BAD MORGAN :: CHAPTER 4 [100%]
996 คำ
“ถ้าไม่ใช่เพราะเธอคือหลักประกันความมั่นคงของไอ้โชนาร์ป เธออยู่ที่นี่เพราะอะไรชีตาร์... เธอมันคือดอกเบี้ยที่พ่อสารเลวของเธอยัดเหยียดมาให้ฉัน”
“อย่ามาว่าป๊าฉันแบบนั้น”
“อ่อเหรอ ด่าไม่ได้เหรอ? ฉันจะด่า เธอจะทำไม ไอ้แก่โชนาร์ป มันเห็นแก่ตัว มันขายลูกสาวตัวเองมาให้ฉันเอา”
“...”
“และแน่นอนว่าฉันเอาแน่ แต่ยังไม่ถึงเวลา... ขอเวลาเล่นสนุกกับหน้าเธอดีกว่า แหมมันรู้ใจฉันนะ ที่ส่งของเล่นมาให้ฉัน ฮ่าๆ ไอ้หน้าโง่ ไอ้แก่” มอร์แกนด่าพ่อของชีตาร์ต่อหน้าเธออย่างสนุกปาก เพื่อหวังจะดูปฏิกิริยาของชีตาร์ และแน่นอนว่ามันได้ผลนะ เพราะตอนนี้เขารู้สึกถึงร่างบางที่สั่นเทาอย่างโมโห
“แก๊งกระจอกๆ ที่จะพังลง ยังมีหน้าเสนอมาเป็นใหญ่ในรัฐ แก่แล้วไม่รู้จักเจียม... โดนฟ้องล้มละลายแล้วยังไม่ยอมรับความจริง น่าสมเพชทั้งพ่อทั้งลูก เหอะ”
“นายว่าฉันน่าสมเพช นายเองก็ไม่ต่างกันหรอกมอร์แกน”
“ทำไม?”
“นายมันน่าสมเพชไปทุกอย่างล่ะ ไม่ว่าจะอำนาจและการกระทำที่แสนจะหยาบคาย ทุกอย่างในตัวของนายมันน่าสมเพช และไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง” ชีตาร์มองมอร์แกนที่กัดฟันแน่น และกดมือที่จับข้อมือเธอจนแน่น แต่เธอก็จ้องมองใบหน้าหล่ออย่างไม่สะทกสะท้านหรือหวาดกลัวแล้วจริงๆ
“อยากจะด่าฉันยังไงก็ด่าได้ แต่อย่าลามปามถึงป๊าของฉัน แม้ว่าเขาจะทำให้ฉันเดือดร้อนที่ต้องมาตกระกำลำบากกับคนอย่างนาย แต่อย่างน้อยเขาก็คือพ่อของฉัน”
“เหอะ”
“และฉันมั่นใจว่าป๊าจะต้องหาเงินมาใช้หนี้นายแน่ หลังจากนั้น... ฉันจะลืมไปเลยว่าเคยมาอยู่กับคนน่าขยะแขยงอย่างนาย”
“ชีตาร์!!”
“โกรธเหรอ? ทำไมโกรธล่ะ ทีนายด่าฉันด่าป๊าฉัน ฉันยังไม่โกรธเลย แต่พอตัวเองโดนบ้าง ทำไมถึงโกรธล่ะ”
“อย่างลองดีใช่ไหมชีตาร์”
“ฉันไม่มีอะไรที่จะต้องเสียแล้ว ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ชีวิตของฉันมันก็ตายไปนานแล้ว” มอร์แกนมองสายตาคมที่มองเขาอย่างนิ่งเฉย ก่อนจะผละออกจากร่างบางและหันไปหยิบถาดข้าวต้มมาถือไว้และ...
เพล้ง!!
“...”
