หลี่เจี่ยซินในชุดมิดชิดใส่หมวกกันฯ็อคเดินตรงไปยังตรอกนั้นโดยไม่มีใครสังเกตเห็น ในชั่วโมงที่ผู้คนต่างยุ่งอยู่กับการทำงานและหิมะกำลังโปรยปรายลงมาเช่นนี้ จึงไม่มีใครสนใจคนอื่นสักเท่าไหร่ หลิวไห่ยืนมองเธอจากอีกฟากของถนน สายตาของเขามีเธอเป็นจุดโฟกัสทั้ง ๆ ที่รู้ว่าหลี่เจี่ยซินเอาอยู่เขาก็ยังห่วงเธอมากอยู่ดี
หลี่เจี่ยซินเดินไปหยุดระหว่างคนสองคนที่กำลังจ้องกันราวกับกำลังรอว่าใครจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน แต่ละคนจับที่เอวของตัวเองแน่นอนว่าพวกเขาต่างก็พกปืนกันมา
หลี่เจี่ยซินกระแอม ทั้งยังทำเสียงให้เข้มกว่าปกติเล็กน้อย
"ทะเลาะกันเสร็จหรือยัง จะขอถามอะไรหน่อย"
ผู้ชายร่างใหญ่สองคนมองมาที่เธอ หลี่เจี่ยซินยกกระจกหมวกกันน็อคขึ้นแล้วยิ้มจนตาหยี เธอกำลังมีมารยาทจะขอของและถามดี ๆ เพื่อไม่ต้องลงไม้ลงมือกัน แต่สองคนนั้นกลับหัวเราะ
ถึงแม้ว่าหลี่เจี่ยซินจะอยู่ในชุดตัวโคร่งแต่เธอก็ยังตัวเล็กมากอยู่ดี
"เจ้าหนูมายุ
