ก็ได้! งั้นคุณย้ายลงไปอยู่ชั้นสามก็แล้วกัน ผมจะสั่งเด็กให้ขึ้นมาช่วย”
แล้วเขาก็หุนหันเดินตรงไปหาประตู
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทำเองได้ไม่ต้องรบกวนใคร”
ก่อนจะรีบออกไปโดยไม่ตอบอะไรเธอเลยแม้แต่คำเดียว เพราะทานทนกับน้ำเสียงอันเย็นชา ท่าทีไร้ซึ่งชีวิตชีวาไม่ได้อีกต่อไปแม้แต่วินาทีเดียว ความตั้งใจจะไปร่วมโต๊ะกับพ่อก็ถูกพับเก็บไปเรียบร้อยแล้ว
ป้ายแดงราคาเหยียบสิบล้านจึงถูกเขาควบออกไปด้วยความเร็ว เสียงเบรคกระแทกเข้าหูคนที่ยืนดูอยู่ตรงหน้าต่างอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้อีกเช่นกัน
หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นวิวรรญาก็ต้องเปิดประตูรับ ‘เจีย’ หญิงผิวคล้ำอายุราวสามสิบปลายๆ ที่ถูกสั่งให้ขึ้นมาช่วยขนสมบัติอันน้อยนิดของเจ้านายใหม่ โดยเฉพาะเสื้อผ้าที่เอาใส่กระเป๋ามาไม่กี่ชุด
เพราะตั้งใจว่าจะกลับไปเยี่ยมลุงกับป้าทุกอาทิตย์อยู่แล้ว จะได้เอาของเก่าไปเปลี่ยนของใหม่มาแทน แต่เมื่อต้องไปทำงานก็จำจะต้องออกไปหาซื้อชุดใหม่มาเพิ่ม เพราะที่ขนมาจะเป็นแค่ชุดใส่อยู่กับบ้านเท่านั้น
ร่างอรชรเดินออกจากห้องหอชั้นสี่ ตัวตึกก็ทำด้วยอิฐมอญเพราะปาลินชอบปราสาทแบบ ‘Red Brick’ มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ยิ่งได้ไปเรียนต่อที่อังกฤษยิ่งหลงใหลใหญ่
ทั้งชั้นใช้พื้นที่สำหรับห้องนอน ห้องแต่งตัว ห้องน้ำ และห้องอาหารเท่านั้น ตรงระเบียงกว้างมองเห็นสนามหญ้า จัดโต๊ะขนาดไม่ใหญ่มากไว้ มีมุมทำอาหารเล็กๆ ไว้พร้อมเครื่องครัวครบครัน
วิวรรญาเดาว่าคงจะเก็บไว้ในกรณีท่านเศรษฐีอยากทำครัวเอง อยากจะหยิบจับอะไรเองกระมัง เลยอดยิ้มเยาะไม่ได้ ก่อนจะพาร่างที่มีเดรสสั้นหุ้มอยู่ก้าวลงบันไดตามเจียไปอีกชั้น
ที่ถูกเหมาไว้เป็นห้องนอนเช่นกัน แต่จะมีสองห้องนอนใหญ่ ห้องแต่งตัวและห้องน้ำพร้อมระเบียงกว้างขวางไว้นั่งมองสนามหญ้าอันเขียวสดใส วิวรรญาหันหน้าไปจัดข้าวของเข้าตู้เมื่อสั่งสาวใช้ในชุดยูนิฟอร์มเรียบร้อยให้ออกไป
“คุณแจมจะให้ยกมื้อเช้ามาไว้ที่ไหนคะ ห้องอาหารใหญ่หรือห้องเล็กข้างบนคะ หรือจะให้ยกมาในห้องนี้ เจียจะได้รับยกมาให้ค่ะ”
ดวงหน้าเศร้าหันไปมองสาวใช้ที่ยืนด้วยท่าทีลังเลอยู่หน้าบานประตู ก่อนจะส่งยิ้มบางๆ ให้
“ฉันไม่หิว ขอบคุณมาก”
“แล้วมื้อเที่ยงล่ะคะ”
สาวใช้นามเจียไม่ยอมแพ้
“ไม่ต้องจ้ะ ฉันจะออกไปซื้อของข้างนอก ขอบคุณนะ”
จัดของเสร็จเจ้าสาวหมาดๆ เลยเดินเท้าออกไปปากซอย โดยไม่คิดจะหันไปมองพาหนะหรูหราหลายคันจอดอยู่ในโรงรถเลย แท็กซี่ถูกเรียกให้พาไปยังจุดหมายทันที และด้วยเพราะเงินในกระเป๋ามีไม่มากนัก
จึงซื้อชุดทำงานแบบที่เคยใช้ตอนอยู่ที่เก่า และไม่โอ้เอ้เลือกซื้ออะไรอีกนอกจากรีบกลับ รีบเอาเสื้อผ้าไปซัก แต่ก็หาอุปกรณ์ไม่เจอสักอย่างในบ้าน
“คุณแจมเอาผ้าใช้แล้วใส่ไว้ในตะกร้าบนห้องเลยค่ะ ทำความสะอาดเสร็จเจียจะไปเก็บมาให้ป้าเตือนซักเอง คุณท่านให้เจียมาคอยดูแลคุณแจมกับคุณซี ถ้าอยากได้หรือจะให้ทำอะไรก็วอเรียกเจียได้ตลอดเวลาค่ะ ถึงเวลาทำงานของเจียจะเริ่มเจ็ดโมงเช้าถึงหกโมงเย็น แต่เจียก็มาได้ค่ะ เพราะบ้านพักคนงานในบ้านอยู่ตึกเล็กด้านหลังตึกใหญ่เองค่ะห้องครัวกับห้องซักรีดก็อยู่ที่นั่นด้วย”
เจียที่เดินมาเห็นเจ้านายสาวหอบผ้าเดินรอบบ้านอยู่พอดี เลยรีบคว้าไปถือไว้เองพร้อมกับอธิบายด้วยน้ำเสียงนุ่ม ท่าทีนอบน้อมและเป็นมิตร
“ขอบคุณนะ”
“ค่ะ งั้นเจียเอาเสื้อผ้าไปซัก แล้วจะเอาวอกับสมุดคู่มือของบ้านมาให้นะคะ คุณแจมจะได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไร มีคนงานกี่คนและจะทำอะไรอยู่ที่ไหนในแต่ละวันค่ะ”
วิวรรญาเลิกคิ้วด้วยความสงสัยที่บนตึกใหญ่ทำไมต้องมีคู่มือด้วย ก่อนจะหันมองรอบๆ ชั้นล่างที่กว้างขวางเหลือเกินเมื่อไม่มีใครอยู่ด้วย เครื่องตกแต่งก็ยังไม่มีเพราะบ้านเพิ่งสร้างเสร็จ
- ผู้เขียน
