BAD MORGAN :: CHAPTER 3 [100%]
1498 คำ
“อ้าปาก!!” มอร์แกนปล่อยมือที่จับมือเธอไว้ มาง้างปากของเธอ จนชีตาร์ที่ตกใจจับข้อมือเขาและพยายามดิ้นให้หลุด เพราะตอนนี้มือหนากำลังง้างปากเธอจริงๆ จนเธอบิดหน้าไปมาด้วยความเจ็บปวด ชีตาร์ไม่ยอมให้เขาทำฝ่ายเดียว เธอจัดการงับนิ้วมือของเขาที่ง้างปากเธออย่างแรง
กึด
“อ๊า... ชอบซาดิสต์ก็ไม่บอกนะชีตาร์”
พลั่ก
ตุ้บ
“อึก เจ็บ...”
“ในเมื่อสั่งแล้วไม่ทำ ก็เจอของจริงสักหน่อยแล้วกัน!!” ร่างหนาผลักร่างของชีตาร์ไปชนกับขอบอ่างและตรึงมือเธอทั้งสองข้างไว้ เอื้อมไปหยิบผ้าขนหนูมาผูกข้อมือเธอ จนชีตาร์ตื่นตกใจ ใบหน้าสวยเริ่มซีดลงแต่ก็ยังคงใบหน้าเดิมๆ ไว้ จนมอร์แกนยกยิ้ม เอื้อมมือไปบีบคางมนอย่างแรง
“เกลียดหน้าเธอฉิบหาย!!”
“อ่อยอันอ่ะ (ปล่อยฉันนะ)”
“เธอนี่มันดื้อด้านจริงๆ นะชีตาร์ เดี๋ยวจะสอนให้รู้นะว่า ถึงจะขึ้นชื่อว่าเป็นเมียฉัน... ถ้าขัดคำสั่งฉัน เธอก็ไม่ได้ต่างอะไรจาก ผู้หญิงและผู้ชายที่มาสนองฉันบนเตียง!!”
“อือ... อ่ะ อื้อ!!”
ริมฝีปากร้อนของมอร์แกนประกบจูบลงไปที่ริมฝีปากของชีตาร์ ซึ่งเธอถึงกับเบิกตากว้างเมื่อรับรู้ถึงลิ้นร้อนๆ ของเขาที่เข้ามาในโพรงปากของเธอ ใบหน้าสวยหลับตาลง จากที่ดิ้นไปมาตอนนี้ ถึงกับหยุดชะงัก เมื่อเขากำลังกวัดเกี่ยวลิ้นของเขากับลิ้นเธออย่างสนุก มอร์แกนประคองใบหน้าสวยไว้ และจูบดูดกลืนความหวานเข้าปาก เมื่อได้เข้าไปสำรวจในโพรงปากที่เขาอยากจะเข้ามานานแล้ว และผลที่ได้คือมันช่างหอมหวานและนุ่มนวลจนเขาไม่อยากจะถอนมันออกเลยจริงๆ มอร์แกนจูบชีตาร์อยู่นานจนเธอดิ้นไปมา เพราะเริ่มจะหายใจไม่ออกแล้ว
“อึก แฮ่ก”
“อืม...”
“อื้อ!!” ชีตาร์ดิ้นไปมาอีกครั้งที่ร่างสูงปล่อยให้เธอหายใจแค่นิดเดียวก็ประกบจูบอีกครั้ง มอร์แกนช้อนร่างบางมาไว้ในอ้อมแขนและลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำ ทั้งๆ ที่ริมฝีปากยังคงจูบเธออยู่แบบนั้น จนกระทั่งชีตาร์รับรู้ถึงเตียงนอนที่นุ่มนิ่มและร่างหนาที่ทาบทับเธอ มือหนาลูบไล่ไปตามขาของเธอและเลื่อนมาถึงหน้าท้องจนเธอรู้สึกแปลกๆ กับร่างกายตัวเอง ขนลุกไปหมดที่มือเย็นๆ ลูบไล้ไปทั่วร่างกายเธอ ใบหน้าสวยพยายามหันหน้าหนีจูบเขา แต่มือหนาก็บีบคางเธอไว้แน่น จนตอนนี้เธอปวดไปหมด เจ็บมากด้วย แต่ก็เลือกที่จะไม่พูดหรือแสดงอะไรที่เจ็บปวดออกไป มอร์แกนผละจูบออกมามองใบหน้าสวยที่หอบหายใจเหนื่อย
“หน้าแดง? เหอะ มันน่าโมโหจริงๆ ให้ตายเหอะ!!”
