บ้านใหญ่เว่ย
เวลานี้เว่ยอวิ๋นรุ่ยเดินกระทืบเท้าปึงปังเข้ามาในบ้านด้วยความโมโห พอเห็นพ่อกับแม่และปู่ย่ากำลังนั่งรอกินข้าวกันอย่างสบายใจ ก็อดที่จะวิ่งปรี่เข้าไปรายงานไม่ได้
แต่เมื่อเข้าไปนั่งที่โต๊ะอาหารแล้วเห็นว่ากับข้าวมื้อนี้ของบ้านตัวเองมีแต่อาหารบ้าน ๆ ไม่มีเนื้อสัตว์เลยสักนิดเดียว เธอก็โวยวายออกมาอย่างหงุดหงิดใจ ยิ่งคิดถึงบรรยากาศการกินหม้อไฟของคนบ้านรองเว่ย ใบหน้าก็ยิ่งบูดบึ้ง
“โอ๊ย...ทำไมอาหารที่บ้านเรามีแต่แบบนี้ นี่จะไม่มีอาหารดี ๆ บ้างเลยหรือยังไง พ่อกับแม่รู้ไหมว่าที่บ้านของนังอ้ายเหม่ยวันนี้มันกินอะไรกัน” เว่ยอวิ๋นรุ่ยพูดอย่างอารมณ์เสีย
“จะกินอะไรก็ช่างพวกมันสิ เราก็กินของเรา จะไปสนใจพวกมันทำไม” นางหวังหลินพูดอย่างไม่ใส่ใจเพราะคิดว่าบ้านนั้นคงกินแค่ผักกับปลาที่ลูกชายบ้านนั้นไปจับมาจากแม่น้ำเหมือนเดิม
เมื่อเห็นว่าคนเป็นแม่ไม่ใส่ใจสิ่งที่เธอพูดเลยแม้แต่น้อย เว่ยอวิ๋นรุ่ยก็ร
