"ผมรักษาสัญญาน่า ไม่ต้องห่วงครับดอกเตอร์"
พ่อของหลิวไห่ถูกปล่อยตัวแล้ว จึงรีบวิ่งมาหาเขาประคองหลิวไห่เอาไว้
"อดทนไว้นะลูก เดี๋ยวรถพยาบาลก็มา"
"แผลแค่นี้ผมไม่เป็นไรครับ ผมขอโทษนะครับที่ทำให้พ่อลำบาก ผมขอโทษนะครับ"
พ่อของเขาร้องไห้ รู้สึกผิดต่อลูกชายคนนี้ ทั้ง ๆ ที่เป็นเพราะเขาแท้ ๆ ในขณะที่พ่อของเขากำลังกอดหลิวไห่อยู่นั้นเสียงผู้ชายคนหนึ่งพลันดังขึ้น
"โอว้ นึกว่าใครที่แท้ก็ไอ้สวะสองพ่อลูกนี่เอง มันจะตามจองล้างจองผลาญฉันไปถึงไหนวะ ฉันบอกพ่อแล้วพ่อก็ไม่ฟังยังเรียกมันมาทำงานอีก เป็นยังไงล่ะในที่สุดก็ถูกมันหักหลังจนได้"
"ครับนาย มันยอมบอกที่ซ่อนแล้วครับ อยู่ในที่เก็บกระดูกของเมียมันครับ ผมสั่งให้เด็กไปเอามาแล้วครับ"
คนชุดขาวรายงานอย่างนอบน้อมพร้อมกับหลีกทางให้กู้เมิ่ง
หลิวไห่เห็นแล้วว่าเป็นใคร คนคนนั้นเดินมาใกล้ ๆ หลิวไห่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ
"กู้เมิ่ง"
หลายปีที่ไม่ได้เจอกัน กู้เม
