BAD MORGAN :: CHAPTER 4 [70%]
981 คำ
“เออครับ ขอบคุณครับ” ชีตาร์มองลูกน้องของเขาที่ก้มศีรษะให้เธอและเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง ลูกน้องของมอร์แกนที่อยู่หน้าห้องเปิดประตูห้องเข้าไป ใบหน้าสวยก็ขมวดคิ้วทันทีกับสภาพห้องที่เละไปหมด แถมควันบุหรี่ยังลอยคลุ้งไปทั่วห้อง ร่างบางเดินตามลูกน้องเขาเข้าไปในห้องนอนขนาดกว้าง ก็มองไปที่เตียงด้วยสีหน้านิ่งๆ เมื่อเห็นมอร์แกนกับซุกไซ้ซอกคอหอมของหญิงสาวคนหนึ่งที่เปลือยเปล่าท่อนบน และโอบกอดหญิงสาวสองคนที่คลอเคลียเขาอย่างหื่นกระหาย ไม่ต่างจากชายสองคนที่นอนอยู่กับขาของเขาทั้งสองข้างด้วยสภาพที่เธอเห็นแล้ว อนาถสายตาจริงๆ ลูกน้องของมอร์แกนมองชีตาร์ด้วยสีหน้าเห็นใจที่ต้องมาเห็นภาพแบบนี้
“คุณมอร์แกนครับอาหารเช้ามาแล้วครับ”
“อืม วางไว้...” ใบหน้าหล่อผละจากทรวงอกมองร่างบางที่ยืนอยู่ตรงปลายเตียงอย่างตกใจนิดหน่อย เธอหันหน้าหนีเขาและเดินเอาถาดข้าวต้มไปวางไว้ที่โต๊ะและหันหลังจะเดินออกจากห้องที่ลูกน้องของเขาเดินออกไปแล้ว
“เดี๋ยวชีตาร์” ร่างบางหยุดชะงักและหันไปมองร่างหนาของมอร์แกนที่ลุกจากเตียงด้วยสภาพเปลือยเปล่า จนเธอเลือกที่จะข่มใจตัวเองไม่ให้มองต่ำลงไป พยายามเงยหน้ามองสบตากับเขาที่เดินมาหยุดตรงหน้าเธอและเท้าเอวมองเธอด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์
“พวกมึงออกไปให้หมดทุกคน”
“เอ๋? ทำไมล่ะคะคุณมอร์แกน”
“กูสั่งให้... ออกไปให้หมด!!” น้ำเสียงเข้มตวาดออกมา ทำให้ทั้งสองสาวและสองหนุ่มต่างพากันหวาดกลัวกับท่าทางของมอร์แกนถ้ายังขืนขัดคำสั่งของเขาอยู่ มอร์แกนยิ้มมุมปากและโน้มใบหน้าลงไปใกล้กับใบหน้าสวยที่ไม่ขยับหนีใบหน้าของเขาจนทำให้จมูกโด่งๆ เฉียดไปที่ริมฝีปากบางจนชีตาร์สะดุ้งเล็กน้อย
“กูต้องการความเป็นส่วนตัวกับเมียสักหน่อย... พอดีช่วงนี้ต้องการของหวาน หึ”
มอร์แกนมองทั้งสี่คนที่รีบเดินออกไปจากห้อง จนตอนนี้เหลือแค่เขากับชีตาร์เท่านั้นที่จ้องหน้ากันอยู่ ร่างบางขยับตัวหนีเขาแต่ทว่ามือหนาก็คว้าเข้าที่เอวบาง จนร่างของเธอแนบชิดกับอกแกร่ง แถมด้านล่างเขายังเปลือยอีก
“ถ้ามีอะไรจะคุย ก็ช่วยไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อน”
“ไม่จำเป็น”
“นายมัน... มอร์แกนปล่อยฉัน และมีอะไรค่อยคุยกัน”
“ใครบอกว่าฉันจะคุย ฉันบอกว่ายังไง ช่วงนี้ต้องการความหวาน”
“แล้วจะเอาอะไร? ขนม นม น้ำตาล หรืออะไรก็ว่ามาสิ ฉันจะได้ไปเอาให้”
“หึ ทำหน้าที่เมียได้สมจริงๆ นะ เอาใจผัวซะทุกอย่าง แต่โทษทีของหวานที่ฉันบอก มันไม่ใช่ที่เธอพูดเลยสักอย่าง” ชีตาร์พยายามระงับอารมณ์ของตัวเอง เพราะไม่อยากจะโมโหเขา ยิ่งเธอไม่ตามใจเขาจะมีแต่ทำให้เธอเจ็บตัวเหมือนเมื่อคืน แต่ทว่าถ้าเขาลวนลาม เธอก็ต้องป้องกันตัวเองสิถูกไหม? ชีตาร์ดิ้นไปมาเพื่อให้หลุดจากอ้อมแขนของเขา แต่ยิ่งดิ้นมอร์แกนก็ยิ่งรัดเอวเธอมากขึ้น จนริมฝีปากของเธอเฉียดไปมาที่ปลายคางของเขาที่มีหนวดขึ้นนิดหน่อย
“แล้วอะไร ของหวานที่ว่า...”