“เกิดอะไรขึ้นครับคุณมอร์แกน”
“ไม่มีอะไร ห้ามพวกมึงและก็ใครหน้าไหน... เข้ามาในห้องของกู ขณะที่เมียของกูจะเก็บกวาดห้องของกูให้สะอาดทั้งหมด” ชีตาร์มองมอร์แกนที่ยกยิ้มก่อนจะเตะข้าวของทุกอย่างลงมาที่พื้นจนกระจัดกระจายเต็มไปหมด ใบหน้าสวยถอนหายใจออกมา เมื่อเขาเดินเข้าห้องน้ำไป ส่วนเธอก็เงยหน้ามองลูกน้องของเขา
“ยังไงฉันขอไม้กวาดและอุปกรณ์ต่างๆ ด้วยแล้วกัน”
“ครับ รอสักครู่นะครับ”
ใบหน้าสวยหลับตาลงและจัดการเก็บกวาดห้องให้เขาอย่างไม่เต็มใจสักเท่าไหร่ แถมภายในห้องยังมีถุงยางอนามัยที่ถูกใช้แล้วทิ้งเกลื่อนไปหมด จนเธอหลับตาลงอย่างรังเกียจที่จะต้องหยิบมันทิ้งลงถังขยะ
ขณะที่มอร์แกนกำลังแช่ตัวเองอยู่ในอ่างอาบน้ำและพ่นควันบุหรี่ออกมาอย่างหงุดหงิด ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาหงุดหงิดจริงๆ หงุดหงิดจนอยากจะฆ่าให้ตายวันละหลายรอบๆ ชีตาร์มองอุปกรณ์ที่ลูกน้องเขาเอามาให้ก็จัดการทันทีเพราะไม่อยากจะอยู่ในห้องเขานานๆ กระทั่งเธอนั่งลงเก็บเศษจานข้าวต้มที่เขาทำแตก
ฉึบ
“อึก...”
“หึ สำออย” ชีตาร์มองมอร์แกนที่เดินออกมาจากห้องน้ำ เห็นจังหวะที่ชีตาร์โดนเศษจานบาดนิ้วมือจนเลือดออกก็ยกยิ้มที่มุมปากอย่างสะใจ
“ใครสำออย? นายเห็นฉันร้องไห้งั้นเหรอ ถึงบอกว่าฉันสำออย”
“อยากเห็นเหมือนกัน เดี๋ยวจะทำให้เธอร้องไห้เดี๋ยวนี้ล่ะ”
“จะทำอะไร อ๊ะ!” มอร์แกนกระชากมือของชีตาร์ที่ถูกเศษจานบาดมาบีบอย่างแรงจนเลือดไหลหยดลงบนพื้น และที่สำคัญเขากดไปที่บาดแผลของเธอจนแผลที่โดนไม่เยอะกลับฉีกออกกว้าง จนชีตาร์พยายามผลักมือเขาออกไป
“จะ เจ็บ... ปล่อยนะมอร์แกน”
“ร้องไห้สิ ร้องออกมา ฉันอยากเห็น ร้อง!!”
“นายมันโรคจิต... ปล่อยฉัน” ร่างบางบิดหน้าไปมากับความเจ็บปวดที่เขามอบให้ในตอนนี้ มอร์แกนแสยะยิ้มและกดนิ้วลงไปอีก เลือดที่ไหลออกมาตอนนี้ก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดสักนิด มองใบหน้าสวยก็พบว่าเธอยังคงไม่ร้องไห้ตามที่เขาต้องการ จนเขาผลักเธอล้มลงกับพื้น
ตุ้บ
“ตายด้านให้มันเยอะๆ นะ สักวันทุกอย่างที่ฉันต้องการเห็นบนใบหน้าหยิ่งๆ ของเธอ มันจะทำให้ฉันมีความสุขที่สุด และอย่าหวังว่าฉันจะหยุดแค่นี้”
“...”
“ไปแต่งตัวให้ดีๆ ด้วย วันนี้ฉันจะพาเธอไปข้างนอก” มอร์แกนเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ชีตาร์นั่งก้มหน้าอยู่แบบนั้น ก่อนจะเงยหน้ามองแผ่นหลังหนาอย่างเหนื่อยใจ มองดูแผลที่มือตัวเองก็ได้แต่สมเพชกับสิ่งที่ตัวเองพบเจอ
“สักวันทุกอย่างที่ฉันต้องการก็จะทำให้ฉันมีความสุขเหมือนกันมอร์แกน วันใดที่ฉันไปจากที่นี่ วันนั้นคือวันที่ฉันจะเริ่มต้นชีวิตใหม่... และทิ้งชีวิตที่แสนจะบัดซบที่มีนายเข้ามาในชีวิตไปให้หมด”
- ผู้เขียน
