อิงอรกลับถึงบ้านในเวลาเกือบเย็นแล้ว เธอหวนคิดถึงประโยคคำพูดของพริมาที่พูดก่อนเธอจะเดินออกจากห้องวนเวียนไปมา แม้น้ำเสียงของน้องสาวจะราบเรียบ แต่เธอกลับจับสัมผัสความเย็นชาและกระแสความไม่น่าไว้วางใจจากประโยคยาวนั้นได้ พริมาไม่ได้พูดขู่ ประโยคนั้นเป็นดั่งคำเตือนกลาย ๆ ความรู้สึกส่วนลึกร่ำร้องบอกเธอว่า หากเธอไม่หยุดและคิดไปยุ่งเกี่ยวกับรพีพัฒน์จริง ๆ อาจเป็นเธอที่ต้องเสียใจ
คิดแล้วพาลหงุดหงิด ทำไมเธอต้องคิดมากและกังวลด้วย ทำไมต้องกลัวคนที่แพ้เธอมาตลอดอย่างพริมากัน สุดท้ายแล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คนที่ชนะย่อมเป็นเธอ!
แต่ก่อนจะชนะ เธอต้องหาทางใกล้ชิดกับรพีพัฒน์ให้ได้ก่อน ซึ่งวิธีที่ได้ผลที่สุดมีแค่วิธีเดียวที่เธอคิดได้... อิงอรหลุบตาลงมือบางลูบคางตัวเอง “คงต้องรีบลงมือก่อนอะไร ๆ จะสายไป” ว่าแล้วก็ออกจากห้องส่วนตัวลงไปยังชั้นล่างที่มีบิดามารดากำลังดูข่าวสารในห้องนั่งเล่นทันที
“คุณพ่อคุณแม่ค