“ก็จูบเธอไง”
“...”
“หน้านิ่งแบบนี้ มันทำให้ฉันอยากจะทำให้เธอทรมานสุดๆ เลยชีตาร์”
“ปล่อยฉันมอร์แกน ฉันไม่ใช่ของหวานของนะ... อือ”
ริมฝีปากร้อนของเขาประกบจูบเธอทันทีโดยที่ชีตาร์ไม่ทันได้ตั้งตัว มือบางพยายามดันไหล่กว้างให้ถอนจูบออกไป แต่ทว่าเขาก็ไม่ยอม บดจูบเธอแบบนั้น จนร่างกายทุกสัดส่วนของเธอชาไปหมดเมื่อได้รับรสจูบที่แสนจะร้อนแรงของเขา มอร์แกนประคองเอวบางและบีบเบาๆ พยายามจูบเธออย่างที่ตัวเองต้องการ จากที่เธอผลักไสเขาตอนนี้ กลายไปจิกนิ้วลงกับไหล่ของเขาอย่างแรง เขาประคองร่างของเธอให้นอนราบกับเตียงนอน ตรึงมือทั้งสองไว้ที่เหนือหัว และผละจูบออกมามองชีตาร์ที่กำลังจะพูดอะไรแต่ก็ถูกกลืนเสียงหายไป เพราะเขาประกบจูบเธอลงมาอีกครั้ง
ชีตาร์หลับตาลงนอนนิ่งให้เขาจูบแบบนั้น เพราะยิ่งดิ้นเธอยิ่งเหนื่อย และใช่มันกี่ครั้งแล้วที่เขาทำแบบนี้กับเธอ เขาพยายามจะเอาชนะเธอทุกอย่าง ไม่ว่าจะทำด้วยการทำร้ายหรือทำแบบนี้ มอร์แกนจูบชีตาร์อย่างพอใจก็ผละจูบออกมา เลื่อนใบหน้าลงซุกไซ้ซอกคอของชีตาร์ที่สวมเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลคอกว้าง
“ปล่อยนะมอร์แกน... อือ”
“ฉันต้องทำตามที่เธอสั่งไหมชีตาร์” ใบหน้าหล่อผงกใบหน้ามามองเธอที่หอบหายใจเหนื่อย ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปาก กวาดสายตามองไปทั่วใบหน้าของเธอที่แดงกร่ำ อย่างน้อยทำให้เธอหน้าแดงได้ก็เหมือนชนะไปได้ก้าวหนึ่งแล้วล่ะ
“อย่าลืมนะเธอคือใคร และฐานะของเธอได้มายังไง?”
“ฉันไม่ได้ต้องการที่จะเป็นเมียนาย แต่นายบังคับฉัน”
“ใช่ ฉันบังคับ แต่เพราะอะไรเธอถึงยอมฉันล่ะชีตาร์”
“...”
- ผู้เขียน
