ตอนที่ 17
“มารับเธอไง ถ้าฉันไม่มาเธอก็ไม่ไปใช่ไหม”
กฤตดนัยบอกอย่างรู้ทัน เขาไม่ลืมตัว เพราะสถานะของเขาและเธอยังไม่ถูกเปิดเผย และเพื่อน ๆ ของเธอที่จ้องอยากรู้เรื่องราวความเป็นมาด้วยสายตาคาดคั้นอีก ถ้าเขาไม่มาตามเธอ เขารู้ว่าเธอต้องไม่ไปหาเขาแน่ๆ เขา จึงมารับเธอเอง
“มารับไปไหนกันเหรอคะ..ท่านรอง”
“ก็รับไปทำงานใช้หนี้ไงครับ” ณิชาที่มองทั้งสองคุยกันก็สงสัยขึ้นมาว่าท่านรอง ต้องคิดอะไรกับเพื่อนสาวของเธออยู่แน่ ๆ ดูจากแววตาทั้งคู่ต้องมีอะไรมากกว่าเจ้านายลูกน้อง
“จะไปไหนกันเหรอคะท่านรอง ริสา” ณิชาเอ่ยถามขึ้น
มาริสาอึกอักอยู่รับรีบตอบเพื่อนสาวเพราะเคยเล่าให้ณิชาฟังว่าต้องทํางานเป็นแม่บ้านให้เขาเพื่อชดใช้หนี้ที่เธอทำไวน์ราคาแพงเสียหาย
“มาริสาต้องไปเป็นแม่บ้านให้ผมครับ วันนี้” กฤตดนัยตอบ
“อ๋อ..ค่ะ” ณิชารับฟังอย่างงงๆ แปลกใจว่าแค่เป็นแม่บ้านทําไมต้องมารับถึงมหาวิทยาลัยด้วย แถมสายตาท่านรองก็
