12.15
“อือหื้อ เมื่อยจังวะ”
“อืม”
“อิมิวๆ ผีอำกูวะมึงกูหาใจไม่ออก มึงไปนิมนต์พระมาให้กูสิ”
ฉันขยับตัวแล้วรู้สึกเหมือนถูกอะไรรัดแน่นจนแทบจะหายใจไม่ออก ต้องเป็นผีแน่ๆอาการแบบนี้ เดี๋ยวให้อิมิวไปนิมนต์พระมาให้ กูจะลืมตาได้ปะวะเออลองลืมตาสิต่อสู้กับมันไปเลย ฉันคิดกับตัวเองก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วใช้เวลาสักพัก ทำไมห้องมันดูเปลี่ยนไปวะ ฉันนอนคิดกับตัวเองสักพักก็นึกออกแล้วมองมาที่ตัวเอง
“อือหื้อ ถ้ากูไม่รู้สึกตัวกูคงขาดใจตายมั้ง รัดจนกูคิดว่าเป็นงูเหลือม”
ฉันมองคนตัวสูงที่ใช้ขาพาดมาที่ตัวฉันแล้วใช้แขนพาดมาพร้อมกับจับที่แขนฉันไว้แน่น ฉันเลยค่อยๆขยับแขนตัวเองออกจากมือเขา
“อื้อ”
พอคนตัวสูงเหมือนรู้ว่ามีการขยับเขาก็ขยับมาหาใกล้ขึ้นแล้วรัดมากขึ้นไปอีก
“อือหื้อ แล้วนี่กี่โมงแล้ววะ”
ฉันหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะหัวเตียงเป็นโทรศัพท์ของนายนี่อะแหละเอามาดูเวลาเพราะตอนนี้ในห้องยังมืดอยู่เลย
“อืม นี่กูน