มอร์แกนมองใบหน้าของชีตาร์ที่แดงกร่ำ แต่ทว่าใบหน้าของเธอไม่ได้แสดงออกมาว่า หลงกับจูบของเขา ทั้งๆ ที่ผู้หญิงและผู้ชายที่มาสนองเขา ต่างหลงใหลมันและเคลิ้มไปกับมันทุกครั้ง แต่ทำไม? ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้เย็นชาแบบนี้ ทั้งหน้าตา และจิตใจ... มันทำให้เขาเจ็บใจ อยากจะทำลายใบหน้าที่แสนเย็นชาแบบเธอจริงๆ มอร์แกนพ่นลมออกมา และหันไปหยิบผ้าขนหนูมานุ่ง มองชีตาร์ที่ลุกขึ้นนั่งและใช้ปากแกะปมผ้าขนหนูออกไป ก่อนที่เธอจะวิ่งหนีเขาแต่ทว่า...
พรึ่บ
“อ่ะ... เจ็บ!! ปล่อยนะ”
“เจ็บมากไหม? เจ็บก็ร้องออกมา เจ็บก็แสดงสีหน้าออกมาว่าเจ็บสิชีตาร์!!” มือหนากระชากผมของชีตาร์ จนเธอหงายหลังไปชนกับอกของเขา มือบางจับมือหนาที่จิกผมเธออย่างแรง จนหนังหัวของเธอแทบจะหลุด ใบหน้าของมอร์แกนตอนนี้มันน่ากลัวมากจริงๆ เธอเจ็บ แต่เธอทำสีหน้าเจ็บปวดไม่ได้... ใบหน้าของเธอมันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่แม่ของเธอเสียลงไป เธอก็ไม่เคยแสดงสีหน้าที่มีความสุข ทุกข์ เจ็บปวด หรือใบหน้าที่คนทั่วๆ ไปทำได้
“ฉันทำไม่ได้...”
“ทำไม!! มันเป็นเพราะอะไรวะ”
“ปล่อยฉันนะมอร์แกน” ชีตาร์พยายามพูดให้เขาปล่อยมือที่จิกผมเธออยู่ ยิ่งเห็นว่าชีตาร์ไม่ได้ทำหน้าตาอ้อนวอนเหมือนที่พูด มอร์แกนก็กดมือจิกผมเธอแรงขึ้นไปอีก หวังว่าจะได้เห็นสีหน้าที่เจ็บปวด แต่ก็พบเธอทำได้เพียงแค่กัดฟัน ใบหน้าก็ยังคงนิ่งเฉย จนเขากัดกรามแน่น เหวี่ยงเธอไปที่เตียงอย่างแรงจนจุก
ตุ้บ
“อึก...”
มอร์แกนมองร่างบางที่นอนกุมท้องตัวเอง มองมือตัวเองที่มีเส้นผมสีดำติดมือมาจำนวนไม่น้อย ชีตาร์หลับตาลงจับไปที่ศีรษะตัวเองเพราะมันเจ็บมาก เจ็บจนหนังหัวของเธอเต้นตุบๆ ร่างหนากระชากแขนบางขึ้นมา จนชีตาร์ไม่ทันได้ตั้งตัว ซบหน้าลงกับหน้าท้องของเขา เงยหน้ามองมอร์แกน
“นาย... มันบ้า ถ้าจะให้ฉันเปลี่ยนหน้าตัวเอง วันนั้นคือวันที่ฉันตาย”
“อ่อเหรอ? ตายงั้นเหรอ ฉันไม่ให้เธอตายหรอกชีตาร์ เพราะฉันจะทรมานเธอ ให้เหมือนตายทั้งเป็น”
“คนอย่างนายมันสมควรแล้วล่ะ ที่ใครต่อใครก็พากันเกลียด”
“เหอะ ฉันไม่สนหรอกนะว่าใครจะเกลียดฉัน แค่เกรงกลัวต่อฉัน เท่านั้นก็เกินพอล่ะ... ส่วนเธอ หัดจำใส่หัวไว้ด้วย ถ้ายังไม่อยากรับศพไอ้แก่โชนาร์ป อย่าแม้แต่จะขัดคำสั่งของฉัน” มือหนาเลื่อนไปจิกที่ท้ายทอยของชีตาร์อีกครั้ง ทำให้เธอเชิดใบหน้ามองเขาอย่างนิ่งเฉย สายตาที่นิ่งของเธอ เข้ามาปั่นป่วนหัวมอร์แกน
“ฉันเกลียดใบหน้าของเธอ เกลียดแววตาของเธอ!!”
