กินแห้วมั้ยคะ
1056 คำ
ตอนที่ 3
“ไม่มีใครกล้า ปฏิเสธฉันแม้แต่คนเดียว เธอเป็นใครถึงได้กล้านัก กฤตดนัยสบถออกมา
“เป็นไรมาวะไอ้กฤต” ตี๋เอ่ยถาม
“วันนี้ฉันกลับก่อนนะโว้ย! ไม่มีอารมณ์”
“เฮ่ย!!.. เดี๋ยวก่อนสิวะ” กฤตดนัยไม่สนใจเสียงเรียกของเพื่อน รีบเดินกลับโรงแรมของตัวเองทันที
ระหว่างที่เขาเดินไปเดินมาอย่างหัวเสียคิดไม่ออกจะทําอย่างไงดี เขากระแทกตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างหงุดหงิด และก็ดื่มเหล้าเผลอหลับไปจนถึงเช้า
เช้าวันนี้มีผู้จัดการสาวสองมาแจ้งเรื่อง นักศึกษาที่มาฝึกงานทำไวน์ในห้องของเขาเสียหาย
“จะให้ดิฉันพาตัวมาพบเลยมั้ยค่ะคุณกฤต” ณัฐชี่ผู้จัดการมาแจ้งกับกฤตดนัย
“ไหนเอาประวัติมาดูก่อนสิ เดี๋ยวนี้เธอรับเด็กฝึกงานมั่วซั่วเหรอ ทำไมถึงให้เข้ามาที่ห้องฉันได้” กฤตดนัยพาลโมโหเรื่องไวน์ที่เสียหายกับณัฐชี่
“ดิฉันขอโทษค่ะ พอดีดิฉันลงโทษให้ทำความสะอาดห้องนี้ครับ พอดีเห็นว่าคุณกฤตไม่อยู่อ่ะค่ะ” ระหว่างนั้นกฤตดนัยเปิดแฟ้มฝึกงานของเธอ ก็เห็นรูปถ่ายติดเอาไว้ คิดในใจ หน้าคุ้น ๆ เหมือนคนที่เขาเจอเมื่อคืน เขากะพริบตาถี่ แล้วขยี้ตาจนมองชัดว่าเธอคนนี้ต้องเป็นคนคนเดียวกันแน่ ๆ ‘ได้เวลาฉันเอาคืนแล้วยัยตัวดี’
นางสาวมาริสา ดิลกภัทธ เธอไม่รอดฉันแน่ กฤตดนัยอ่านชื่อและข้อมูลในแฟ้มทําให้รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ศึกษาอยู่ที่ไหน เรียนอะไรถึงได้มาฝึกงานที่นี่
“อืม ถ้าเธอมาฝึกงานแล้วให้ก็ไปตามมาพบฉันได้เลย”
“ค่ะคุณกฤต”
“เออ..เดี๋ยว ต่อไปนี้ให้เธอฝึกงานกับฉันเลย”
“ได้ค่ะ”
.
เช้านี้นี้มาริสาตื่นมาก็อาบนํ้าแต่งตัวเตรียมแล้วออกเดินทางมาฝึกงานแต่เช้าด้วยสีหน้าเป็นกังวล แต่เมื่อคืนที่คุยกันกับแดนเทพ เขาบอกว่าพ่อของแดนเทพพอจะรู้จักไวน์ที่เมืองนอกอยู่หลายยี่ห้อ เธอต้องมาคุยกับท่านรองก่อนว่าจะเอายังไง และค่อยคุยกับแดนเทพอีกครั้ง มาริสามาพร้อมกับณิชาเพื่อนสาวที่ฝึกงาน ที่เดียวกัน สาขาที่ณิชาเรียนคืออาหารเเละโภชนาการ จึงต้องไปฝึกงานที่ห้องครัวของโรงแรม
ด้วยความเป็นคนอัธยาศัยดีมาริสาและณิชาที่เจอพนักงานโรงแรมเธอทั้งสองก็ยิ้มสวัสดีทักทายทุกคน ด้วยความที่มาริสาเป็นคนสวยทำให้มีพนักงานหนุ่ม ๆ มาขายขนมจีบกันหลายคนแต่มาริสาไม่ได้สนใจใครเป็นพิเศษเธอสนใจแต่การเรียนเท่านั้น มาริสาและณิชาทั้งสองปรึกษากันได้แทบทุกเรื่อง
“เรื่องเมื่อวาน อาจไม่เป็นอย่างที่ริสาคิดก็ได้อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ” ณิชาปลอบเพื่อน
“เฮ่อ!! ก็คงต้องชดใช้แหละ ไม่อย่างนั้นฉันฝึกงานไม่ผ่านแน่ ๆ เลย” มาริสาถอนหายใจออกมาก่อนจะพูดต่อกับเพื่อน
