หญิงสาวแสร้งหยิบแก้วที่หน้าเค้าน์เตอร์แล้วเดินเข้าไปหลังร้าน ก้มหน้าก้มตาล้างแก้วอย่างจริงจังเกินความจำเป็น ตากลมโตกระพริบถี่ ๆ เพื่อไล่ความร้อนผ่าวที่เอ่อล้นขอบตาให้เหือดหายไป เธอยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์ มือเล็กเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ด้านหลัง กดหารายชื่อที่ต้องการแล้วโทรออกทันที “ ที่รักว่าไงครับผม ” “ พี่กร พี่ว่างหรือเปล่าคะ ” “ ทำไมเหรอ มีนมีอะไร เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเสียงสั่น ๆ ” “ รู้สึกไม่สบายนิดหน่อยค่ะ พี่กรคะ มีนอยากให้พี่มารับมีนไปส่งที่ห้องหน่อยได้ไหม ” “ ได้สิครับ ว่าแต่ว่ามีนโอเคไหม ทำไมเสียงแปลก ๆ ” “ มีนโอเคค่ะ สรุปว่าพี่ว่างไหมคะ ต้องไปทำงานกี่โมง ” “ ว่างไม่ว่างก็ต้องว่างสิครับ มีนน้ำเสียงแบบนั้นพี่จะไปทำงานลงได้ยังไ