“อือ ฉันก็เกลียดนายเหมือนกัน”
“ชีตาร์!!”
ก๊อกๆ
“มีอะไรวะ!!”
“เออคุณมอร์แกนครับ คือ...”
“มีอะไรก็พูดสิ มึงจะเงียบรอแดกลูกปืนหรือไง!!” มอร์แกนปล่อยมือที่จิกผมท้ายทอยของชีตาร์ จนเธอยกมือกุมมันอีกครั้ง มอร์แกนเดินไปเปิดประตูมองลูกน้องของตัวเองด้วยสายตาหงุดหงิด
“คือว่า คุณ ‘ไนท์’ มาขอพบครับ”
“อะไรนะ? มันมาทำไม”
“คุณไนท์บอกว่า อยากมาดูหน้าคุณชีตาร์ครับ” ใบหน้าหล่อขมวดคิ้วทันทีอย่างไม่สบอารมณ์ ไนท์คือลูกพี่ลูกน้องของเขา เอาง่ายๆ เลยมันคือลูกของลุงที่ถูกเขาฆ่าตายไป มันอายุมากกว่าเขาหนึ่งปี ซึ่งหมายถึงอายุยี่สิบสามปี มันไม่รู้ว่าสาเหตุที่พ่อมันตายเพราะเขาเป็นคนฆ่า และที่สำคัญมันไม่ชอบการเป็นมาเฟีย แต่เลือกที่จะทำธุรกิจคาสิโนที่ดังอยู่ในใต้ดินของรัฐ และแน่นอนว่ามันกับเขาไม่ค่อยกินเส้นกันสักเท่าไหร่ แต่ทว่ามันมาถึงขนาดนี้คงไม่ได้มาดีแน่ มอร์แกนหันไปมองชีตาร์ที่นั่งกุมหัวตัวเอง
“บอกมันว่าเดี๋ยวกูลงไป”
“ครับ”
มอร์แกนปิดประตูลง และเดินไปหาชีตาร์ที่เงยหน้าสบตากับเขา พลางลุกขึ้นจะเดินไปที่ห้องของตัวเอง แต่ทว่ามือหนาก็คว้ามือเธอไว้และบีบอย่างแรงจนชีตาร์กัดฟันแน่น
“ไปแต่งตัวให้เรียบร้อย และลงไปข้างล่างกับฉัน”
“แต่ฉันไม่ลง ฉันจะนอน...”
“กล้าขัดคำสั่งฉันก็เอา และมันจะไม่จบแค่ฉันจิกผมเธอแน่” ชีตาร์กัดฟันแน่น เมื่อเสียเปรียบเขาตลอด ทำยังไงได้? ในเมื่อที่เธอต้องมาอยู่กับเขาแบบนี้ก็เพราะพ่อของเธอนี่น่า ชะตากรรมที่เธอไม่ได้ก่อ ทำไมเธอจะต้องมาอยู่แบบนี้ด้วยนะ ทำไมเธอไม่ตายๆ ตามแม่เธอไปตั้งแต่เด็ก ชีตาร์ถอยหายใจออกมา ถึงแม้ว่าจะรู้สึกท้อแท้ แต่ยังไงเธอก็ต้องทำให้พ่อเธอปลอดภัยให้ได้ แต่พ่อเธอเองก็ต้องหาเงินมาใช้เขาด้วย เพราะเธอจะได้ไม่ต้องทนอยู่กับคนแบบนี้อีก
“ปล่อยสิ ฉันจะได้ไปแต่งตัว”
“หึดี ว่าง่ายแบบนี้ค่อยสมกับเป็นเมียฉันหน่อย...”
“...”
“อย่าทำอะไรที่มันเกินตัวนะชีตาร์ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้ เข้าใจใช่ไหม?”
- ผู้เขียน