“ราคาเป็นแสนเลยเนี่ยสิ”
“เอาน่า..อย่าเพิ่งคิดมาก เผื่อท่านรองใจดีอาจให้ผ่อนจ่ายก็ได้ริสา”
“เออใช่..ขอบใจนะณิชา ฉันคิดออกพอดีเลย”
“ไม่ต้องห่วงริสา ทุกอย่างมีทางออกเสมอแหละ”
“พักนี้มีแต่เรื่อง ซวย ๆ อะ เออ..เมื่อคืนมีอีกเรื่องนะ ตอนที่ณิชากับแดนเทพไม่อยู่ มีหนุ่มซีกอคนหนึ่ง หาว่าฉันเป็นสาวไชด์ไลน์ เสนอเงินให้ฉันหนึ่งแสนถ้ายอมไปกับเขา”
“บ้าป่าว ฉันแค่ทิ้งแกไปห้องน้ำแป๊บเดียวเองเนี่ยนะ”
“นั่นแหละฉันไล่ไป แล้วก็ตามไปหาแกที่ห้องน้ำ ออกมาว่าจะชี้ให้ดูเหมือนกันแต่เขาไปไหนไม่รู้แล้ว”
“เออ..สายแล้ว เดี๋ยวฉันไปหาผู้จัดการก่อนนะ แล้วเย็นนี้เจอกันนะ”
“โอเครเพื่อนโชคดีนะ” มาริสากับณิชาแยกกันตรงล็อบบี้ของโรงแรม
“สวัสดีค่ะพี่ณัฐชี่” มาริสายกมือไว้ ผู้จัดการโรงแรม
“มาพอดีเลยริสา ท่านรองกำลังรอเคลียร์อยู่เลย เดี๋ยวพี่จะพาริสาไปพบนะ แต่ว่าริสาไม่ต้องฝึกงานกับพี่แล้วนะ พอดีคุณกฤต เขาจะให้ไปฝึกกับเขาแทน”
“แต่ริสา มาฝึกประชาสัมพันธ์นะคะ” หญิงสาวแย้งขึ้นเพราะเธอไม่อยากอยู่ในห้องของหากรอง หากต้องฝึกงานกับคนสูงวัยในห้อง เธอต้องรู้สึกอึดอัดแน่ ๆ
“ก็นั่นแหละ แต่ท่านเป็นคนเซ็นต์ฝึกงานให้ริสานะ..เขาบอกพี่มาเลย เพราะฉะนั้นพวกแฟ้มต่าง ๆ เกี่ยวกับการฝึกงานอยู่ที่ท่านรองหมดแล้ว ตอนนี้ท่านอยู่ในห้องนะ รีบไปพบท่านเดี๋ยวนี้เลย”
“ค่ะ”
หลังจากนั้นณัฐพงศ์ผู้จัดการสาวสองก็พามาริสามาที่ห้องท่านรองประธาน
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
“เชิญ”
เมื่อเข้าไปมาริสาก็ต้องถึงกับตาค้าง ตกลึงกับชายตรงหน้า เพราะว่าเมื่อคืน เธอจำได้สนิทว่าเขาคือคนที่ดูถูกเธอ หาว่าเธอเป็นไชด์ไลน์ คนที่เสนอเงินหนึ่งแสนบาทให้เธอและกับการไปนอนกับเขา คนที่เธอเอาเหล้าเทใส่หน้าเขาเมื่อคืน มาริสาวาดฝันว่าท่านรองคงต้องแก่คราวพ่อ แต่นี่ยังไม่น่าจะถึงสี่สิบเลยด้วยซ้ำ
ที่โต๊ะ มีชื่อสลักหินอ่อนอยู่ กฤตดนัย กิจธนะวรกุล Managing Director เรียกง่าย ๆ ว่ากฤตดนัยมีตำแหน่งเกือบใหญ่สุดในโรงแรมนี้ยกเว้นคุณแม่ของเขาคนเดียวที่ เป็นผู้บริหารใหญ่สุด พนักงานมักเรียก กฤตดนัย ว่าท่านรอง ระหว่างนั้น ผู้จัดการต้องรีบดึงสติของมาริสาทันที สงสัยเธอจะตะลึงในความหล่อของคุณกฤตดนัยอยู่ละสิ แหม่!! เห็นผู้ชายหล่อ ๆ หน่อยไม่ได้ ณัชชี่คิดในใจ แต่ไม่ใช่เธอตะลึงเพราะว่าเพิ่งเจอเขาเมื่อคืนต่างหาก กฤตดนัยส่งสายตาให้ณัฐพงศ์ออกจากห้องไปเหลือเพียงแค่มาริสา ก่อนไปผู้จัดการสาวสองรีบสะกิดมาริสาอีกครั้ง จนเธอได้สติกลับคืนมาแล้วเอ่ยออกไปด้วยไปหน้าซีดเผือด
- ผู้เขียน
